Ergens in duistere contreien waarvan ik de naam niet ken van onze zo geliefde stad bevindt zich een merkwaardig, ronduit demonisch aandoend, hoog oprijzend gebouw dat mogelijk eens dienst heeft gedaan als kerk en dat ik onlangs nog eens aanschouwde. Tussen de huizenrij vormt dit gebouw een "architectonische uitzondering". Van binnen is het kaal en merkwaardig ingericht met een verdieping die een afgrond doet ontstaan waarin een wanhopige zich onvermoed en onverhoopt zou kunnen storten. Eens nam…

De Opstapbus is voor komen rijden en ze hobbelde aanvankelijk door de straten die geen schoonheidsprijs verdienen. Later voerde onze chauffeur ons met ferme hand over de snelweg naar onze bestemming, het dorp Zundert. Het landschap buiten weerspiegelde een desolate winter.
In het pannenkoekenrestaurant nam mijn grenzeloze verdriet proporties aan als van een ballon die steeds verder opzwol; verdriet om mijn ziekelijke longen die als klokken in een klokkenspel hangen in mijn karkas dat al te…

Een lange gang mondt in het Twee Steden Ziekenhuis uit in een wachtkamer die uitzicht biedt op merkwaardige architectonische constructies en op een hoge, witte schoorsteen die eveneens kennelijk merkwaardige doelen dient. In genoemd lokaal ontmoet ik twee gedrochtelijke personen die zich hier met onbekende doelstelling bevinden: een gezette mevrouw met uitpuilende buik in wit T-shirt met capuchon en met grijs, golvend haar en een meneer wiens gedrochtelijke uiterlijk werkelijk een remedie tegen…

Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" ligt als het ware verscholen in de wijk, vlakbij de spoorlijn waar de treinen voorbijrazen die al velen het leven gekost hebben.
Van de zomer, tijdens de hitte, was ik daar met een vriend. Nu de kou in de lucht zit ben ik in het gezelschap van mijn vriendin. We bewonderen het wondermooie schilderij aan de wand, een reproductie van Jean-Francois Millet, dat de korenoogst op het land verbeeldt, terwijl we nippen aan een likeurtje met slagroom. Bruine gordijnen…

Wegens mijn halve blindheid en forse bijziendheid draag ik sinds jaar en dag de kleine schijfjes van mijn contactlenzen. Ze waren echter verschoven en bivakkeerden onverhoopt en ongezien ergens onder het ooglid.
Ik moest de halve stad doorkruisen om de zaak van de opticien te bereiken. Mevrouw daar toverde met een handige manoeuvre het schijfje tevoorschijn uit de duistere en onbestemde regionen onder het rechterooglid. Als een duiveltje uit een doosje schoot het optische instrumentje op de…

Gedurende mijn lange leven heeft talloze malen en in een onafgebroken sequentie de onzalige, wrede medemens de gevoelige instrumenten van mijn hart en ziel trachten te bespelen.
Het resultaat is een eveneens onafgebroken en onoverzichtelijke opeenstapeling van kwetsuren, als een verderfelijke Toren van Babel, als een onzalige en klotsende rivier die zich op onstuitbare wijze en onherroepelijk schijnt te moeten voortslepen naar zijn monding.....

Ik was het kraampje genaderd waarin een dame met zacht, opgestoken en glanzend Indonesisch haar haar lekkernijen bereidde. De kou van december geselde mijn oude lichaam. In slechts één woord sprak ik uit wat zolang onuitgesproken was geweest: het woord was "verdriet". "Bent u iemand verloren?" repliceerde ze. "Nee, het is iets anders", was mijn antwoord.
En de Indonesische, elegante schoonheid zei met zachte stem dat ze meeleefde en ze bereidde op een klein, kartonnen bordje dat speciaal…

De poppendokter resideerde aan het Korvelplein. Een hele afstand vanaf mijn ouderlijk huis, dus ik vraag me af hoe we er gekomen zijn. De gebeurtenis ligt ver terug in de tijd. Mijn pop moet iets gemankeerd hebben: reden voor een bezoek aan de "alternatieve arts".
Gearriveerd op het genoemde adres zag ik daar (ik was nog een klein meisje) in een bakje ongelooflijk leuke en aantrekkelijke kleine naakte popjes liggen. "Zo'n popje krijg ik nooit" moet ik gedacht hebben en onverhoeds graaide ik in…

De welvingen aan de voorzijde van mijn lichaam, die mij, naast andere kenmerken, mede tot vrouw stempelen, wil ik niet verliezen. De arts heeft ze onlangs lichtjes gepalpeerd, dit in tegenstelling tot die andere "medicus" die eens naar hartenlust de "gewraakte" lichaamsdelen kneedde en masseerde. De halve bollen, die rusten op het bovenlijf geven hun geheimen niet gemakkelijk prijs maar wel onder de wrede, meedogenloze medische machine, die nauwgezet iedere millimeter van het weefsel vastlegt…

De Regiotaxi heeft op een zondagmorgen de stad omcirkeld en ik heb de troosteloze bebouwing van de buitenwijk willens en wetens aanschouwd. Tenslotte moesten we onvermijdelijk het Zorgcentrum, genaamd "Boshuis" bereiken, dat is verrezen in de plaats van de onlangs gesloopte en met de grond gelijk gemaakte "Kievitshorst". In de kale, onherbergzame gangen van het "Boshuis" zijn, om de sfeer te verhogen, enkele Zwarte Pietjes tegen de muren bevestigd en er staan onuitgepakte geschenken alsof men…

Het jongetje zou zijn zevende verjaardag vieren en ik vroeg de moeder wat de "grote dag" zou brengen.
Vroeger, als kinderen, in onze jeugd, - die sinds lange jaren is bedolven onder as en puin en onder de tijden die zich hebben opgestapeld en vermeerderd zoals wellustige, onbeschaamde konijnen zich voortplanten -, waren wij placide, gehoorzaam en dankbaar om het weinige dat ons werd toebedeeld.
Tegenwoordig, zo verklaart mijn vriendin, is er heisa, ruzie en veeleisendheid onder de brutale…

Kopen, kopen, kopen tot je erbij neervalt, zit de bevolking in het bloed. De onmiddellijke, acute behoeftebevrediging die niet kan wachten is zo sterk als voor een baby de moederborst. De koopkracht is het kernpunt geworden waar alles om draait. Het bezit tot zinloos levensritme, de materie verheven tot godheid, tot afgodsbeeld.
Wie kent of bestudeert nog de oeroude en diepzinnige filosofieën, kunsten en religies van Oost en West?

De mevrouw van "Wonen Breburg", de Woningcorporatie, belde aan. Ze besteeg de drie trappen die leiden naar mijn appartement en ze betrad het halletje dat mijn keuken, woonkamer, douche en w.c. begrenst.
"Kent u de bewoner op huisnummer tweehonderdvijfentwintig?" was haar vraag.
"Wij, als buren, hebben geen contact met elkaar", was mijn antwoord. "Dertig jaar geleden mocht ik in de Joannes van Oisterwijkstraat de sleutel halen van de woning, die ik tot op de dag van vandaag bewoon en waarop…

Het Energieplein is te voet bereikbaar vanuit de Nassaustraat via twee routes: één ervan loopt via het Smidspad, het Wilhelminapark en de Theresiastraat. Als men echter met de bus gaat moet men de reuring van de Stationshal waar jongeren het turbulente spel van hun jeugd spelen en van het Burgemeester Stekelenburgplein doorkruisen om via de Atelierstraat bij het genoemde plein te komen. Het is dicht beplant met bomen en in hun luwte spelen opgewekte kinderen. Daar wacht Michiel, de trouwe…

Een kwiek vogeltje van helder, doorzichtig glas schonk je mij, mijn liefste, nu grijsharige zuster. Ik weet, ik besef terdege wat je mij ermee wilt zeggen. Het kunstvoorwerpje vormt voor mij de bekroning van onze zusterliefde na de roerige, turbulente tijden met de vele onderlinge botsingen die we doormaakten.
Nu siert het mijn oude, negentiende-eeuwse bureau. Onder tranen bekijk ik het omdat je de enige bent, omdat ik je zozeer liefheb, mijn zuster....

In het voorbijgaan zag ik voor een overigens geblindeerd raam in de Dillenburglaan een roodbruine kat liggen. Languissant en uitgestrekt, zoals katten gewoon zijn, lag het beest daar en ze leek totaal onverschillig voor mijn indringende, nieuwsgierige blikken waarvan ze zich niets aantrok. Zo'n dier zou ik voorgoed willen huisvesten, willen verzorgen en lief willen hebben.....

Het was een soort ski-jack met optimistisch aandoende tekst op de mouw; een warme winterjas waarmee ik nog jaren vooruitkon die ze me geschonken had. Maar ik zou nooit meer naar de wintersport gaan. De jas hing stilletjes en bescheiden aan mijn kapstok, kennelijk bereid, voor zover een jas bereid kan zijn van dienst te zijn in de slechte tijden die mogelijk aan zouden breken en ze zou altijd een herinnering blijven aan de liefste die haar eens geschonken had. De witte kleur van de jas was…

Laat alle deelnemers aan dit WK de FIFA tot het uiterste tarten opdat in de toekomst geen enkele politiestaat de gelegenheid wordt geboden een politieke schijnvertoning als deze te organiseren.

November heeft zich aangekondigd. Het was vanzelfsprekend te voorzien dat november zou volgen in de rij der maanden die het jaar zullen voltooien. November gaat als vanouds gepaard met regenbuien en met feestverlichting die de feestdagen inluidt. Deze maand is gearriveerd in de lange sequentie van maanden die mijn leven vormden en tekenden en de opvolgers ervan zullen, zoals ik vurig hoop, verschijnen aan de horizon, in toekomstige verten...

Gistermiddag keek ik een tijdje naar NPO-Politiek met live-beelden van een debat, dat werd aangezwengeld door het 29-jarige FVD-Tweede Kamerlid Frederik Jan Harm (Freek) Jansen. Hij verdedigde zijn standpunten over de genderproblematiek, zoals die tegenwoordig op de scholen wordt aangepakt. Hij is fel tegen die aanpak van de huidige jeugd overspoelen met informatie over (trans)gender(on)gelijkheid en wat niet al omtrent deze populaire term/hype. Hij vind dat de jeugd daarmee wordt…