Hartenkreten

Waarom zo somber

Huil maar eens uit, dat lucht op zegt men.
Waar zijn mijn eigen benen gebleven om op te staan.
Je moet het niet zo somber inzien, er komt heus een betere tijd.
Na zes jaar kan ik daar nog moeilijk in geloven.

Je moet proberen je verleden achter je te laten, zegt men.
Daar zit juist de knoop, het hier en nu brengt mij nog steeds niets.
Ik kijk naar vandaag en vraag mij zelf af, hoe komt het toch waarom ik niet meer lach.
Hoe komt het dat ik zo ver opensta en alles om mij heen negatief bekijk.
Waar zijn de simpele dingen gebleven, waar ik vroeger al zo gelukkig mee was.
Een klaproos, de mooiste bloem die ik ken, benijd ik stiekem om zijn kracht.
Zo veel sterker dan ik, met maar een simpel iets in haar leven: de overlevingsdrang van haar soort.

Is dat het: ik heb 3 kinderen en hoef ik mij dan zelf nu niet meer druk te maken om mijn bestaan?
De overleving van mijn soort heb ik al gebaard, mag ik nu heengaan? is het nu klaar voor mij? mag ik nu gaan?

Waarom ben ik zo bedroefd, terwijl ik alles heb wat mijn hartje begeert, zegt men.
Maar zit er een kans in, dat hetgeen wat ik verloren ben in de jaren van mijn bestaan, te veel is geweest.
Je bent een sterke vrouw, je redt het wel, en ondertussen vraag ik mij af wat ik nu moet redden.
Mijn bestaan van leegte wordt zo zwaar, wie kon dat nu bedenken dat leegte zo zwaar kan zijn.
Ik vraag mij af of die grijze massa in mijn hoofd nog voldoende werkt om alles te bevatten. Ben ik nu aan het verzuren, ik weet het niet, niet meer tenminste.

Hoe krijg ik mijn leven weer zinvol in zo'n groot leeg geheel, probeer naar buiten te gaan, geef je zelf een compliment, goed gedaan Eva, je bent nu nergens en je blijft nergens.

Ik leg mijn vermoeid hoofd van het denken op een kussen en op zo'n moment merk ik dat ik wens om heen te gaan,naar het eeuwige, met mijn 51 jaar.