Verhalen

Het kind in mij

Met mijn korte beentjes leek het pad eindeloos. Stapje voor stapje kwam ik dichterbij mijn doel, de deur van mevrouw De Jong. Ik liep zonder te kloppen naar binnen. “Hallo, hier ben ik weer”, riep ik vrolijk.
Mevrouw De Jong keek op van haar wasgoed en was zichtbaar verrast me te zien. “Hoe kom jij hier nu dan?” vroeg ze, “Mag je zomaar alleen over straat, dat hele eind?”. “Ja hoor”, zei ik, “dat mag ik best alleen. Hebt u nog wat lekkers voor me?”.

Mevrouw De Jong pakte de koekjestrommel en gaf me een speculaasje. Blij propte ik het in één keer in mijn mond. Wat heerlijk smaakte dat. Met de kruimels nog om mijn mond liep ik om de keukentafel heen en bleef staan voor een foto aan de keukenmuur. Het was een zwart-wit foto van een jong gezin, vader, moeder en drie kinderen. Ze maakten een gelukkige indruk.

Mevrouw De Jong kwam naast me staan en aaide zachtjes over mijn hoofd. “Dat is lang geleden”, zuchtte ze. Het leek of de foto haar terugbracht naar andere tijden. De gedachte emotioneerde haar zichtbaar. Ik keek naar haar op en glimlachte. Ze gaf me een kus en zei ‘Kom, dan krijg je wat te drinken”. Ze schonk citroenlimonade voor me in, ze wist dat ik dat zo lekker vond. Ik dronk het met gulzige teugen op.

“Lieve mensen op die foto, hè?” zei ik. “Ja”, zei ze, “heel lief. Doe je jas dicht, dan breng ik je terug”. “Ik wil hier blijven, mag ik alsjeblieft hier blijven? Ik vind het zo leuk bij u, net als die mensen op de foto”.

Ze draaide zich om en ik zag dat ze met haar hand over haar ogen ging. “Dat kan helaas niet”, zei ze, “ik kan niet zo goed voor je zorgen als zij”. Ze deed haar jas aan en knoopte de mijne dicht. “Kom”, zei ze, “dan breng ik je weer terug, mam”. Ze pakte mijn hand en liep het pad op, het pad dat eindeloos leek.