Alle inzendingen over individu

Aan de oppervlakte van meren, zeeën en rivieren woedt en kolkt vaak het exuberante schuim maar dit bedekt slechts de oppervlakte. Tweeënzeventig van mijn levensjaren passeerden, vlogen voorbij, maar de gebeurtenissen, omstandigheden en ongelukken stapelden zich op als een onzalige blokkentoren ...

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen in de paviljoens, die fantasierijke namen dra...

De geur van metaal en olie hangt in de kamer. Een open kast, dozen met uniformen, een foto in een lijstje. Vier mannen op een stoffige vlakte, wapens in de hand, opgestroopte mouwen. Hij staat links, zijn arm om de schouder van een ander die een week later geen gezicht meer had. Zijn handen liggen p...

Plotseling ben je opgedoken uit mij voorheen duistere, onbekende contreien en op de valreep, toen onze levens zich al voor tweederde ontrold en geprofileerd hadden, maakten we kennis. We volgden het parcours van je leven met terugwerkende kracht en we bezochten de gedenkplaatsen, de staties van j...

Ze sprak op een danig onverstaanbare manier, waarbij haar bruin aangeslagen ondergebit zichtbaar werd. Ze had naast me plaatsgenomen in de bus die zaterdagmorgen en ze vormde mijn enige aanspraak en/of gezelschap, dus antwoordde ik maar met "ja,ja" en "nee,nee" zonder een opmerking te plaatsen o...

Het zijn toch wel merkwaardige wandvullende levensgrote posters die zijn aangebracht tegen de wand van de winkelgalerij aan de Schouwburgpromenade. Is het onvoorstelbaar en te gewaagd om te stellen dat de clichés welhaast ongeremd als mitrailleurvuur dat rolt van de tong en van de lippen van zov...

Ik liep zomaar wat. Ik heb van die ochtenden dat ik niet weet waar ik naartoe moet, dus dan loop ik maar. Niet dat ik ergens naar op zoek was, of zo. Dat zeggen mensen dan altijd: je loopt niet zomaar, je zoekt iets. Ze trekken er dan vaak een intellectueel gezicht bij. Het is zó’n flauwekul. Ik ...

De dame naast mij bij de bushalte droeg een witte hoed of pet met klep, vermoedelijk uit linnen vervaardigd en speciaal ontworpen of geschikt voor zomerse dagen en inderdaad mochten we op de middag van onze ontmoeting onverwacht al hogere temperaturen begroeten. Toen mevrouw het hoofddeksel even ...

Een donkere man met de capuchon van een hoodie over zijn hoofd liep door de vroege ochtendstraten van Amsterdam op zoek naar een openbare boekenkast. Het was een goedkope manier om aan nieuw leesvoer te komen. Oude schoolboeken met educatieve afbeeldingen hadden de voorkeur voor Bjarne. Die hoefde h...

Het zand voelt warm aan mijn voeten als ik naar de zee ren. Mama roept dat ik uit moet kijken. De golven spatten tegen mijn zwembroek. Ik gil. Het water is kouder dan ik dacht. Papa tilt me op en draait me rond. Ik word duizelig en lach. Als ik nu de zee ruik, voel ik nog zijn handen, als echo's i...

De zomer van het jaar 1996 begon met een deceptie. Bjarne Gosse kon niet meedoen met de kunstmarkt. Niet omdat zijn werk van onvoldoende kwaliteit was, maar simpelweg omdat andere kunstenaars zich eerder hadden ingeschreven voor een plek op de markt. Er waren zoveel inzendingen dat er een keuze gema...

In die jaren waren de hippies over de wereld uitgezwermd en niet slechts San Francisco was het brandpunt geworden van "love and peace" en "flower power". En zelfs onze goede en dierbare provinciestad kreeg een klap van de molen. In een kapitaal herenhuis aan de Korte Heuvel kwam men samen to...

Als hij binnenkomt, worden tassen verplaatst, stoelen iets van hem weggeschoven. Het is of hij besmet is met iets wat je beter niet hardop kunt uitspreken. Dirk lijkt het niet te merken. Of hij doet alsof. Sinds hij bij zijn dochter woont, is het erger geworden. Vlak nadat de buurvrouw een kort ges...

De deur van het buurthuis piept als hij hem openduwt. Zoals altijd is hij de eerste. Uit de meterkast pakt hij een flacon smeerolie en een doekje. Hij smeert alle drie de scharnieren in. Daarna tilt hij de stoelen van de tafels, haalt een vochtige doek over de tafelbladen, zet kopjes klaar op ee...

‘Hij komt niet meer terug,’ zegt Carla terwijl ze het koffiekopje op het aanrecht zet. ‘Dat weet jij ook wel.’ Frans trekt de mattenklopper van het haakje. Zo’n houten, met gevlochten riet. ‘Hij zei dat hij alleen even naar Den Bosch moest. Voor z’n moeder.’ ...

Het voorjaar van 1996 begon met een bizarre droom vol begeerte en genegenheid. Hier was sprake van een duidelijke erotische ondertoon, die Bjarne de volgende dag in zijn onderbroek droeg. En waar hij zich in de late avond, voor de spiegel van moest ontdoen. Bjarne had na een korte periode van voo...

Iedereen kijkt altijd naar Lydia. Ook als ze doen alsof ze haar niet zien, kijken ze. De man in de portiek kijkt haar ook na. Natuurlijk. Iedereen kijkt altijd als Lydia voorbijloopt. Niet dat ze daar iets om geeft, maar het valt op. Blikken die te lang blijven hangen, gefluister net buiten geh...

We missen Gerri nu al!

Toen ik nog voor de klas stond en groep 6 onder mijn hoede had, vroeg ik de kinderen om eens alle manieren van communiceren op te noemen. ‘Zeg het maar Elsje.’ ‘Nou meneer, ik denk dat de belangrijkste manier is om dit via de mobiel te doen.’ Jos vond dat het op de computer beter en ongest...

“Laat onze gave God mij met al zijn genade verzorgen” had zijn oude grootmoeder gezegd tijdens een bezoek van haar geliefde kleinzoon. Ze was inmiddels drieënnegentig jaar geworden en Bjarne Gosse, haar kleinzoon, had een ansichtkaart van haar gekregen, zomaar voor de aardigheid, omdat hij op b...

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag. Het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" na in ons gesprek. "Wilt u een kopje koffie, mevrouw?" "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die echter niet kan verwarmen. H...

Zo af en toe moet ik naar het ziekenhuis om even bij te tanken. En als ik dan bij de uitgang ga zitten om op de taxi te wachten – die dit keer later is dan verwacht – dan ga je een uiteindelijk maar een beetje om je heen kijken – naar de mensen die gaan en komen. Mensen die er al zo lang lijk...

De maand november van het jaar 2023 kende een periode van onrustige nachten. “Een casemanager met het intellect van een onderontwikkeld personage, dominant, dom, gestopt met roken, aan haar pensioen toe.” De nachtmerries van Bjarne lieten er geen gras over groeien. Nat door het angstzweet wer...

We zaten samen op de achterbank van een deeltaxi die ons vervoerde vanaf de paviljoens van een inrichting voor zwakbegaafden waar ik mijn broer had bezocht. Mijn broer was opgetogen geweest om de Donald-Duck-boekjes en om de chocolade die ik hem gebracht had. Mevrouw naast me in de taxi wierp bl...

Dat “het zeggen wat je denkt” niet voor iedereen was weggelegd realiseerden zich veel mensen niet. Bjarne kon niet altijd zeggen wat hij dacht, soms wist hij niet wat hij erover denken moest. Met de liefdesenergie die hij aan zijn spontane verliefdheid had overgehouden had hij een klein handza...

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest. Mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen. Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi. Geen weer voor een wandeling. De ruitenwissers waren druk in de weer. De re...

De C.-straat vormt een krocht, een langwerpige, trieste, uitzichtloze trechter, omzoomd door bouwvallige huizen. Helemaal aan het eind hiervan bevindt zich het huis van F., mijn manisch-depressieve vriendin. Hier legde ik vaak mijn bezoeken aan haar af. Met haar lange, lenige, elegante, beringde vin...

Het was niet helemaal duidelijk of Violette werkelijk met een blonde Russische spion te maken had. Ze vertelde een ontroerend verhaal, het kon werkelijkheid zijn, maar het kon ook een intrigerend personage uit haar nieuwe misdaadverhaal zijn. Ze wist er enthousiast over vertellen. Bjarne had er ech...

“Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de knapste dromer van het land”. Bjarne moest glimlachen om het liedje dat zijn vriendin Astrid vrolijk zong. Het was een verlegen glimlach vol met innerlijke droomgeheimen, die Bjarne liever voor zichzelf hield. In het verleden had Astrid dikwijls comm...

Een korte herfststorm hield de gemoederen even bezig, maar toen de wind was gaan liggen werd de stemming beter. Bjarne keek uit het raam en hij zag een oude tafel bij het vuilnisophaalpunt staan. Een geschikte tafel voor de zolder waar zijn werkplek was. De geestelijke bagage door Emma meegegeven...