Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg)

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van ons samenzijn hebben de mevrouw die ik vanaf dat moment met regelmaat zal gaan bezoeken en ikzelf een plaats ingeruimd in onze harten voor elkaar

Wie is de onbekende demon of godheid die onze lotgevallen vervlocht, die ons elkaar deed ontmoeten op dit merkwaardige kruispunt van wegen, laat in onze levens?

Mevrouw heeft een T aan mijn naam toegevoegd; het is "Tineke" geworden in plaats van "Ineke"
maar in de intonatie van haar stem hoor ik zoveel waardering dat ik de naamsverandering voor lief neem en zelfs op prijs stel

Samen verkennen we de buurt; mevrouw schuifelt voort achter haar rollator. Sinds haar verhuizing uit het dorp is ze als een ontdekkingsreizigster op vreemde kusten en ik benoem de gebouwen in de lange Professor Gimbrèrelaan voor haar; de Academie voor Journalistiek, het Regionaal Opleidingscentrum en overige flats en bouwwerken

Bij thuiskomst bewonderen we de roomwitte orchidee die in de vensterbank staat te pronken met tengere steeltjes waaraan veelbelovende knoppen bengelen

Een moeder heeft voorgoed afscheid genomen; een andere moeder nam het roer over

ouderen ontmoeting samenzijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 15