....En zo staat me nog het een en ander bij uit verre, schemerige jeugdjaren dat zich echter slechts in vage, schimmige, onduidelijke contouren aan mijn bewustzijn manifesteert. Het speelgoed waarmee we speelden, de spannende jeugdboeken uit de schoolbibliotheek die we lazen.
Zoveel zou ik op willen diepen, op willen heffen uit de duistere put, uit de krocht van de vergetelheid waarin het gezonken is, maar de herinneringen zullen nooit meer aan het heldere daglicht treden waarin ik ze wil…

Het elegante paardje, dat ik aantrof in de kringloopwinkel schafte ik aan. Het paardje dat het hoofd lichtjes neigt en dat een been heft, siert nu mijn schouw. Ik besloot dat ik een plaatsje moest inruimen voor het beeldje. Voorrang moest geven aan een schoonheid en aan een sierlijkheid die een verloederde en gecorrumpeerde wereld niet kent en die deze vreemdsoortig voorkomt...

Hij had zijn pet afgelegd op het bureau van de arts, de arts die hij zozeer vereerde wegens zijn naïeve en zozeer onterechte verheerlijking van de medische wetenschappen waarin hij zozeer teleurgesteld zou worden.
Ze zouden hem pijnigen met een pijn, die ik hem allerminst gunde, toen ze met het instrument genaamd katheter de buis zouden doordringen, het orgaan dat hem vooral tot man maakte en dat mij eens heeft voortgebracht.
Men heeft hem vooralsnog de meest onheilspellende ziekte niet…

Wie denkt of vermoedt dat de zaak van "Hornbach" in Tilburg West een klein buurtwinkeltje is, vergist zich deerlijk. In een gigantische, uitgestrekte hal is hier ondergebracht en bijeengebracht wat het menselijk vernuft zoal tot stand heeft weten te brengen op vele gebieden. Ik zag dan ook velen sjouwen met allerlei materiaal en ook met de kennelijk in dit seizoen zo noodzakelijke en vurig gewenste kerstbomen die men vaak op een karretje vervoerde.
Er is zelfs een koffiecorner waar de warme…

De bebouwing van "Traverse", opgetrokken uit beige baksteen, torent uit boven de zaak van de Aldi. Het kan niet als verwonderlijk beschouwd worden en spreekt haast vanzelf dat cliënten van deze daklozenopvang nogal eens hongerig en hulpbehoevend in de genoemde omgeving ronddwalen en daar hun heil zoeken. Overigens verleent men met het woord "cliënt" een respect en een waardigheid aan personen die hen vaak niet toegekend worden...
Hij was een kleine, donkere jongeman met eveneens zwart baardje…

Het dorp Ewijk kent haar voorzieningen zoals gebruikelijk in vele dorpen. Men zou dan ook wellicht kunnen beweren - met een misschien wat merkwaardige redenering - dat ze alle variaties vormen op een thema. Men zou ook kunnen zeggen dat wat ik zou willen noemen de "parallelle wereld" (helaas een bedenksel van mijzelf) overal in alle steden en dorpen aanwezig is, hetzelfde patroon van instellingen en voorzieningen met enige onderlinge variaties en verschillen en zo ook in Ewijk.
We passeerden…

Ze waren de gang weer gegaan, ze hadden de weg weer afgelegd vanuit het dorp naar de stad. En ze hadden ongetwijfeld de flats na hun reis met trein en bus zien opdoemen. De flats waartoe ook mijn woning behoort, die al jaren een beschermd stadsgezicht vormen: de eerste flats van Tilburg uit 1954 of 1955.
Ik ben haar zus en de schoonzus van mijn goede zwager. Diepgaande ruzies doorsneden onze harten en levens.
Maar ze kwamen, ze keerden terug, ze maakten rechtsomkeert uit het dal van ruzie en…

De man met de tedere, diepliggende blauwe ogen - de ogen die zo lang geleden voor het eerst liefdevol zijn echtgenote, mijn zus aanschouwden - koestert op het erf van zijn woning (die ik als "boerderij" zou willen omschrijven) het trotse, houten beeld van de hem zo geliefde kraanvogel, dat zijn collega's hem schonken.
Hij was houtvester en boswachter en besteedde de krachten die nu uit hem wegvloeien in de door de natuur rijkelijk voorziene Herbertusbossen rond zijn huis.

Met een snelle auto is de afstand Tilburg - Nijmegen gemakkelijk te overbruggen. De imposante Waalbrug wachtte vandaag als het ware al op ons en toen we op de plaats van onze bestemming gearriveerd waren, zagen we in de verte en in de hoogte de petieterige figuurtjes van het verkeer op de brug. Onze boot maakte zich los van de kade en de zware motor zette aan.
Zwaar en eindeloos verdriet scheen te klotsen in mijn hart en gemoed als het wilde, woeste water om onze boot en de conversatie van de…

In hoeverre haar voorheen zozeer eclatante verstand nog intact was, bleef mij onduidelijk. Maar gelukkig was zij zich onbewust van het feit dat zij verdreven was uit haar stadse woning waar de tekenen, trofeeën en bewijzen van haar vroegere eruditie nooit meer op haar zouden wachten.
Een curieuze en onterechte lichtzinnigheid en blijmoedigheid hadden postgevat bij mijn vriendin in weerwil van de fatale diagnose waarvan men haar uit tactische en strategische overwegingen niet op de hoogte had…

In die tijd droeg ik nog jurken. Het café bevond zich in een bocht van de weg, daar waar de Korte Heuvel overgaat in de Tivolistraat. Daar ontmoette ik haar voor het eerst. We schreven negentiennegenenzeventig en veertig jaar na dato is ze nog mijn vriendin. Haar grijze haar mondt uit in een smalle donkerbruine strook in haar hals. Haar kleine handen zijn getekend door ouderdomsvlekken. Diepe rimpels doorsnijden haar gezicht. Sinds veertig lange jaren zijn we bevriend.

Eens schonk je mij het vogeltje van fragiel, doorzichtig glas. Vaak kijk ik ernaar. Het heeft een lange, eveneens glazen staart, die enthousiast opwipt alsof jij, mijn meest dierbare zus daarmee wilt veronderstellen dat de fervente en vurige kracht waarmee ik mijn leven attaqueer, waardeer en hanteer nog altijd zo groot en levendig is en zal blijven. Zoiets wens je me ongetwijfeld toe.

Bij "Multivlaai" (waar zelfs een busje met daarop de naam van de genoemde zaak in trotse kapitalen voor de deur staat) stonden vandaag zoals altijd de diverse heerlijke, kleurige vlaaien te pronken onder de toonbank.
Maar het gonsde in de winkel: de vader van de verkoopster was overleden. Haar diepgaande leed bezette haar gemoed. De bezoekers van de kleinschalige zaak, die met recht kan doorgaan voor een klein restaurant, leefden mee en het eigen levenseinde, dichtbij of veraf, kwam aan de…

In het merkwaardige, langwerpige gebouw, gesitueerd aan de Ringbaan Oost, opgetrokken uit lichtgele baksteen, ontworpen door een mij onbekende architect volgens de richtlijnen van de Nieuwe Zakelijkheid; een gebouw dat alle Tilburgers kennen waren lange tijd de HBS en het gymnasium gevestigd. Ik bracht er zes jaar van mijn leven door.
In een lange rij lagen daar de troosteloze lokalen aan een eveneens troosteloze gang met op het eind de lerarenkamer en de kamer van de rector, doctor in de…

Naast de overige lieflijke en kunstzinnig vervaardigde meubelstukken die mijn sinds lange jaren overleden moeder mij eens schonk, naast de zwarte vitrinekast en de kledingkast die we samen eens aanschaften, is nog altijd een wit tafeltje in mijn bezit dat mij zeer dierbaar is. En zo herinneren mijn hele omgeving en mijn hele huis me aan degene die ik voorgoed moest verliezen....
Lang geleden, toen net als vandaag lichte, spaarzame sneeuwvlokjes neerdwarrelden, bracht zij mij hier en stond ze…

Zo zeiden we - bij het overdenken van het vorig jaar - op oudejaarsdag nog: we moeten zo’n jaar niet nog een keer hebben hoor en zo spraken we af, we zouden…tja, dat heet 'plannen' met in feite in je achterhoofd dat je het niet voor het zeggen hebt natuurlijk en dat blijkt maar weer!
Het jaar is amper begonnen of wij beiden komen terecht in de mallemolen van zowel de griep als corona, jawel! Voor beiden natuurlijk ingeënt, logisch, maar er is altijd wel een variant die het nodig vindt om…

Het was mijn medepatiënten in de wachtkamer en later de passanten in de Umberstraat allerminst ontgaan dat ik op kousenvoeten was gearriveerd. Vol belangstelling en mededogen richtten ze zich tot mij en informeerden naar de oorzaak van mijn malheur.
Een mevrouw kwam aanzetten met een stuk karton om mijn ijskoude voeten op te zetten. Ze streelde mijn arm in het voorbijgaan en een zeer welwillende jongedame heeft me thuisgebracht met de auto, waarop ik haar beloofde haar een prachtig boeket te…

Toen de armoede mij overvallen, belaagd en gegeseld had als een storm die niet wilde gaan liggen en me in haar perfide val gelokt had die geen ontsnapping meer bood, betaalde de allerliefste voor mij de dikke, mosgroene winterjas die ik voor veertig euro bij hoge uitzondering kon aanschaffen bij C & A.
De jas doet twintig jaar na dato nog altijd dienst alsof daarin nog steeds de warmte huist die mijn liefste moeder, sinds lang overleden, mij tot op de huidige dag zou willen verschaffen als…

Mijn tranen hebben rijkelijk en overvloedig gevloeid in de ziekenkamer naast het bed van mijn betreurenswaardige oude vader. Toen zijn einde naderde, vroeg hij mij voor te lezen uit zijn favoriete boek uit zijn jeugd, getiteld: "De jongensjaren van...."
Mijn stem haperde en stokte, maar hij vermaande me: "Flink zijn!"
Later werden we bij hem geroepen. Het zou niet lang meer duren. Toen herinnerde ik hem aan onze gezamenlijke wandeling, eens, onder de zon van september, als de kameraden en…

De arts, wier gezicht nog altijd tekenen van een lang voorbije meisjesachtigheid en jeugdigheid draagt, wendde dit gezicht snel af en verklaarde onverhoopt dat haar geduld op was. Haar geduld was echter bijzonder snel op en was snel vervlogen als de ijle, vluchtige geur van een parfum dat geen duurzaamheid kent. Het stond in geen enkele verhouding tot de schier eindeloze weg die ik in het leven heb moeten afleggen.
Ze had mijn middenrif betast maar er was gelukkig nog altijd geen aanleiding de…