Vaarwel aan mijn geboortehuis.....

In een oude buurt van Tilburg strekt zich de straat uit waarin mijn geboortehuis staat. Het zal er vermoedelijk lang na mijn dood nog staan. Sinds jaren wonen er anderen dan onze familie en er hebben al veel anderen gewoond.

Toen mama nog in de bejaardenflat woonde, wenste ze hen heimgelijk veel geluk toe in het huis dat zozeer tot het hare werd, in het huis waarin zij gelachen heeft en gehuild, waarin zij geluk en verdriet gekend heeft en een scala van andere gevoelens, waarin de zomers en winters van haar leven niet zonder hun sporen na te laten zijn voorbijgegaan.
Vaarwel moest zij zeggen aan de kamers die hun beschutting en veiligheid hadden geboden gedurende zovele jaren.
Vaarwel aan warme zomer- en koude winterdagen. Vaarwel aan de oude, houten voordeur die gedurende vier decennia trots en zelfbewust de familienaam gedragen had. Vaarwel aan de marmeren, geaderde schoorsteenmantels. Vaarwel aan de ruime kamers, in elkaar overlopend en gescheiden door schuifdeuren.

Het werd een "vaarwel" en geen "tot ziens". Een nieuwe tijd brak aan, nieuwe bewoners openen en sluiten de deuren, meubileren het huis, eten aan hun eetkamertafel....

De toekomst van het huis behoort aan anderen.
"Welkom thuis" las ik eens op een met bloemen en ballonnen versierde huisdeur. De bus reed er razendsnel aan voorbij.
De tranen welden naar mijn ogen. De warmte van een werkelijk thuis zou mij nooit meer omgeven. Ik zou slechts af en toe nog een blik kunnen werpen op het goede ouderlijke huis in die oude straat, dat mij eens zoveel geboden had.

thuis woning weemoed woning weemoed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 95