Mijn Ode aan de Taal en Beeld

(Hardop goed articulerend lezen svp.)

MIJN ODE AAN DE TAAL EN BEELD:

‘Waar kan ik heen als de stinkende dik koppige
breed bek-kige blinde fanaten mijn handen aan flarden schieten,
zodat mijn pennen en penselen verloren gehavend in een dor muf
geslagen doodlopend armoedig steegje achterblijft?
Waar moeten al mijn dierbare duizenden woorden en beelden
gaan wonen als er geen plek meer is?
Ze blijven immers onwillekeurig zingend aan de wand van
mijn schedel kloppen en roepen fluisterend om ordening
in de chaos van weleer.

Ook de rood getinte of donkere zwarte woorden en beelden
kloppen aan de poort waarvan de sleutel is opgegeten
door de tijd, die zichzelf krakend dicht kan laten vallen
via zijn goed geoliede scharnieren.

Ik hoef alleen nog luchtig te leunen zodat de dikke deur
zich gapend zonder worstelen piepend opent,
me als een glimmende chocolade prinses binnenlaat,
me vervolgens glazen muiltjes aan biedt
en natuurlijk voor mijn komst boze stiefmoeders
in kelders heeft geduwd, weldra mijn rode lustige mond
verse sappige druiven voedt.

Hele volle trossen hangen verlangend naar beten,
boven mijn schone sprankelende hoofd met zoete sappen
die als warme stroperige honing over mijn kin glijden
en tussen mijn vragende naar orchideeën ruikende borsten
hun weg naar beneden eten.

Ondertussen wreken de ginnegappende boze achtergebleven
gekwetste woorden zich een snijdende weg langs toppen
van bergen en diepe dalen met joekels van ravijnen
waar je u tegen zegt,
daar ik niet bang ben haar te ontwroeten in beeld of taal,
die zijn ingekapselde vrijheden in roffelend ritmes
via eigen gekozen composities zichzelf durven te laten zien.

Waar de hitte van de zon op haar hurken kan zitten
en sabbelend aan mijn opgewonden delen de pauze
mag vullen wat leven heet.

We zuigen onze longen vol in opgeblazen borstkassen
die trouw blijven op en neer gaan tot de dood ons
achter volgend in haalt.

Zoals Jan Wolkers net overkwam.

Dan stopt de beweging.
Stopt mijn gemoed
Stopt mijn verlangen
Stopt alles zoet
Voorbij de stilte.
Voorbij alles……..

Huilend, wenend, knagend
staan de beelden trappelend aan de poort
om over te springen naar een ander hoofd,
die ook de ruimte van het braakliggende terrein
van het vrije schone altijd onschuldige
genaakbare woord of beeld bezit.

De taal van het schrijven….
De taal van het uit beelden…..
De taal van de klanken,
is immers onvergelijkbaar met de taal van het spreken.
Alleen dezelfde letters mag je stelen.

De taal van het uit beelden woont in een andere dimensie
en wringt zich licht schikkend en constant zingend (Lucebert)
naar buiten bij het aanraken van het papier of doek
dat geduldig wacht tot ze op den duur een aangesloten wereld vormt.

De wereld van het zijn.
De wereld waar de leugen geen plek vindt
en de kern gekoesterd weelderig en eeuwig rond tiert.

Toen
Nu
Later....

Ode aan de Taal

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 425