Maaike

Maaike voelde zich al een poosje erg slecht. Ze sneed in zichzelf en wenste zichzelf vaak dood. Maaike kreeg er therapie voor en soms hielp dat dan ook even. Maar vaak zodra ze weer thuis was, kwam het gevoel weer terug en begon ze zichzelf te verwonden om de gedachten aan dood even kwijt te kunnen zijn.

Maaike had al vele afscheidsbrieven geschreven, omdat ze zou willen dat de mensen die misschien og iets om haar gaven, zouden weten dat het haar eigen wil was geweest. Vaak dacht Maaike eraan of ze echt wel dood zou willen, zou het als je dood bent zoveel te beter gaan, zou ik mezelf dan beter gaan voelen, zou ik mij dan niet meer hoeven te snijden, zou ik dan vrienden hebben, zou het echt allemaal zo zijn. Vast wel iedereen die over de hemel spreekt, spreekt tegelijke tijd over een paradijs..En dat wat Maaike graag zou willen was voor haar: hét paradijs.
Vaak dacht Maaike erbij na hoe ze dan uit het leven zou willen stappen. Pillen, snijden, een trein, tja zoveel mogelijkheden.

Op een middag besloot Maaike de stap te wagen. Ze schreef nog een afscheidsbrief om haar laatste gevoelens uit te spreken voor dat ze zou gaan. Er zou vast niemand zijn die het zou interesseren, maar misschien had ze iemand over het hoofd gezien. Ze wou dan in ieder geval niet dat diegene zich zorgen zou gaan maken. Ze had een heel plan gemaakt. Pillen lagen klaar, haar mooiste liedje zette ze aan, ze had het scherpste mesje uitgezocht en de brief lag klaar. Ze liep naar de douche om een beker water te halen. Zo zette ze haar plan ik werking. Nadat ze alle pillen had geslikt, snee ze in haar polsen. Maaike werd ontzettend duizelig en besloot op bed te gaan liggen.

Van Maaike's moeder mocht ze overdag niet met kleren op haar bed liggen, dat vond ze vies. Op het moment dat Maaike dus op bed ging liggen, hoorde haar moeder dat en riep naar boven dat ze er af moest komen, maar nee hoor geen gekraak van het bed. Moeder liep kwaad naar boven naar het bed van Maaike. Ze ziet haar dochter daar liggen, en merkt op dat ze wel heel bleek is. Meteen ziet ze de pillendoosjes en het bebloede mesje en een grote rode vlek op het bed. Haar moeder merkt meteen dat Maaike weer een poging heeft gedaan. Ze belt de ambulance en die brengt haar naar het ziekenhuis.

Daar wordt ze behandeld aan haar polsen en wordt haar maag leeggepomt. Één doktor kent Maaike nog van de vorige keer en is erg bang dat ze het dit keer niet zal overleven. Maaike wordt naar de IC gebracht en wordt sterk in de gaten gehouden. 3 Weken lang wordt Maaike niet wakker, ze is in een soort van coma beland. Na 3 weken is er een verschil te zien op een hartfilmpje en het duurt niet lang of Maaike wordt langzaam wakker. Maaike's moeder is bij het moment aanwezig en is ontzettend blij dat haar dochter nog leeft. Na nog eens 3 weken mag Maaike dan eindelijk naar huis. Daar aangekomen hangt een groot spandoek aan het huis met tekst 'Welkom thuis'.

Maaike is toch eigelijk best blij weer thuis te zijn. Na een poosje thuis te zijn merkt Maaike dat het steeds moeilijker met eten gaat. Ze begint weer over te geven en gaat intensief sporten. Maaike valt kilo's af en moet weer naar het ziekenhuis. Dit maal voor een infuus en een sonde. Gelukkig duurde dat maar 1 week en is ze nu weer lekker thuis.

Het gaat nu redelijk goed met Maaike; ze moet nog vaak naar het ziekenhuis vanwege onderzoeken en controles qua gewicht en het hechten en verzorgen van de wonden die ze steeds weer zelf maakt. Maar ze gelooft erin dat het op een dag, al zal dat nog lang duren, het beter met haar zal gaan...

Schrijver: Grianne, 27 augustus 2006

griannemhotmail.com

Zelfmoord verdriet d verdriet dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 1.037