De eerste kerstkaart lag in de brievenbus. De envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en van haar vriendin en hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand te overbruggen die door de jaren van scheiding alleen maar groter was geworden.
Ik vroeg mij af hoe zij ooit zouden kunnen bevroeden welke paden…

Het pand van Kapsalon "De Bruyn" neemt nauwelijks een opvallende plaats of positie in te midden van de troosteloze bebouwing aan de Tilburgse Broekhovenseweg. In het interieur overheerst de kleur bruin, geheel in overeenstemming met de naam van de zaak.
Ik ben er meteen welkom en men strekt graag de handen naar me uit om mijn kapsel in orde te brengen.
Grijze lokken dringen zich al op en winnen terrein als ontdekkingsreizigers die voor het eerst voet aan land zetten in een voorheen onbekend…

Wanneer men de formidabele draaideur van het Elisabeth Ziekenhuis, die ten overvloede een bemoedigende one-liner draagt, gepasseerd is, belandt men op de "Medische Boulevard". Deze wordt begrensd door winkels zoals een lingeriezaak, een gelegenheid waar men voor zijn opgenomen dierbaren troostrijke hebbedingetjes kan aanschaffen, een kapper en een restaurant waarin men, paradoxaal genoeg, met vette snacks de algemene voedingsvoorschriften veronachtzaamt.
De boulevard mondt uit bij de Afdeling…

Nog altijd bevindt zich halverwege onze Nassaustraat de helgroene "kubus" van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij, ingericht als kantoor, waarin geconfereerd wordt en werd door de gehelmde heren over de werkzaamheden ten behoeve van het Groot Onderhoud van de oude flatjes in de straat, zij het dat men zich momenteel richt op de woningen ter linkerzijde, momenteel ook omhuld door een groen "gordijn".
De oude flats zijn nu getransformeerd als een dame op leeftijd die florissant verrijst uit…

De Abdij van Koningshoeven sprak al in mijn vroegste jeugdjaren tot mijn huiveringwekkende verbeelding. In een bocht van de weg, die verder weg voert naar Oisterwijk en Moergestel, vindt men het indrukwekkende kruisbeeld met het uit witte steen vervaardigde lichaam van de gemartelde en naakte Christusfiguur, bron van mijn kinderlijke nachtmerries en angstvisioenen.
Aan de overzijde van de weg treft men de ronduit imposante gebouwen van de Abdij aan met haar fraaie en ranke torens die ten hemel…

De zware toegangsdeur van het nieuwe Wijkcentrum was gesierd door een "erehaag" van kleurige ballonnen. Vandaag zou het officieel geopend worden.
Gaandeweg kwamen er meer bezoekers binnen in de "Ontmoetingsruimte" die gesierd en verlicht werd door heldere bolronde lampen, die neerhingen aan lange draden vanaf het hoge plafond. De mannen keurig in kostuum, de meisjes en vrouwen die hun natuurlijke schoonheid hadden geaccentueerd om deze zo goed mogelijk te doen uitkomen, gekleed in jurken,…

De straten die de namen dragen van medici die ongetwijfeld hun sporen verdiend hebben zoals Pieter Pauw, Reinier de Graaf en Gerard de Bondt omcirkelden het oude St. Elisabeth Ziekenhuis dat in later jaren aan de slopershamer ten prooi viel. Daarna verrees op zijn grondgebied Psychiatrisch Ziekenhuis "Jan Wier".
In die straten vierde ik mijn jongste jaren onder de hoede van mijn familie. Aan de zijde van mijn liefste oma wandelde ik vaak naar het Boerhaaveplein dat zich uitstrekte aan de voet…

De kersttijd naderde en mevrouw Van Keulen, die mij gaandeweg, tijdens de tweeëneenhalf jaar van onze geregelde ontmoetingen tot een "moeder" dan wel tot een vriendin was geworden, had voorzichtig te kennen gegeven dat zij uitzag naar een "gezel" in de vorm van een weliswaar levenloze maar toch "vrolijke" en "gezellige" kabouter die haar eenzame uurtjes wat zou verlichten. Hoewel zij zeer verlangde naar haar nieuwe "vriend", drukte zij mij op het hart toch vooral geen kosten te maken voor…

We schreven december 2010. Kerstmis naderde. Ik liep door de duistere, donkere straat en keek op naar een verlicht raam, gesierd door een lichtend kunstwerkje van glas. Het was het raam van de woning van mijn vroegere vriendin, een woning die eens mijn tweede thuis vormde.
Door onherroepelijke en onoverkomelijke ruzies en conflicten hadden we ons van elkaar verwijderd. Maar gedurende drieëndertig jaar had ze aan mijn zijde voort gesjokt, als een trouwe, goedmoedige dombo.
Vaak had haar…

Vanavond gooide ik uit domme frustratie een pittig pak oude kranten naar de beeldbuis, Met daarop de snel rebbelende Eva Jinek die in haar talkshow een moeder en een dochter ontving. Met het uiteraard onvermijdelijke verkooppraatje over een boek over hun onderlinge ruzie ontstaan in de coronaperiode. Om aan te geven dat zij niet van de straat waren, bleken beiden gehuld in deftige jurken. De dochter sprak blijmoedig over ‘toen ik mijn eerste huis kocht’ en het begin van de verwijdering…

Het was een warme dag in juli en lange, antracietgrijze schaduwen legden zich over de wereld. Zijn naam was August en ik vergeleek deze met die van mijn lang vergeten oom wiens as op het verre continent rust en met de naam van mijn favoriete schrijver August Strindberg.
We hadden afgesproken samen naar Peerke Donders te gaan, een etablissement dat zich even buiten de stad op loopafstand van zijn flat bevindt om een kop thee te drinken.
In de koele, schaduwrijke binnenruimte van het restaurant…

Af en toe signaleer ik hem her en der. Hij behoort tot de mensensoort die eveneens geen enkele degradatie verdient; hij behoort tot onze mongoloïde medemensen. Hij onderhoudt relaties met vrijwel alle chauffeurs van "Veolia" en voert op plagerige, joviale dan wel serieuze wijze luidkeels gesprekken met hen zodat de overige passagiers gewild of ongewild mee kunnen luisteren terwijl het voertuig voorthobbelt door de troosteloze straten die geen schoonheidsprijs verdienen.
Eens bezette ik een…

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest. Mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen.
Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi. Geen weer voor een wandeling. De ruitenwissers waren druk in de weer. De regen had ons verrast, zoals zomerregen soms doet.
De felrode parasols zijn geloken als bloemen die hun schermen niet meer kunnen aanbieden aan de felle zon. Ik verschuil me in Restaurant "Klein Speijck"…

In mijn achterkamertje, verstopt en onttrokken aan het oog, stond sinds jaar en dag de platenkoffer, herinnering aan en erfstuk van mijn vader. Op een dag heb ik deze te voorschijn gehaald en geopend; de kartonnen vakken die de waaier van haar innerlijk vormen, bevatten de kleurige, glanzende platenhoezen met romantische afbeeldingen van de Rijn, kastelen en burchten en gestalten in kleurige kledij uit dat zo verre, maar op een bepaalde manier zo nabije tijdvak van Classicisme en…

Mijn jarenlange vriendin en ik zijn uitgenodigd bij S., een mevrouw van middelbare leeftijd met koperrood geverfd haar die kennelijk onder rechtstreekse auspiciën van Jezus Christus de Christelijke Liefde praktiseert en ons onder haar hoede wenst te nemen. Mijn vriendin betreedt het huis. Haar benen, gehuld in een donkerblauwe legging die tot de kuit reikt, steken merkwaardig stakerig onder het massieve en gevulde bovenlichaam uit. En mijn vriendin valt uitgehongerd aan, niet slechts op de…

Aan het Arendplein, dat gedomineerd wordt door een in alle seizoenen groene grasvlakte waar de huizen zich omheen scharen, bevonden zich in vroeger tijd de brede etalages van een speelgoedwinkel en van een schoenenzaak. Ik herinner me dit alles nog zeer goed.
De aan genoemd plein grenzende wijk Fatima, die eveneens een kleine en bescheiden winkelgalerij bezat en waar mijn ouderlijk huis zich bevond, werd door het echtpaar dat de scepter zwaaide in de schoenenzaak bediend met schoenen. Vandaag…

In alle seizoenen ben ik naar je toegegaan. Als vogels hun nesten bouwden in de hoge bomen bij je huis en hun kleintjes voorzagen van het voer, als de rode rozen van de zomer je tuintje verfraaiden, als het groen van de bomen reeds verlevendigd werd door enkele gele bladeren.
En je zat vóór me; je mooie, bijna symmetrische, klassieke gezicht werd half verlicht door de zon en je wangen met de baardstoppels, die ik eens mocht strelen, kwamen uit boven de boord van je antracietgrijze trui.
Ik…

De Jacobushoeve, mij voorheen onbekend, is ergens op het Brabantse platteland gesitueerd, in het buitengebied. We gaan daar heen in december als de winter de wereld al in zijn greep heeft en overheerst en als de kou in de lucht zit.
De dames en heren van ons gezelschap zullen zich scharen rond een tafel in wat een verbouwde boerderij blijkt te zijn met een hoog dak waar spanten tegenaan liggen en een enkel, romantisch aandoend schilderij de wand siert. Het vuur in een houtkachel laait hoog op.…

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto, te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde; je was vijfenveertig.
Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit; hoe zei je; "Je bent mijn kind!"
En ik ben nog altijd je oudste dochter, die je de naam "Ineke" hebt gegeven; de naam die afgeleid is van de doopnaam van je moeder "Catharina"; de naam die je niet meer uit kunt spreken; maar de naam…

In het restaurant, dat een pleisterplaats vormt voor velen en waar gezinnen met kinderen en overigens jong en oud haar of zijn heil zoekt, vierde ik mijn eenzaamheid bot bij een Latte Macchiato en ik lepelde voorzichtig het witte schuim uit het hoge glas toen de jongeman, gesierd door baard en snor, zich achter mijn stoel posteerde en mij plotseling aansprak en geheel onverwacht het woord "lieverd" tot mij richtte.
Voor mij nog een jongeman, ken ik hem van talloze aangelegenheden die zich…