Opnieuw naar de velden des doods / Het Crematorium revisited

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde.

De zalen zijn mij nu bekend. Ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.

Er zijn velen komen opdagen voor de lezing over rouwverwerking. Ik neem plaats aan een tafel waaraan al een mevrouw met kortgeknipt grijs haar, dat op merkwaardige wijze uitmondt in een vlecht, is aangeschoven.

Later, in de aula, voel ik me wegzinken als een waterdruppel in een oceaan te midden van een menigte en huil ik, onopgemerkt, een bescheiden traantje dat een restant vormt van het grotere, voorbije leed, eens doorgemaakt.

Symmetrische rijen van elegante ui-vormige lampen sieren het plafond. Ze storten hun heldere, witte licht uit over blonde, donkerblonde, grijze en kale hoofden. Gezien de grote opkomst die de zaal tot de rand toe vult, hebben dood en verdoemenis als te doen gebruikelijk rondgewaard. De spreekster van de avond, een zestigjarige dame aan wie het leven allerminst onopgemerkt voorbij is gegaan, brengt haar betoog met veel gevoel voor drama, gesticulerend met weidse gebaren. Zij strooit wijze woorden en raadgevingen als confetti uit over haar toehoorders.

Ze oogst een overweldigend applaus en ontvangt een boeket van oranje bloemen als dank.

Buiten het gebouw is de nacht neergedaald over de weiden waarop mijn geliefden voor altijd rusten. En de gedachte bezielt me plotseling dat mijn bezoek aan de lezing voor mij een soort 'rite de passage' was, waarom weet ik niet....

afscheid crematorium lezing

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 27