De dominee die niet meer stopte met preken
Het was een invaller die avond en hij hield echt niet meer op. De dienst was ’s avonds om zeven uur begonnen en normaal gesproken kon men dan altijd zo tegen kwart over acht wel weer buiten staan. Zo niet vanavond. Rond negen uur begonnen er gemeenteleden ongemakkelijk te schuifelen. Om en nabij half tien waagde de eerste het om op te staan en zachtjes naar buiten te sluipen, zichzelf gelukkig prijzend achteraan te hebben plaatsgenomen. Na dit eerste schaap volgden er alras meer. Zij werden nagekeken door verstoorde blikken uit de voorste banken, daar waar de kerkeraad zetelt. Meermalen klonk afkeurend gekuch.
Over hoe laat de preek uiteindelijk teneinde is gelopen verschillen de meningen. Bezorgde familieleden die poolshoogte kwamen nemen vertellen dat om tien uur de deur nog potdicht zat. De koster wilde slechts mensen naar buiten laten, niemand erin. Feit is ook dat de schoonmaakploeg, die altijd op maandagmorgen komt, onverrichter zake weer vertrokken is. Op dat moment zat er nog een handjevol mensen in de kerk. Hier en daar werd er zachtjes gesnurkt.
Een luidkeels Amen schijnt in de loop van de maandagmiddag te hebben geklonken, maar op dat moment lag ook de laatste potentiële getuige, een kerkeraadlid dat zichzelf een beschamende aftocht had verboden, buiten gevecht in de houten bank. Hij werd wakkergeschud door een ferme handdruk van de dominee, die niet wilde vertrekken zonder deze bevestiging van zijn eredienst. De laatste drie psalmen en de inzameling der gaven zijn komen te vervallen. Om naar buiten te kunnen moest de koster overigens nog worden opgespoord. Hij werd met kleine oogjes in de consistorie teruggevonden; diep gebogen over een spelletje patience. We hebben deze voorganger nooit meer teruggezien in een dienst, hoewel zij die er bij zijn geweest verzekeren dat het iemand was met een ruime gave van het woord.
gmail.comGeplaatst in de categorie: religie
dominee
388
Geef je reactie op deze inzending: