Trots en mislukking......
Er wapperen vanen met het trotse logo van de GGZ aan lange vlaggenstokken op het parkachtige terrein rond de inrichting en in de hal, waarin ook het restaurant is ondergebracht, is in een vitrine het Latijnse boekwerk te bezichtigen over de man, wiens naam het instituut draagt, Ioannes Wierus, en er hangt een certificaat dat als een diploma de psychiaters eer bewijst.
Voor mijn vriendin kan men niets meer doen. De zelfmoordgedachten bezetten haar brein bij voortduring. Ze heeft ze als vast programma in het computertje tussen haar oren opgeslagen. Als ze de kans krijgt loopt ze, bij wijze van "try-out" alvast maar even naar de spoorlijn en gaat, als betrof het een experiment, even op de rails liggen, of ze draait zomaar even de gaskraan open, zoals iemand anders bij de supermarkt sinaasappels koopt.
De sterke vleugels van haar wil tot leven zijn verlamd; ze is tot de bodem, tot de laagvlakte of tot de diepte veroordeeld, kan niet opstijgen en het zwerk bereizen, maar kruipt en ploetert door donkere krochten van zielsverduistering.
De ruimte waarin ik haar ontmoet, is smerig, kaal en leeg. Verwarde personen lopen er rond die voor zich uit, schijnbaar in het luchtledige, zinloze formules uitkramen. Er valt niets meer te zeggen, niets meer aan te raden.
Men bonkt uit alle macht tegen een gesloten deur. Het paradijs is ver, heel ver en vormt het andere uiterste, een onbereikbaar oord, het is de hel op aarde die zich manifesteert in leven en lot van mijn vriendin.
Als ik wegga zie ik haar als een geslagen hond over de kale, lege gang in de richting van haar kamer lopen, een kamer als een cel, met alleen het hoogstnoodzakelijke, een gevangenis, een oord van verdoemenis.
Majestueuze kruinen van oude bomen torenen uit boven de gebouwen van het Psychiatrisch Ziekenhuis als willen zij een troost vormen, een verzachting van het diepe leed, als willen zij de eeuwigheid symboliseren die alle pijn teniet zal doen......
Geplaatst in de categorie: ziekte
ziekte
70
Geef je reactie op deze inzending:
Sterkte toegewenst.
Toch schets je hier een wel heel erg troosteloos doembeeld van de psychiatrie. Wees blij dat er bekommerende mensen zijn, die je vriendin van die einddaad afhouden en haar zoveel mogelijk proberen te helpen. Je realistische beschrijving van de ontmoetingsruimte is schijnbaar onheilspellend, want de mensen daar moeten de ruimte krijgen om hun zieke kanten uit te leven, wat niet per definitie negatief is, omdat het de verwerking stimuleert. Teveel betutteling en bekneveling werkt averechts.
Jammer dat jij je vriendin als een hopeloos geval ziet, want je zou haar beter kunnen steunen door positief te denken. De film 'Awakenings' nog niet gezien? De meeste psychiaters beoefenen hun beroep uit uitgesproken liefde voor de gekwetste mens en daarom vind ik het unfair om hen als losers en cipiers van hellesferen af te doen.
Je sombert zinloos mee met je arme vriendin, doordat je haar reddingsoord beschrijft als 'een oord van verdoemenis'. Dat betekent nogal wat, namelijk heel veel uitzichtloosheid en dat is nu juist niet de opzet van de psychiatrie, maar vooral het tegendeel. Met jouw zwarte beeld van de psychiatrie bereik je niets dan nog meer ellende.