Simon Vestdijk

Waar het land breder wordt en de geest meer helder, ruimer en los (niet van allen, o blinder nee! ontvlucht die burgerlijke terreur! en toch, genoeg onschuld blijft er over), daar zag hij het levenslicht, in een uitvalsbasis naar de eilanden en verre, onbekende zeeën, zoals het avonturiers betaamt en dan met name in de geest.

Er waaien heel wat winden aan, heel wat verhalen, die hij gretig opsnoof, uitheems en hem betoverend, zoals het vreemde dat wel vaker deed met jongens van dit vlakke land, die zonder enige moeite de werkelijkheid verruilden voor de fantasie, die waanzin heet. Hij schreef klein, hij schreef veel, een dijk van een vent, zij het een tikkeltje hypochondrisch. De bedwelmende berenburgwalmen hangen rond zijn geboortehuis (ik heb een stukje steen losgepeuterd, als relikwie in mijn zak gestopt), waar nu een winkel vol oelala dameslingerie de scepter voert. Dat had hij best leuk gevonden, al die wulpse vrouwen over de vloer.
Anton wacht nog steeds tot Simon naar buiten komt, maar noch Simon noch Anton verroeren zich. De oogst van Simons schrijversleven staat te pronken bij de overburen in het middelpunt, het hart van oud-Harlingen. Zijn boeken glunderen van blijdschap in dit statige museum. Chic geboren en chic geleefd en weer terug de haven in, met een schip vol boeken. Rond en bijna volmaakt. Een station terug ligt het gekkenstadje Franeker, dat hoofdstuk kende hij maar al te goed, het was pompen of verzuipen voor hem, oftewel schrijven, schrijven en nog eens schrijven of voorgoed verdrinken in de gekte.

Schrijven is hutselen en getralied lapwerk meesleuren door kerken met gekleurde ramen, de dolle zon! schaterlachende Michaël! de zonnebloemkop van Van Gogh!, waar eenzaamheid heerst en langs de imposante scheepswerven en door de nauwe slijterijen, waar de rondborstige verkoopsters regelrecht van de wilde bosnimfen afstammen, waarbij de jenever in hun oogaderen krioelt. Dom, dom, dom, hoe kon hij het vergeten, die ranke gestalte en die plompe piano en dan die toverklanken, die nooit verdwenen, als een gezwel en tevens nectar in zijn ziel. Die drang en voelen dat het onbereikbaar bleef, dat was pas lijden, een groot verscheuren. Er moet een gat zijn in de beklemming, anders ontploft het universum, God en hij.
De Nijl treedt toch ook geregeld buiten zijn oevers? Ina, irritant kutwijf! Zij zien nog mijn gedreven gang, zij zien nog met verwondering. Verdomd, een kermis vol geluiden, suikerspinnen en hol gedonder, goorlappen en jonge sletten, het spookhuis in met al die rotzooi. Ik ren weg langs tieten in tieten en ik zoek, ik zoek Anton Wachter!

Jongen toch, hoe moet het nu? Wat is het lang geleden! Wat zijn wij vervreemd van elkaar! Ik heb zo'n heimwee naar jou. Ik drink net zolang jenever tot ik neerstort aan jouw voeten... Simon, Vestdijk, ik? Hoor, de misthoorn! De bomen hebben betere oren dan de mensen en rond de toren word ik zelfs gek van oren en dan spreek ik nog niet van de vele monden in allerlei kleuren, vormen, snelheden.

Neptunus komt met zijn grote schuit de haven in, grauwe piraten volgen hem. Tegenwoordig ligt China op oogafstand en bukken de geisha's om de ramen te lappen, om klanten te lokken. In 'Zeezicht' drink ik samen met twee grootse vrienden, Simon V. en Jan S., een flinke kopstoot, waarna het roer wat losser zit. Terschelling en Vlieland dansen op mijn netvlies. Ik monster aan bij een kapitein, die beweert dat hij Simons zoon is. Hard hol ik weg. In het gemeentehuis vraag ik of ik in Simons geboortehuis mag wonen. Waarom moet ik nu opdonderen? Is het opeens teveel?

Okay, wat mij betreft, ik ben eerder rijp voor Franeker, dan de rusteloze geest van Simon, maar geproefd heb ik hem, als geen ander, in kruidenbitter en sigaren, in iedere hap Harlinger vreten en oude-van-dagen, in de muren, de bomen, het zoute water.
Hoor, Simon Misthoorn, drink hem!

Simon Vestdijk Vestd Vestdijk Simon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 113