Trots en mislukking

Er wapperen vanen, gesierd door het trotse logo van de GGZ aan lange vlaggenstokken op het parkachtige terrein rond de inrichting. In de hal, waarin ook het restaurant is ondergebracht, is in een vitrine het Latijnse boekwerk te bezichtigen over de man, wiens naam het instituut draagt, Ioannes Wierus en er hangt een certificaat dat als een diploma de psychiaters eer bewijst.

Voor mijn vriendin kan men niets meer doen. De zelfmoordgedachten bezetten haar brein bij voortduring. Ze heeft ze als vast programma in het computertje tussen haar oren opgeslagen. Als ze de kans krijgt, loopt ze bij wijze van "try-out" alvast maar even naar de spoorlijn en ze gaat, als betrof het een experiment, even op de rails liggen, zoals iemand anders bij de supermarkt sinaasappels koopt.

De sterke vleugels van haar wil tot leven zijn verlamd. Zij is tot de bodem, tot de laagvlakte of tot de diepte veroordeeld, kan niet opstijgen en het zwerk bereizen maar kruipt en ploetert door donkere krochten van zielsverduistering.

De ruimte waarin ik haar ontmoet, is smerig, kaal en leeg. Verwarde personen lopen er rond die voor zich uit - schijnbaar in het luchtledige - zinloze formules uitkramen. Er valt niets meer te zeggen, niets meer aan te raden. Men bonkt uit alle macht tegen een gesloten deur. Het paradijs is ver, heel ver en het vormt het andere uiterste, een onbereikbaar oord; het is de hel op aarde die zich manifesteert in leven en lot van mijn vriendin.

Als ik wegga, zie ik haar als een geslagen hond over de kale, lege gang in de richting van haar kamer lopen, een kamer als een cel, met alleen het hoogstnoodzakelijke erin; een gevangenis, een oord van verdoemenis.

Majestueuze kruinen van oude bomen torenen uit boven de gebouwen van het Psychiatrisch Ziekenhuis als willen zij een troost vormen, een verzachting van het diepe leed, als willen zij de eeuwigheid symboliseren die alle pijn teniet zal doen.

ziekte psychiatrie ongeluk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 68