Tragicus

(voor Boudewijn Maria Ignatius Büch)

Hij was ongrijpbaar als een behendige tovenaar, die bellen blies, die bellen was. Hij verbrandde zichzelf (de dolgedraaide watermolens in zijn zelfverkozen reservaat van zelfverachting) ten overstaan van een dom-lachende meute. Arme heilige, in een tijd die offers niet verdroeg. Diep verscholen in zijn ogen (de banaliteit van de top) loerde de eenzame gek, die met zijn helderziende brein de wereld verstootte om die wereld voor te zijn. Klagend bleef hij op de been, hij die alles onecht en belachelijk vond, maar wat een miserabel houvast was dat! Kou, stoere jongen, onontkoombare kou. Gedoken in de rol van een clown, ongesminkt nog wel, en niet en nooit uit de wurggreep van de eenzaamheid gekomen, want iedere clown, hoe lollig ook, zet vroeg of laat zijn masker af en datgene waarvoor hij vluchtte, de gieren zouden zijn hart uitpikken, de zandloper viel niet meer om te draaien. Omgeven door valkuilen was iedere sprong vergeefs en de doem, die hij zelf zo dikwijls uitsprak, lag als een sluipschutter op hem te wachten, tussen de Duitse regels van Heine.

Werkelijk een type geworden, een type met uitroeptekens, zaagde hij zijn bestaan door midden en was hij, zoals de wijsheid ons doet geloven, zijn eigen medogenloze doodsvijand. Er stond een huis te koop aan de Keizersgracht, waar een Zweedse koning zijn koninkrijk heeft losgelaten, zijn dure boeken fladderden als vogels in de wind en later in Parijs bazelde een geflipte clochard dat Ile Saint-Louis van hem was, dat Charles Baudelaire nog steeds zijn minnaar was. 'Ik wil niets van jou, jongen!', zei je, toen ik je deze woorden wilde geven, ik gaf ze toen maar, behoorlijk teleurgesteld, aan je secretaresse. Ik zal nooit weten of je het toch nog stiekem hebt gelezen, zonder lastige pottenkijkers. Toen ik bij je huis aanbelde, werd er ook al niet opengedaan, zeker voortdurend op boekenjacht.

Tragicus Büch Boude Büch Boudewijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 643