Alle inzendingen over individu

De zomer is gekomen met milde temperaturen; men zou de atmosfeer en de stemming als mild en behaaglijk kunnen kenschetsen. De stad en haar terrassen ontvouwen zich voor wandelaars en bezoekers en ik ben een van hen. Het is goed toeven bij een kop Earl Grey-thee met twee cupjes koffiemelk, maar men...

De eenzaamheid, die haar nooit tot een gewoonte is geworden, hangt in de atmosfeer als een kwalijke damp die een welhaast verstikkende werking op haar uitoefent. Gewend aan de Indonesische cultuur van haar jeugd als zij is, vloeien de jammerklachten van haar lippen in een stroom die geen einde...

In de vroege morgen had ze naast mij plaatsgenomen op de houten bank die daar met onduidelijke doeleinden in de Winkelgalerij staat opgesteld vóór de Copyshop en ik liet niet na haar aan te spreken: "Wat hebt u een chique pantalon aan! "Inderdaad bevond zich over de gehele lengte van haar...

Sinds hij getroffen was door het motorongeluk was hij "veroordeeld" tot de Zorgboerderij waar hij knutselde aan houten molentjes en huisjes. Zijn liefhebbende broer vond het erger dat de geest van de broer beschadigd was dan dat zijn been eraf was; een voor mij dubieuze gedachte. Ze moesten...

Ze noodde me naast haar te komen zitten in buslijn twee op weg van het Stadhuisplein naar het Station. Ik keek in twee glanzende, bruine ogen die mij aanstaarden boven haar mondkap. "Nee, de cursus voor depressieve ouderen waar we samen aan deelnamen had inderdaad niet veel resultaat" bevestigde...

In de namiddag na school terwijl de zomeravond naderde dacht Bjarne over zijn relatie met zijn hospita. Behalve dat ze een charmante verschijning was, had ze ook een problematische kant. Die lieve Emma. Ze was erg dominant, te dwingend naar haar vrienden. Ze had zelf toegegeven dat ze haar...

Op school had de ondeugende tuinderszoon Arthur uit Vleuten de geschiedenisles over de stad Utrecht verziekt. Maar de geschiedenisleraar had er kennelijk wel begrip voor en gaf de leerlingen de gelegenheid om bij te komen van het lachen. De grap op het randje van goed fatsoen viel bij de jeugd...

Met wat toch wel beschouwd kan worden als haar laatste krachten vouwde zij de vele, zijdeachtige, kleurige sjaals die in schrikbarende wanorde lagen opgestapeld in een muurkast met mijn assistentie nog op alsof dit allerlaatste project nog voldoening en zingeving verschafte.... De dood die niet...

U gaf me de roman van de wereldberoemde schrijver cadeau, geschreven in de taal die zowel de taal van de "dichters en denkers" is als de taal waarin eens brute Nazistische commando's weerklonken: de taal die als een welluidende melodie van uw lippen rolde. Mij had u verkozen als uw laatste...

"Wat is uw naam?", vraag ik de man die, als in stille, placide bedachtzaamheid, kennelijk gewikkeld in eigenzinnige, esoterische overpeinzingen, op de bank zit in de gemeenschappelijke, kale woonkamer die hij deelt met zijn mede-cliënten van de inrichting. "Mijn naam is Gijs", repliceert...

Ik had in de stad, nu het territorium of "jachtterrein" weer is opengesteld en nu velen zich verdringen voor de winkels en beladen met spullen rondsjouwen alsof de armoede niet meer bestaat en alsof de materie de allergrootste zaligheid vertegenwoordigt, niettemin wat spulletjes aangeschaft voor...

Hij had naast mij plaatsgenomen op een bankje vóór de Copyshop. Hij droeg een lange, grijze, onappetijtelijke baard waar hij de mondkap overheen had gedrapeerd maar liet deze zakken toen een kennelijke vriend, een in mijn ogen zeer aantrekkelijke "he-man" hem aansprak, die begon te ratelen in...

Een vaste groep Tilburgers verzamelt zich dagelijks vóór de Kapel. Bij de man in de rolstoel, een van hen, heeft de suikerziekte zijn verwoestende werk gedaan; de verbonden stomp van zijn rechterbeen hangt desolaat neer in zijn invalidenwagen. Voor zijn goede hart heeft hij emplooi gevonden;...

De Conradhof in Tilburg is ook via een "sluiproute" wel te bereiken want vele wegen leiden naar Rome.... Mijn nagels die als het ware getekend zijn door schilderijen van moderne kunstwerken moeten weer "bijgewerkt" worden en in het kleine kamertje op de eerste verdieping dat bereikbaar is via een...

De allerliefste vond toentertijd al dat ik te eenzaam was en ze had alles voor me over, dus ze wilde iets voor me doen. Ik bewoonde een onderkomen in het zuidelijke gedeelte van de stad waar ik toch wel blij mee was maar de eenzame kan niet voorkomen dat de muren weleens op haar afkomen. En dus...

“Dit is wat je wil hè”, zei mijn vader lachend. Ik voelde zijn hand hardhandig over mijn hoofd wrijven, terwijl ik langs hem door de hal naar de voordeur liep. Ik ben al lang volwassen, heb inmiddels een eigen gezin, maar toch voelde ik me onmiddellijk weer dat kleine, angstige, onbeduidende...

Ze is altijd de rust zelve; is ondanks haar immens kwellende pijnen altijd vriendelijk. Ik durf het haar nauwelijks te vragen maar ik vermoed dat ze de dood, die haar zal bevrijden, voortdurend in het vizier heeft. Ik noem haar "Ans" en spreek haar naam vaak uit. In de kamer die uitzicht bood...

Al in vroege jeugdjaren fietste ik aan je voorbij, achterop de fiets bij mijn goede, onvergetelijke ouders en huiverde ik om de gekruisigde, om de Christusfiguur aan het kruis, daar in die bocht, die we passeerden, opgesteld. En je gotische torens verhieven zich, verheffen zich nog, zullen zich...

Thuiskomend in het portaal dat toegang geeft tot de trappen die op hun beurt toegang geven tot mijn woning, zie ik dat het plantje dat zolang de muur sierde verwijderd is. Ook was mij al opgevallen dat een andere, onbekende naam, weergegeven in zwarte letters, boven de brievenbus is...

De ogen van mijn zoon waren een spiegel geweest. Een spiegel waarin ik het verleden, het heden, maar ook de toekomst even heel helder had kunnen zien. Het besef was als een bliksemschicht bij me ingeslagen. Er waren al eerder voorvallen en situaties geweest die mij aan het denken hadden gezet. Maar...

Het was een zonnige zondag in augustus. De schoolvakantie liep op z’n eind. Een mooie dag om samen met zoon Tom en dochter Olivia mijn ouders weer eens te bezoeken op Texel. Een paar dagen eerder had ik ze gebeld en gevraagd of het goed was als ik met de kinderen langs zou komen. Ondanks het...

In de kale, supersonisch ingerichte winkel, die ik van eerdere gelegenheden ken, zorgt nog wel een strook met olijfgroen neonlicht voor enige verlichting. Tegen de wand is een collectie van tientallen zonnenbrillen bevestigd en op een groot desplay tonen enkele indrukwekkende fotomodellen met een...

Mijn goede vader, die me in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker en hij hield van de "Clarté Francaise" en het "sapere aude", maar met grote verontrusting en ontzetting staarde hij in de lege, oneindige en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst...

“Hé volgens mij ben jij ……. !” Geschrokken bleef ik staan. Achter me hoorde ik iemand mijn oude naam zeggen. Niemand noemt me meer zo. Het is de naam die mijn ouders mij hebben gegeven. Van die naam heb ik lang geleden al afscheid genomen. Ik draaide me om en zag een man staan met heldere...

Bij een bekende drogist had ik dit keer een boekje op de kop getikt met veelbelovende kaft voor mijn broer. De kaft vermeldde: "Efteling, wereld vol wonderen". Mijn broer houdt immers zo van "De Efteling". Bij nadere inspectie en inzage bleek het boekje blanco bladzijden te bevatten in...

Het is nog koud in januari. Mevrouw heeft haar rollator geparkeerd bij de halte van lijn zeven. Ze gluurt als verdwaasd boven haar mondkap uit. De chauffeur van lijn zeven spreekt haar aan: "Hoort u mij, mevrouw?" De dame zou zijn moeder kunnen zijn. Mevrouw stapt in en neemt naast mij...

“Ik weet zeker dat je het kan!” Ik hoor het mijn trainer zeggen. Voor me op de grond ligt een stang met grote zwarte schijven. Ik tel: stang 20 kg, twee keer twee grote zwarte schijven van elk 10 kg, 40 kilo, plus aan elke kant nog een van 5… 70 kilo! Ruim een jaar eerder was ik met een...

Het siert nog altijd mijn kamer: ik heb het tegen mijn "schoorsteen" geschoven die overigens geen haard doet branden. Het is Haar lievelingsbureau, van binnen bekleed met de gouden stof waarmee ook ons bankstel bekleed was. Zij, mijn allerliefste die niet meer leeft, beschreef het bureautje eens...

Terugkerend van Kapsalon S. aan de Korvelseweg (ook een adres voor armoedzaaiers) trof ik meneer op de zitplaats bij de halte van lijn zeven. "Als u me niet verkracht, mag u naast me komen zitten" verklaarde hij. "Dan moet u mij ook niet verkrachten" antwoordde ik.... Meneer woonde in een...

Bij de bushalte aan de Dillenburglaan waar de "gekandelaberde" bomen nog slechts getooid zijn met een armzalig gewas dat zich als wanhopig om de stam slingert, ontmoette ik mijn benedenbuurman die zich meestal schuilhoudt en al vijfentwintig jaar kennelijk in stille berusting zijn dagen rekt in...