Mijn ambulante minnaar, desolaat op een bankje in het Westerpark

Het was zeker niet de eerste keer dat ik hem tegenkwam.
Deze keer trof ik hem aan op een bankje in het Westerpark, smullend van een ijsje. Het ijs kleefde ook aan zijn lippen en ik stelde hem de vraag of hij nog tobde. Hij tobde soms nog wel veel volgens zijn verklaring, maar gelukkigerwijs vormde de zelfliefde die hij praktiseerde een goede oplossing.

Ik vervolgde mijn weg, niet van zins de bodemloze put van zijn verdriet te stelpen.....

eenzaamheid ijsje verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 46