Hartenkreten

Tevergeefs naar Oisterwijk en wat er verder gebeurde....

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest. Mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen.

Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi. Geen weer voor een wandeling. De ruitenwissers waren druk in de weer. De regen had ons verrast, zoals zomerregen soms doet.

De felrode parasols zijn geloken als bloemen die hun schermen niet meer kunnen aanbieden aan de felle zon. Ik verschuil me in Restaurant "Klein Speijck" als een oester in zijn schelp.

Binnen zorgen de glanzende lambriseringen, het chique servieswerk en het elegante meubilair voor sfeer. De computer achter de tap belooft een repertoire, variërend van Frank Sinatra tot Nina Simone; men hoeft hun namen maar aan te klikken en de klassiekers weerklinken.

Ik heb een "onderonsje" met een forse, roestbruine hond. We kunnen het goed met elkaar vinden en ik voer het dier stiekem - zonder dat het horeca-personeel er iets van merkt - stukjes van mijn broodje kaas, waarop onze verstandhouding zo mogelijk nog verbetert.

In het telefoonboek staat de naam van mijn nieuwe kennis keurig tussen de lettertjes die de namen van andere dorpsbewoners weergeven: "Marianne Giersbergen".

"Nee, het is geen weer", zegt een stem, die nog onwennig klinkt. "We proberen het volgende week opnieuw".