Alle inzendingen over ziekte

De bij mij zo sympathiek overkomende misdaadjournalist van de Telegraaf Mick van Wely is ontslagen wegens grensoverschrijdend gedrag. Hij heeft een bericht aan een vrouw - die hij kende vanwege zijn werk - met grensoverschrijdende voorstellen gestuurd. Niet professioneel dus. Mick heeft gestudeerd aan de Universiteiten van Pécs (Hongarije) en Groningen…

Op de dag waarop opnieuw onregelmatigheden in haar borst waren aangetroffen, had zij een groot, wijnrood kussen aangeschaft voor negenenveertig euro voor Binky, een klein hondje en haar enige kameraad. Het was een koninklijk kussen en Binky lag er pontificaal op, als een vorst, met uitgestrekte poten. Zijn vacht draagt een patroon van zwarte en bruine…

Haar universum is honderdtachtig graden gedraaid en dat van mij ook. Er ligt een doem over haar wereld, die niet meer zonnig en vredig is, maar waarin een angstdroom, een nachtmerrie tot leven is gekomen. Ze is een smalle, sterke vrouw in een spijkerpak en ze is pas zesenveertig. Ik ga met haar mee naar het Verbeeten-Instituut, allerminst de favoriete…

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte. Soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid. Ook zag ze soms spoken en demonen in haar verwarring. En…

Haar briljante geest die overvloeide van scherpzinnigheid als een vat dat tot de rand toe gevuld is, heeft haar nu voorgoed verlaten; in de steek gelaten zoals een ontrouwe minnaar zijn voorheen innig geliefde vriendin voorgoed verlaat, Maar hoe heeft zij eens, nog maar zo kort geleden, de lange, antracietgrijze schaduwen van september bewonderd…

Op de Spoorlaan is het in de vroege morgen een va-et-vient van passanten; naar ik vermoed werknemers van de kantoren, bedrijven en instanties die in die omgeving gevestigd zijn. Welgemoed en vitaal en ogenschijnlijk opgewekt maar wellicht onzichtbaar, heimelijk dan wel in het verborgene, achter de façade van hun onpeilbare gezichten en gestalten…

Het nieuwe toverwoord dat lange tijd geleden gelanceerd werd en dat nu welhaast verworden is tot een cliché; dat door vrienden, vijanden, passanten, vreemden, bekenden en onbekenden tot mij gericht en op mij afgevuurd wordt, luidt "benauwd". Het is alsof men met dit luttele woord ten onrechte wil omschrijven en bepalen wat mijn hele persoon inhoudt…

Het was in dat vermaledijde en door ongeluk getekende jaar dat haar noodlot zich over haar ontvouwde en dat zij voor altijd afscheid moest nemen van de haar zozeer innig dierbare welvingen van haar bovenlichaam, van de halfronde, zachte, tedere lobben bekroond door de tepels, die als halve citroenen op haar lichaam rustten en die haar mede tot vrouw…

Op een van die avonden die mij steeds konden inspireren door de wondermooie donkerblauwe hemel die beschermend de wereld overkoepelde, moest ik opnieuw koers zetten naar de Huisartsenpost wegens de welhaast wurgende benauwdheid die mij overvallen had. De stethoscoop, de injectienaald en een grote witte cilinder met zuurstof moesten eraan te pas…

De vriendelijke huisarts van het nabij gelegen plein had vragen over het medicijngebruik van Bjarne. Het was hem opgevallen dat de vijftiger Bjarne Gosse geen enkele therapie voor zijn dikwijls verwarde gemoedstoestand had voltooid tijdens zijn leven. Het leek hem verstandig Bjarne door te sturen naar een instituut, waar mensen met kennis over de geestelijke…

In het voorjaar van het jaar 1997 leek het of Bjarne Gosse al die jaren voor Jan met de korte achternaam had gewerkt. Geschilderd en getekend, bloed, zweet en tranen. Het viel hem zwaar. Toen de hulpverlener van de geestelijke gezondheidszorg hem wees op het bestaan van het Troebel Water Collectief, aarzelde Bjarne eerst. Toch besloot hij een bezoek…

Een essentieel onderdeel om te weten voor je dit verhaal leest. Ik heb sinds december 2020 al epilepsie. Dus is het niet dat ‘t ineens uit het niets kwam. Ik zou maandag tot en met vrijdag werken, en vrijdag zou dan mijn laatste werkdag zijn. Maar mijn brein vond het leuk om iets anders te doen, echter laten we rustig beginnen. Ik ging dinsdag van…

In onze volkswijk, decor van mijn lang vervlogen jeugdjaren, deden soms geruchten de ronde die geheel buiten het begrip van ons, kinderen nog, vielen over het verre en vreemde dorp "Vught". Vage, zweverige en ondefinieerbare geruchten, zoals geruchten zijn en vagelijk, gebrekkig en onvolledig drong het tot ons door dat bepaalde uitzonderlijke en wellicht…

Er wapperen vanen, gesierd door het trotse logo van de GGZ aan lange vlaggenstokken op het parkachtige terrein rond de inrichting. In de hal, waarin ook het restaurant is ondergebracht, is in een vitrine het Latijnse boekwerk te bezichtigen over de man, wiens naam het instituut draagt, Ioannes Wierus en er hangt een certificaat dat als een diploma de…

Men hoeft gelukkig meestal niet af te wachten dat men op de Afdeling Longfunctie van het Elisabeth Ziekenhuis gevierendeeld wordt of de duimschroeven krijgt aangelegd. Er zijn onderzoeksafdelingen van hetzelfde medisch bolwerk die bezocht worden door ongelukkigen en gedupeerden voor wie de gang daar naar toe welhaast tot een gewoonte is geworden en…

Ze staat met het blauwe, fluwelige hoedje op het lange haar dat haar hoofd siert als een chique, elegante baret en dat haar welhaast verandert in een portret van Rembrandt vlak bij de vergrendelde zware deur die moet dienen om haar wanhoopspoging te verijdelen, zo grondeloos en grenzeloos eenzaam. Een kwetsbare vrouw, verloren, verweesd. Vertwijfeld…

Zilvergrijs neonlicht geeft de naam aan van ons ziekenhuis: "St.Elisabeth Ziekenhuis" Het gewelfde plafond van de gang die leidt naar de spreekkamers van de Polikliniek Longziekten is bezet met loodgrijze fraaie lambrisering. Het bevindt zich hoog boven mijn hoofd als een beschermende koepel van een oud-christelijke basiliek of middeleeuwse kathedraal…

Tot mijn verrassing signaleerde ik onverwacht in de tuin van het ziekenhuis twee ranke, elegante antracietgrijze beelden van vogels van mij onbekende naam en signatuur. Ze hebben lange halzen die verlangend en wanhopig reiken naar het licht, zoals wellicht de patiënten die het restaurant bevolken - gekweld en overbelast door hun kwalen - wanhopig verlangen…

Nooit te oud om te leren, want zo kwam ik achter het volgende: Als één van ons onverhoopt in het ziekenhuis komt te liggen en dat gebeurt hier nogal eens, nemen we standaard onze eigen medicatie mee, niet alleen omdat we precies weten wat we slikken maar ook omdat het nogal eens voorkwam dat bepaalde medicijnen in het ziekenhuis er gewoon niet waren…

Opnieuw en allerminst voor de eerste keer richtten mijn voetstappen zich naar het nabijgelegen lage gebouw van de Huisartsenpost aan de Lage Witsiebaan met haar lange sequentie van spreekkamers die in de avondlijke en nachtelijke uren hun licht over de parkeerplaats werpen. In de spreekkamer moet kennelijk een afbeelding op de wand van een dartelend…

"Hoe gaat het?" vroeg hij zijn broer. "Goed!" was het antwoord. Niettemin hoorde hij in dat ene woordje, in de intonatie van de stem, in de enige mededeling die hij van hem kreeg, een wereld vol rancune, van agressie, van haat, van jaloezie, van verwijten en van opstandigheid. Deze gevoelens waren verenigd in het luttele woordje "goed!" als de…

'Nou zeg, wat bent u moeilijk te bereiken. Ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar er waren dan zoveel wachtenden voor me; het was om moedeloos van te worden. Maar goed, eindelijk is het dan zover. Ik heb u aan de lijn. U weet dat ik haar oudste ben? Gisterenavond heeft ze genoten van het kerstdiner, ze heeft zelfs nog een dansje gemaakt met haar…

Het pand aan de Spoorlaan dat op haar glazen gevel optimistisch in witte, kapitale letters de benamingen "huisarts", "gezondheidscentrum" en "apotheek" draagt, ligt ingeklemd tussen de overige bebouwing. Als men het van de buitenkant beschouwt, kan men nauwelijks vermoeden dat het op de eerste verdieping een wachtkamer herbergt die bereikbaar…

Er staan altijd wel enkele Regiotaxi's te wachten voor de hoofdingang van het Twee Steden Ziekenhuis waar ook de vlag, gesierd door het trotse logo ETZ bovenaan de vlaggenstok, wappert in de wind. Het is hier een komen en gaan van patiënten, vaak vergezeld door hun naasten en verwanten, die beurtelings passeren door de brede toegangsdeur van het…

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis is in mijn ogen niet van een uitmuntende architectuur. Het rijst, aan de buitenrand van de stad, haast plompverloren op, als een donkerbruine kolos, met lange sequenties van eendere ramen, waarachter de patiënten verblijven. Wel is het gebouw gesitueerd te midden van velden en weiden en het draagt op haar gevel trots en elegant…

In arren moede en verbijsterd sta ik op een vroege zondagmorgen voor de openschuivende glazen deuren van de Huisartsenpost en spreek in door de mechanische luidspreker dat ik "in nood" ben. Een astma-aanval vormt een "brevet van lichamelijk onvermogen" waarvoor men "acte de présence" geeft; waarvoor men capituleert en waarvoor men komt opdraven…

De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch. Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen, schertsend, lachend en flirtend - alsof onheil, ziekte en levenseinde niet…

Het is nog niet druk in de wachtkamer als ik arriveer. Een brede, witte zuil doorsnijdt de ruimte en deze lijkt al even massief en solide als de zorg die men hier biedt. Ik spreek een medepatiënt naast mij aan met de eretitel "meneer". Ik had hem bezwaarlijk "jongeman" kunnen noemen. De dames met de koffiewagen worden verwelkomd als een geschenk…

De Huisartsenpost is vanuit mijn woning goed bereikbaar. Ik hoef slechts het kruispunt te passeren waar rode, groene en oranje lichten dag en nacht knipperen en de wacht houden en langs groene hagen te lopen door een smal pad dat toegang biedt tot de gastvrij openschuivende glazen deur van de dokterspost. Binnen is merkwaardig genoeg een banner opgesteld…

Het woord "lusteloos" lag haar steeds vóór op de tong; het was als een onverteerbare brok geworden, die zij niet door kon slikken, die haar zwaar op de maag lag en waar zij ziek van werd, indigestie van kreeg en waarvan zij zich niet kon bevrijden. Misschien zou men ook kunnen zeggen dat dit woord haar verwerd tot een hoogstpersoonlijk cliché dat…