Een rondrit door een spookstad?
Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en die in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en de vertwijfeling.
Op een granieten bank wacht ik samen met twee dames tot de bus zal arriveren die ons zal voeren door oude en nieuwe gedeelten van mijn geboortestad die het decor vormden voor mijn vroegere en latere levensjaren. Eenmaal in de bus kijk ik schijnbaar star en stuurs door het linker raampje, in feite om mijn tranen te verbergen voor de elegante jongedame naast mij die stilzwijgend en verlegen speelt met lokken van haar lange, donkerblonde haar.
We passeren de straten van mijn jeugd en ik zie dat een kale, langgerekte zandvlakte resteert van de straat waar mevrouw B., de vriendin van mijn moeder, woonde en waar ik knikkerde met een jeugdvriendje in de gang van het witte, nu voorgoed verdwenen huisje.
De bus voert ons langs huizen, scholen, kerken, cafés en wat dies meer zij. Hier voltrekt zich het wel en wee van mijn stad en van mijn tijdgenoten, hier wordt het leven begroet en hier neemt men er afscheid van, hier wordt gefeest, gevrijd en getreurd.
Overal in de bermen bloeien narcissen en overal staan bloesembomen die met elkaar wedijveren in pracht en schoonheid, in roze of witte tooi en de naambordjes met de straatnamen passeren aan onze ogen.
Ringbaan Oost, Spoorlaan, Hart van Brabantlaan, Delmerweg, Warandelaan en tenslotte wijst onze gids, die als merkwaardig stopwoord het woord "uiteindelijk" heeft uitverkoren en die daar iedere zin die hij uitspreekt mee lardeert, ons erop dat we uiteindelijk in "De Reeshof" zijn aangekomen, de voorstad die een trots ontwerp vormt van ambtenaren en architecten en in mijn ogen een "spookstad".
Het verkeer en de voetgangers, spelende kinderen, cafés en winkels, die het geheel zozeer zouden verlevendigen, ontbreken geheel. " Dat is ook verklaarbaar", zo verklaart onze gids: "de echtelieden werken beiden om de "pracht en praal" te kunnen bekostigen".
En zo rijgen de levenloze straten met de eenvormige huizen zich schijnbaar eindeloos aaneen. In een uithoek, merkwaardig geïsoleerd, bevindt zich het "Station Reeshof" te midden van een kale vlakte; de trots en de apotheose van de stedenbouwkundige plannen van de negentiger jaren.
De gehele wijk is op zozeer enthousiaste wijze gepland en ontworpen maar is uitgegroeid tot een kale, koude doolhof van gelijkvormige straten, zonder sfeer, zonder leven.
De terugweg voert ons door de wijken Het Zand en Wandelbos, ouder, vertrouwder, meer vertrouwen wekkend en groener en mijn reis eindigt als ik mijn woning zie opdoemen en ik uit mag stappen.
Geplaatst in de categorie: woonoord
109
Geef je reactie op deze inzending: