Ik wilde wel , maar jij niet ...

Jouw hand lag in de achterkant van mijn nek. Haar warmte is nog voelbaar aan de onderkant van mijn schedelhuid.
Jouw vingers zochten een weg door mijn haren, alsof ze op zoek waren naar de gedachten die door mijn hoofd dwaalden .
Misschien weet je het nog niet, maar toen je mijn hand aanraakte raakte je ook mijn binnenwereld aan, mijn hart en ziel.

Nu, maanden later, voel ik je nog bij elke ademhaling in kleine golvingen langs mijn hartslag binnen komen.

Als in een droom lig ik dan verstrengeld in jouw armen, jouw hoofd verscholen in mijn nek, waar ik nauwelijks de zachte aanrakingen voel van je vochtige lippen langzaam glijdend naar mijn wang , zoekend naar mijn mond .
Ja, hoe vreemd misschien ook, maar ik zweer het je dat ik het nog steeds kan voelen ....hoe je loom en traag met je tong een warm, nat spoor achter liet.
Met mijn ogen gesloten zie ik delen van jou die als huiverende beelden van verlangen blijven hangen.
Oh mijn god wat zou ik graag mijn ogen openen en de jouwe vinden, ontmoeten al was het maar in een glimp, want dat zou zeggen dat je bij me bent, werkelijk dicht bij elkaar.

De ene keer ben ik dankbaar, de andere keer angstig stil bij deze herinneringen misschien omdat geen toekomst is weggelegd, dat we niet kunnen bouwen op de verzameling van alle mooie momenten in het heden en het gebroken verleden zich maar blijft opdringen ...

Ik adem in en voel mij als een gevulde ruimte vol van de door jou aangeraakte plekjes. Elk beeld van ons samen zijn doorsijpelt mijn geheugen en blijft hangen in een universum van mijn waarnemend voelen.
Met mijn gesloten ogen raak ik nog even de contouren van jouw lijf en zal ik geen plooiing over slaan, jouw lijf mij zo bekend zal ik met mijn vingers raken als vloeiend water, als strelende wind.... liefdevol plagend.
Ons ineen smelten wordt dan als een verdwijnen in de warmte van een koesterende zon, huid tegen huid.

Weet jij het nog mijn lief hoe het voelde?
Een onvergetelijke melodie van zacht liefdes-beleven gegrift op onze zielen als een nooit eindigend lied, of is het als een vervagend beeld verdwenen van je netvlies?
Ik wilde wel, maar jij niet ...!