Een mislukte sollicitatie (vervolg)

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag. Het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" na in ons gesprek.
"Wilt u een kopje koffie, mevrouw?" "Wilt u een stukje gebak?"
Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die echter niet kan verwarmen. Het levenloze, maar chique meubilair roept herinneringen op aan de echtgenoot, die er al negentien jaar niet meer is. De stoelen, de tafel en het bureau worden omgeven door een spookachtige leegte, door een luchtledige dat benauwt en verstikt. Het lichaam van mevrouw is vervormd door reuma. Ze strompelt voort op onelegante schoenen. Haar hulpeloze handen grijpen zich vast aan de stoelen als struisvogelklauwen.
En een mededogen welt in mij op, een ongekend mededogen om de vrouw, die moeder is en weduwe. Ze vraagt me haar levensgeschiedenis te schrijven en ik kan dit niet om mijzelf onduidelijke redenen. Ik laat haar teleurgesteld achter in haar mantel van steen, marmer en pluche.....

individu ziekte emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 169