Tot voor kort zong de kanarie jubelend zijn lied: het snaveltje half geopend; het bolle keeltje trillend, tot hij op een dag een opgezwollen pootje consequent optrok en verborg in zijn verenpak; een onrustbarend teken.
Met de auto van een vriendin gaan we op weg naar de dierenarts, die gehuisvest is in een buitenwijk. Op de achterbank staat de kooi waarover we een oranje badlaken gedrapeerd hebben. Door de talloze verkeersdrempels hotst en botst het voertuig meer dan ons lief is, gezien de…

Hoewel het pas januari was, dansten kleine zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen.
De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel. Droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken.
Droefheid om de moeder die de zoon had moeten afgeven en overgeven aan vreemden en had moeten achterlaten in de inrichting.
Droefheid om de echtgenote, vastgekluisterd door de huwelijksbelofte aan de verlamde man.…

Zo was Hij voor mij. Degene die nooit mijn minnaar was. Degene op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg. Gebaren die de schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden. Gebaren die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weerloze wang tegen die van mij, eens.
We hebben elkaar nooit weergezien. Hij verdween in niet te achterhalen verten. Heeft hij zich nog het licht herinnerd, dat ons gezonden werd? Heeft hij de druk van mijn…

Ik wist niet of ik haar ooit nog zou ontmoeten maar plotseling en onverwacht kwamen we elkaar weer tegen. Vaak was ik haar huis in de naburige straat gepasseerd dat mij na onze breuk geen toegang meer bood en dat gedurende lange jaren een thuis voor me was geweest
In de bus, waarin we gelijktijdig waren ingestapt, beet ik haar toe: "Jij hebt mij heel veel zware pijn gedaan"
De kameraadschap en de vriendschap waarop ik zozeer vertrouwde waren kennelijk altijd al zo wankel en zwak geweest als een…

Het was negentieneenenvijftig. Ze werkte als typiste bij de Katholieke Leergangen en kwam aan huis bij de collega, wier broer, die jongen van Broeckx, haar terdege opmerkte. Hij zou mijn vader worden. Hij had nauwelijks opgekeken van zijn gebruikelijke lectuur toen hij haar, die mijn moeder zou worden, tot zijn vrouw koos.
Op de foto, vervaardigd op de huwelijksdag, stapt ze voortvarend vooruit; het schitterende boeket in de handen en gekleed in het tafzijden ensemble dat ze speciaal voor de…

Toen lijn zeven halt hield bij de halte aan het Nassauplein, vroeg de man beleefd of zijn hond hem zou mogen vergezellen in de bus. Hiertegen opperde de chauffeur geen bezwaar. De man nam plaats en zijn hond, met beige, krullerige vacht, toonde zich aanvankelijk wat onwennig en hief de lieve kop hoog en met veel angst en wankelmoedigheid in de ogen op naar zijn baas en beschermer die het dier geruststellend streelde. Daarop ging de hond rustig liggen met gespreide voorpoten terwijl het…

De rozerode hemel van een nieuwe dageraad vertoont zich achter het geboomte en in de loop van de dag zal deze plaatsmaken voor een grotere bleekheid. Zonlicht schittert op het gebladerte.
En zoals grijze lokken haast aarzelend het hoofd van een oudere gaan bezetten als ontdekkingsreizigers die voor het eerst voet aan land zetten op een uitheems continent, gaan de bomen nu geleidelijk aan verkleuren en frivole kleine blaadjes dwarrelen neer als voerden zij de jaarlijkse danspartij uit waarmee…

Te midden van de huizenrij aan de Tilburgse Spoorlaan treft men de namen op de gevels van notarissen en makelaars; men vindt er het "Juridisch Loket" en men passeert twee restaurants, genaamd "Jade" en "Sirtaki", brandpunten van voorgaande bezoeken
Men had mij gezegd dat de naam van de arts die eveneens resideert aan de Spoorlaan "Bernards"
was. een mooie, welluidende naam die herinneringen oproept aan de St. Bernardshonden die kennelijk hun trouwe en heldhaftige diensten verrichten in…

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis is in mijn ogen niet van een uitmuntende architectuur. Het rijst, aan de buitenrand van de stad, haast plompverloren op, als een donkerbruine kolos, met lange sequenties van eendere ramen, waarachter de patiënten verblijven. Wel is het gebouw gesitueerd te midden van velden en weiden en het draagt op haar gevel trots en elegant de naam van de beroemde middeleeuwse kunstenaar, naar wie het vernoemd is, in gigantische letters.
Haar innerlijk bestaat uit een labyrint…

We ontmoeten elkaar bijna dagelijks en wel vóór de glazen, openschuivende deuren van de supermarkt.
Zijn benen steken stakerig uit vanonder zijn zwarte korte broek en ik wijs op het dikke, witte verband waarmee zijn rechterbeen verbonden is en vraag: "Gekneusd of gebroken?¨
"Nee", verklaart hij, "Gesneden".
Zijn beide armen zijn vandaag bedekt met aan elkaar evenwijdige, bloeddoorlopen snijwonden. Opnieuw moest hij de innerlijke pijn bestrijden met nog meer heftige pijn.…

De "Huiskamer voor Pleegouders", mij tot nu toe onbekend, bevindt zich onvermoed in een pand dat enigszins afzijdig ligt aan het Wilhelminapark en dat eveneens behoort tot het uitgebreide en veelzijdige scala van instanties en instituties waarmee de hulpbehoevende Tilburgse bevolking wordt ondersteund en op de been wordt gehouden. Een binnenplaats belegd met grijze, bolronde keien leidt naar dit huis.
Op een oktoberdag brandde er hier binnen zelfs een houtvuur om de huiselijkheid te suggereren…

Een ruim publiek bezette op een nog altijd zonnige dag in oktober het terras van Café-Restaurant "Nieuwland" dat bijna in de flauwe bocht is gesitueerd die in onze stad de Nieuwlandstraat met de Heuvelstraat verbindt.
Vandaar heeft men het uitzicht op de felrode letters die aangeven dat aan de overkant eveneens een restaurant is gevestigd en wel met de naam "Happy Italy" waar ik eens bezwaarlijk mijn pizza kon betalen.
Mij tot nu toe onbekende vrienden komen hun opwachting maken en mij…

Op die zwart-wit-foto uit dat verre jaar zie ik mezelf op veertienjarige leeftijd in het gezelschap van mijn goede, nog jonge ouders aan een tafeltje op een terras met een flesje limonade.
Mijn halflange, glanzende, donkerblonde haar omgeeft mijn hoofd als een helm, valt neer aan beide zijden van mijn gezicht en houdt dit buiten bereik van de camera.
Het verschrikkelijke rampscenario van de verwoestende stormvloed lag veertien jaar achter ons. De gigantische en zo indrukwekkende…

We liepen zij aan zij, Vader!
Tijdens de schimmige jaren van mijn vroege jeugd was je op de achtergrond aanwezig.
Altijd verdedigde en beschermde je me in latere en late jaren.
Niets was goed genoeg voor mij, je favoriete dochter en we studeerden samen en Mozart en Beethoven spraken tot ons met de onzegbare taal van hun melodieën.…

Een tros van gouden bladeren ontsnapt al aan het geboomte aan mijn venster. Zij hangt bevallig en elegant neer. Eveneens zijn lichtgele blaadjes neergedwarreld op de smalle paden tussen de hagen en onder de bomen in het parkachtige gebied.
Een briesje beweegt de takken en zwarte vogels duiken onder in de boom.
Het gouden licht van oktober kondigt een nieuwe herfst aan die ik zeer verwelkom.

Aan onze Lambert de Wijsstraat bevindt zich een klein huisje dat op haar gevel de naam "Poels Hofje" draagt. Het neemt een beetje een uitzonderingspositie in naast het oude kerkhof en welhaast onder de schaduw van de Hasseltse kerk die onvervaard en als het ware "roekeloos" (als men dit tenminste zou kunnen beweren) haar stalen toren en het ornament op haar hoge dak de oktoberhemel in steekt.
En moet ik me nu voorstellen dat uitgerekend daar, in die kleine, bescheiden behuizing, waar…

Eens keerde ik terug tot de tuin met de weelderige, exotische beplanting die zij, mijn zozeer geliefde zuster, dankzij haar opleiding en expertise ooit aanlegde.
In het midden bevindt zich de vijver, tevens een natuurlijk kunstwerk dat omringd wordt door de bloemenpracht.
En in de stille, weelderige tuin, de formidabele en fantastische schepping van de handen van mijn zuster, vloeien haar gedachten en gevoelens toe naar mij, de zozeer geliefde, ziekelijke en verre zus en tevergeefs strekt zij…

Het hart, en wel mijn kwetsbare en feilbare hart dat rust ter linkerzijde in de borstholte onder de neerhangende linkerborst die is neergeplant als een citroen op het middenrif en die bekroond wordt door de tepel, heeft me nog nooit in de steek gelaten.
De strakke zwarte band van de bloeddrukmeter werd met regelmaat gespannen om mijn bovenarm. De ingenieuze slangen van een ander, vernuftig medisch instrument werden eens over mijn middenrif gelegd.
Het hart, het kwetsbare en feilbare hart, zetel…

In arren moede en verbijsterd sta ik op een vroege zondagmorgen voor de openschuivende glazen deuren van de Huisartsenpost en spreek in door de mechanische luidspreker dat ik "in nood" ben.
Een astma-aanval vormt een "brevet van lichamelijk onvermogen" waarvoor men "acte de présence" geeft; waarvoor men capituleert en waarvoor men komt opdraven want de lucht die we inademen: de hoogst noodzakelijke lucht vormt de onvervreemdbare levensadem, ons kostbare en dierbare geboorterecht dat ons niet…

Ik was elf jaar. Oom Gerard, vertegenwoordiger in schoolartikelen, die met zijn bescheiden auto de scholen in onze provincie aandeed, bezocht ons vaak. Hij voorzag ook ons van artikelen zoals een lettertang en een viewmaster die tot onze verbeelding spraken.
Als dochters van een klein ambtenaartje rekenden we weinig tot ons bezit. En zo, speurend door het venstertje van de magische viewmaster, werd het mij voor de eerste keer bekend dat er ergens ter wereld, ver weg, magische, exotische en…