Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)/"Engelen met grote, gazen, witte vleugels"

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt.

Eenmaal aangekomen in de kleine kamer die zij sinds anderhalf jaar bewoont, raken we in gesprek en mevrouw verklaart: "Het waren engelen, witte engelen, man en vrouw, met grote, gazen, witte vleugels"

Ze had van de musical genoten en beval mij aan de voorstelling "Engelen bestaan niet" als het maar enigszins mogelijk was te gaan zien. Hoezeer gunde ik haar méér van dit alles, hoezeer gunde ik haar dat Kunst en Schoonheid, in welke vorm dan ook, haar oude hart zouden doen opleven, zouden beroeren en ontroeren. (Had zij een voorafschaduwing gezien van het Hemelse Paradijs dat haar wellicht te wachten stond over korte, o zo korte, al te korte tijd?)

Hoe dit ook zij, voor het moment smikkelen en smullen we van een Mokkaschnitt, mevrouws favoriete lekkernij en bij deze gelegenheid diept mevrouw uit een lade een portret op van haar vader en moeder: moeder draagt de grijze jurk en de kralenketting die mevrouw in Venetië voor haar gekocht had: mevrouw bezat ook een groter portret dat op haar slaapkamer hing in de voormalige grote woning, maar bij de verhuizing naar het Zorgcentrum was dit, naast vele andere spullen, ontvreemd door verwanten, "vrienden" of vreemden.

De muffe en verwaarloosde, verveloze gangen, kamers en zalen van het Zorgcentrum, die hier en daar "opgesierd" worden door een gedateerd schilderij zonder enige waarde en die mij gaandeweg bekend zijn geworden, zullen vervangen gaan worden door twee massieve, moderne woontorens en de bewoners zullen tijdelijk ondergebracht worden in een ander, "plaatsvervangend" verzorgingshuis en de gedachten van mevrouw hechten zich aan de a.s. verhuizing als een valk aan zijn prooi en centreren zich rond de onwelkome, maar onvermijdelijke gebeurtenis die op handen is: zal zij alleen nog het uitzicht hebben op de dennenbomen waarvan zij niet gecharmeerd is en zal het in de lange, smalle gangen van het "nieuwe" verzorgingshuis nog wel mogelijk zijn elkaar te passeren met de rollator? De gordijnen zijn al besteld en de vloerbedekking, maar mevrouw vermoedt dat de verhuizing de nekslag zal gaan betekenen voor haar (De uitspraak: "Een oude boom moet je niet verplanten" is inmiddels wel verworden tot cliché en gemeenplaats...)

Schrijver: I.Broeckx, 20 augustus 2016

Geplaatst in de categorie: ouderen