De azalea

Verdriet spoelde aan op de kust van mijn leven als de branding die nadert en zich terugtrekt en die opnieuw nadert en terugdeinst. Op mijn wangen voelde ik de zachte stroom, de vloed van tranen kriebelen.

Het assortiment in de bloemenzaak was niet zo groot, maar een azalea trok mijn aandacht, Vaders lievelingsplant, gewoonlijk een geschenk voor zijn verjaardag in januari.

Met haar zachtroze bloemen stond ze daar te pronken en ik nam haar mee, nam haar in bezit tegen betaling van een luttel bedrag.

Op het dressoir toonde ze trots en lieflijk haar pracht.

De plant kon Vader geenszins vervangen; met zijn ijsblauwe ogen met de pretlichtjes die voorgoed afscheid van me hebben genomen, met zijn vaderlijk-filosofische raadgevingen, met zijn liefde en vergeving.

Maar ik besproeide en besprenkelde de donkergroene bladeren van de plant en ik dompelde haar in lauwwarm water.

Steeds meer bloemen gaan open en ze tooien de kamer met feestelijkheid!

verdriet azalea

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 25