Heimwee

Zacht vloeien de tranen die het lichaam huilt.
Maar wie ziet de glimlach daarachter verschuilt?
Wie ziet de vreugde in dit verdriet?
Dat is de mens die God ziet.

Een gedichtje van bijna dertig jaar oud. Ik schreef het in een weiland omzoomd door hoge weldoorvoede populieren en een leger brandnetels alsof dit me kon beschermen. Als ik bang ben kan ik hier niet wonen, zei ik tegen mezelf de eerste avond toen het duister onherroepelijk inviel rondom de caravan, tussen de vlierbestruiken en de konijnen die me elke ochtend op hun parmantige kontjes kwamen groeten, vanachter de majestueuze bomen die tot aan de top in de rijp stonden tijdens een koude winter ergens midden jaren tachtig vorige eeuw. Het was 20 graden onder nul. Slechts beschermd door vier houten muren, als was ik verpakt in een diepvrieskast met drie kacheltjes om mij houdbaar te houden.

Gedichten die ik overtypte op de typemachine van mijn vader in zijn kantoor en via een zielsverwant, met wie ik een tijdschrift had opgericht met de naam ‘Het Hart’, de stad instroomden die ik verlaten had. Mijn vriend en ik, wij waren chemie, samen. Devotie en emotie. Wandelen langs het kanaal van brug tot brug, praten, tranen, schateren, zijn lange krullen als speelgoed voor de wind, heilige woede, kritische gedachten, blote voeten, koude handen, kaarsen in de sneeuw, een kus als een fontein, scheppen, Kunst met een hoofdletter, dat is een schilderij, dat is een gedicht met kloten. Met God als de as waar het idee om draaide, zonder klokken, kerktoeters, torens en bellen. Ongrijpbaar hoog onvoorstelbaar hemels dicht aan de grond toen hij de woorden ‘stil verdriet’ die ik had geschreven in dit gedicht, zonder overleg met mij onomkeerbaar had afgedrukt in ‘dit verdriet’. Het is sterker zo, zei hij. Je had het moeten overleggen, zei ik gekrenkt. Het is mooier. Ik had het moeten overleggen.

Ik mis jou.
Ik mis dit.
Ik wou…

emotie devotie devotie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 127