Nog steeds een beetje nat achter de oren...

Tijdens meerdere bezoeken aan het zwembad had ik ze al zo vaak met bewondering gadegeslagen. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen, die een sprong van de hoge duikplank namen. Altijd weer fantastisch mooi om naar te kijken!

Veertien jaar en nog nat achter de oren - zo zou later blijken - nam ik mij steevast voor dit ook eens te doen. Met twee zwemdiploma’s op zak zou dat toch niet al te moeilijk moeten zijn en bovendien zou ik dat probleempje van die hoogtevrees - met een sierlijke duik - ook meteen de wereld uit helpen...

Wat deed mij besluiten, die bewuste dag, om juist toen de sprong te wagen? Overmoed, verstandsverbijstering? De gedachte dat ik de kunst nu onderhand wel genoeg had afgekeken?

Hoe dan ook vandaag was het de dag om mijn kunstje te vertonen en ik zei tegen mijzelf:
'Els, vandaag gaat het gebeuren, kom op je kunt het!'
De daad bij het woord voegend liep ik met nonchalante blik en zo elegant mogelijk – de lage duikplank negerend - steevast naar de hoge toe.
Daar aangekomen sloot ik mij ongeduldig aan bij de lange rij waaghalzen; ik had immers al zo lang gewacht met het uitvoeren van de gewaagde duik.
Behalve de druppels – die een lichte irritatie veroorzaakten - van de druipende zwembroek van mijn voorganger, was er verder geen vuiltje aan de lucht.

Naarmate ik hoger op de trap kwam, begon mijn maagstreek een beetje te kriebelen (rustig blijven nu). Eenmaal boven aangekomen, met nog maar één persoon te gaan, brak het zweet mij uit, vooral omdat toen pas de werkelijke hoogte, 7 meter dus, tot mij doordrong en zeer zeker ook – iets waar ik voorheen nooit bij stil had gestaan – het wel heel erg verende effect van de duikplank.

Mijn voorganger nam een aanloop, sprong soepel op en neer op de punt van de plank en nam een sierlijke duik met als toegift een kurkentrekker-effect, wauw!

O God, nu moest ik! Bespaar me, alstublieft. Ik wenste vurig dat het water mij tot aan de lippen zou stijgen, zodat ik relaxed naar de kant kon zwemmen…
Mijn maag kromp samen, ik werd overvallen door een golf van misselijkheid en het werd zwart voor mijn ogen, dit was beslist niet het moment om flauw te vallen! Daarbij drong het -langzaam maar zeker - tot de volle 100% door, dat ik met geen mogelijkheid de trap terug naar beneden kon nemen. Uitgesloten! Het werd tijd om de sprong in het diepe te wagen.

Schijnbaar had ik te lang getwijfeld, want de kerel die achter mij stond, keek me hooghartig aan en zei: 'Hé, jonge dame, wat denk je, gaat het nog lukken vandaag, of moet ik je soms een handje helpen'?!
'Ehhh, ik, eh.. wacht eigenlijk op het startschot' prevelde ik met bibberende stem - mijn gevoel voor humor was ik in elk geval nog niet kwijt geraakt - en met de moed der wanhoop boog ik mij voorover en dook zo netjes mogelijk van de plank.

Van de duik bleef helaas weinig over. Met mijn armen gestrekt en licht gebogen, liet ik mij meer voorover zakken, dan dat je het werkelijke een echte duik kon noemen. Hoogstwaarschijnlijk kantelde mijn lichaam daarom tijdens mijn val naar beneden, zodat mijn lichaam 180 graden omsloeg. Met een gigantische smak en plat op mijn rug, kwam ik niet bepaald zachtzinnig op het wateroppervlak terecht.

De pijn was onbeschrijfelijk! De harde klap had al de lucht uit mijn longen geslagen en het leek mij een eeuwigheid te duren eer ik proestend en wel weer een beetje lucht binnen kreeg.
Hoe ik uiteindelijk weer aan de kant ben gekomen, kan ik me absoluut niet meer herinneren. Misschien heeft die arrogante kerel mij op het droge gebracht?

Hoe dan ook: beschaamd, met vuurrode rug en wangen, droop ik af. Al met al was het een verpletterende ervaring geweest, voor mijn lichaam, maar zeer zeker ook voor mijn ego…