Verhalen

De Egel

Hij stond zo stil en keek nieuwsgierig.
Waar zou hij nu weer naar kijken, dacht ik.
Het duurde wel 2 minuten dat turen.
Daar moest ik toch het mijne van weten.
Ik tilde iets van de tak omhoog om ook te kunnen kijken naar één of ander torretje.
Dat verwachtte ik tenminste van mijn kat.

Wat bleek…een schattig spits snoetje, een beetje bruinachtig met kleine oogjes keken mij aan.
Het was groter dan een muis en groter dan een merel.
Ik besefte toen ik de stekels opmerkte dat ik oog in oog stond met een heuse egel.
Ik trok de kat snel weg, omdat dit wel eens fout kon aflopen voor zijn eigen neus.
Aan het einde van de tuin bond ik hem vast, zodat hij niet bij de egel kon.
Toen ik terug liep hoorde ik een vreemd lawaai vanuit de struiken komen.
Het leek alsof de egel wilde vluchten en dat kon ik me levendig voorstellen.
Het was een soort graafgeluid vermoedde ik.
Of zou hij honger hebben?
Weinig wist ik af van waar egels zich mee voeden.
Het eerste waar ik op kon komen was om er een bakje water en een oude bruine boterham neer te leggen.
Het werd meteen stil.
Misschien was het hem gelukt weg te komen, al zou ik niet weten hoe.
Misschien via de tuin van de buurman.

In Frankrijk - toen ik als jong meisje op vakantie was - heb ik eens 2 jongens zien voetballen met een egel; de afschuw die ik daarbij voelde herinner ik me nog steeds.
Nu heb ik dan mijn eigen egel.
Vermoedelijk niet lang, maar vaag heb ik het gevoel dat ik iets kan goedmaken van toen.
Met deze egel zal niet gevoetbald worden als het aan mij ligt.
Het lijkt me alleen wel verstandig de kat op andere plekken aan te lijnen dan daar bij de struiken waaronder mijn egel zich verscholen heeft.
Zijn lijn is dan ook iets ingekort, zodat hij geen gevaar vormt voor mijn egel.

Ik ben nieuwsgierig naar morgen, zou hij er dan nog zijn?