De laatste kans gelukkig benut
Op 3 maart 2015 zat ik 's avonds in de Goudse Schouwburg en was ik getuige van 'The Last Call Tour' van de Ierse zangeres Mary Black. Ik zat voor de aanvang van het concert op het meest nederige plekje, namelijk op de achterste stoel op het tweede zijbalkon. Vlak voor aanvang besloten alle mensen op het zijbalkon om naar de lege stoelen op de tweede rang te verhuizen. Ik had ineens het hele zijbalkon voor mijzelf. Er zaten veelal oudere mensen en ik vrees, dat ik daar inmiddels ook toe behoor. Ik wist nog wel ver in de diepte een verliefd en elkaar alsmaar kussend redelijk jong stel te ontdekken.
Ik betrapte mezelf op hoogtevrees en ik hoopte maar dat ik niet door een rare kortsluiting in mijn hoofd ineens wilde gaan vliegen. De hoogte op het tweede zijbalkon kon namelijk best dodelijk zijn. Bij het eerste zijbalkon kon je nog een zachte landing op de weelderige boezem van een vijftig plusser belanden. Enfin, ik ging op de voorste stoel van het zijbalkon zitten, want door mijn slechte ogen, vooral 's avonds, was de tweede rang voor mij geen betere optie. De zaallichten dimden, de spotlight gingen aan.
In het voorprogramma zong de beeldschone dochter van Mary, namelijk Róisin O. Een stem als een dijk en vooral de cover 'Chandelier' vond ik een feest. Ze zei dat Nederlanders en Ieren veel gemeen hebben, vooral de voorliefde voor bier. Dat kon ik met een brede glimlach beamen. Ze kondigde haar moeder aan als 'The amazing Mary!'. En amazing was ze, want iedere song boeide me mateloos, mijn God zeg, wat een gouden stem! Dansen kon ze echter maar matig, alsof ze niet wilde los komen. Ze had een zwarte, strakke broek aan, wat haar bewegingen nog houteriger maakten. Ik probeerde clement te denken, zo van, hoe stram zul je zelf op je 59-ste zijn, logge olifant!
Mary is een perfecte entertainer en veel leek ingestudeerde routine, maar toch kreeg ik nog ruimschoots het gevoel, dat ze er echt in zat, dat ze met pure intentie zong, zoals het lied voor haar tien jaar geleden overleden moeder, die 87 werd, 'Your love', wat mij vochtige ogen bezorgde. Ze wisselde gevoelige nummers perfect af met blijmoedige nummers, een prima balans. Haar band telt een gitarist/zanger, een saxofonist/fluitist, een bassist en een pianist/accordeonist. De gitarist Declan Sinnott wipte de hele tijd met zijn voet op en neer, waardoor ik op den duur de neiging kreeg om met een windbuks in zijn voet te schieten. De pianist deed dat ook en nog sneller, maar zijn
voet wilde ik met een lasso vangen en hem dan omhoog takelen, wat pittig zou zijn, want hij heeft een behoorlijke bierbuik.
De opbouw van het programma zat uitstekend in elkaar, want steeds als je dacht, dit was het, dan kwamen ze verbijsterend goed terug. Ik moet misschien eens naar Specsavers, want ik bleef maar wazige beelden zien. Ik heb één bijziend en één verziend oog en in mijn jeugd zei een opticien dat dat mekaar wel opheft/aanvult. Maar dat was natuurlijk jaren geleden. Ik heb wel eens een Italiaanse design-bril op gehad en ik was helemaal geraakt, dat een mens ook zo scherp kan zien. Dan had ik Mary nog beter kunnen begluren. Het afscheidsconcert eindigde met een lied of twee, dat Mary samen met haar dochter deed. Het Goudse publiek gaf haar een waardig, daverend applaus, ze vouwde haar handen Indiaas vouwend samen en ze boog intens diep. Het gleed voorbij en ineens schoot ze weg, de eeuwige coulissen in. Ik ben blij dat ik deze zanglegende op de valreep heb ontmoet. Alleen heeft ze een slechte styliste, want ze had werkelijk een zwierige, kleurrijke rok moeten dragen.
Geplaatst in de categorie: muziek
Mary Black
64
Geef je reactie op deze inzending: