Verhalen

Lente

De ijle lucht gaf de verwachting dat er elk moment weer sneeuw zou kunnen vallen.
Het was erg lang geleden om elke dag te moeten constateren dat er wat veranderd was.
Of het werd iets donkerder, kouder, natter, maar nu?

Het weer zou voorlopig wel niet verbeteren.
Het was werkelijk geweldig geweest dat wel, om allerlei foto’s van de rijp op de bomen en de sneeuw vlaktes te kunnen maken.
Maar een boom met allemaal knoppen waaruit zeer onverwacht prachtige kleuren te voorschijn kwamen, was toch ook niet mis.
De mildheid van de temperatuur, de zon en het ijverige gedoe van de vogels, dat was beslist iets waar je naar verlangen kon.
Van de lente kon je blij worden.
Het was altijd bijzonder 4 duidelijke seizoenen met elk hun specialiteit.
Dat was niet overal en zeker niet als je dicht bij één van de polen woonde.
Toch duurt een seizoen officieel maar 4 maanden en de sneeuw was al in november gekomen.
Het werd echt tijd voor de lammetjes in de wei, want tenslotte waren er jaren dat die lammetjes er ook echt waren in februari.
De winterdepressie die veel mensen overviel, verdween meestal als sneeuw voor de zon als januari was gearriveerd.

Nu was dat zo totaal anders.
Natuurlijk gold dat niet voor iedereen.
Soms maken mensen bijzondere persoonlijke dingen mee en is er totaal geen sprake van winterdepressie, maar gewoon van geluk.
'Zonder geluk vaart niemand wel': die zin kwam ineens in mijn gedachten en dat deed mij denken dat er altijd de hoop is, soms zelfs de zekerheid.
Het wordt echt een keer lente.