4 - 2 en apetrots
Het was een uiterst spannende wedstrijd en wat was het mooi om die soepele jongedames als echte tijgerinnen aan de slag te zien. Overigens waren de Deense speelsters zeer gewaagd aan onze vrouwen, wat vooral in de eerste helft tot uitdrukking kwam, al was onze eerste goal mooier en strijdvaardiger. Maar het tweede, Deense doelpunt van de sterspeelster Permille Harder was ook superbe en door een turbomotor aangedreven. Haar gunde ik Denemarken zeker wel de overwinning, maar het liep gelukkig anders, want in de tweede helft leek het Oranje-elftal wel verdubbeld in krachtdadigheid, uithoudingsvermogen en doeltreffendheid. Ze hadden minstens twee extra goals kunnen maken.
Ik keek ook voortdurend naar de slanke taille van de 47-jarige coach Sarina Wiegman, moeder van twee voetballende kinderen. Tijdens elk doelpunt ging haar gerimpelde gezicht helemaal uit de plooi en toonde ze een roofdierachtige strijdkreet van jewelste. Als een getergd moederdier verdedigde en bejubelde ze haar voetbalpupillen. Zij heeft de saamhorigheid van onze heldinnen gecreëerd. Bij de heren ontbreekt het daar de laatste jaren nogal aan. Het was echt een samenspelend team zonder kapsones en egotripperij. En zeer zeker, zij waren overduidelijk absoluut de terechte winnaars. Ze blijven stuk voor stuk ook zo gewoon zichzelf, zo zonder sterallures, waar de mannen vaak aan lijden, wat wellicht gespekt wordt door de megabedragen, die zij voor hun spelactiviteiten krijgen. Dat mag wel meer naar beneden en bij de vrouwen meer omhoog.
En wat een fantastische uitsmijter met het vierde doelpunt, dat Vivianne Miedema maakte. Vlak voor de eindtijd nog wel. Ze perste er nog even alles uit wat ze in zich had en daarna zag je zo wonderschoon haar overwinningsmimiek. Wat een ontzettend mooi mens is dat! Premier Rutte stond te klappen alsof hij ook koning Willem en zijn vrouwlief vertegenwoordige, die wegens een reeds volgeboekte agenda niet konden komen, maar wat was dan in godsnaam belangrijker? Een buurtborrel? Bij het eindsignaal toeterde ik op de koperen hoorn en krijste ik oerkreten en schuttingtaal. Héérlijk, legitiem uit je dak gaan! Ik begin die Oranje-gekken meer en meer te begrijpen. De euforie steeg tot immense hoogten en niet alleen in de Grolsch Veste te Enschede, maar in het hele land.
De edele winnaressen zullen op het Lepelenburg in good-old Utrecht gehuldigd worden en reken maar dat daar hele volksstammen bij aanwezig zullen zijn. Ook mooi dat de sierlijke, parmantige, bloedmooie Lieke Martens 'Vrouw van het toernooi' is geworden, al vind ik zo'n uitzonderingspositie nooit helemaal eerlijk, want velen met haar hebben evenzeer hard gevochten en alles gegeven. Bovendien vond ik Permille Harder net zo'n kanjer. Ik ben zo'n watje/eitje, die direct medelijden krijgt met de verliezende partij, die immers ook volop heeft gestreden. Overigens is deze overwinning van de Oranje-leeuwinnen een historische mijlpaal, omdat het voor het eerst is, dat ze het Europese Kampioenschap hebben gewonnen. Sherida Spitse scoorde ook en ik vond haar ronduit inspirerend. Dat ze per ongeluk een Deense tegenspeelster keihard in haar gezicht schoot, vond ik heel sneu voor die Deense jongedame, maar shit happens, zeker tijdens zo'n oerspannend duel. Ik kan me zo indenken, dat de bierkranen in Enschede en verre omstreken nog heel veel Grolsch (Vakmanschap is meesterschap!) hebben geloosd.
Geplaatst in de categorie: sport
Europees Kampioen
64
Geef je reactie op deze inzending: