Mean spleen

En ik dacht, feeërieke armoedzaaier, dit moet de vrouw uit het sprookje zijn, prikkend spinnewiel, want zij hief een pen hoog in de lucht, adem, diep in mijn aura, blauw, en ze zei dat ik, doelwit, kan toveren!
Ik kan dus toveren met een pen, maar ik dacht, jij met beelden en ik nam de pen uit haar hand, toverde een oase en een hete bron en wij als vissen vissend naar elkaar. Toverstaven, tover ons om en om en om elkaar te beminnen, zoals goden kunnen lachen, dansende godenstrijders, hier, waar ik black-out de hoogste tonen lever, beschimmeld verbaasd over een fee in lompen, maar nergens lopen de lijnen recht, roepstem, misschien op een schilderij van Mondriaan (ook hij was niet perfect), al is het maar hoe je kijken wilt, in de heuvels dragers van Jeruzalem of in de zeeën rondom een tropisch eiland, onder de grond in Madagaskar of zelfs in een verzonken dorp als Elspeet, waar een troubadour zijn verhalen rondstrooit als op een kinderfeest en inderdaad, wat is het leven anders?
Lig maar niet wakker van de kreukels, nergens lopen de lijnen recht en wat onaf lijkt zingt onhoorbaar. De deksel heet Donkere Bril en troost is ver te zoeken, natuurlijk gonst het van de woorden, maar ik verlang verlossing en niet die wirwar van zinloosheid, kilte, stagnatie.
Erotiek die te lang niet gedeeld werd, ontaardt in een krankzinnig paraderen over de straten van verveling en dom gestaar naar elkaar. In het harnas van de zwijgzaamheid kijk ik vermoeid over de balustrade van het zwaar belegerde fort. Horden jonge dames tonen mij hun sexy achterwerk, uitpuilende voorwerk, maar ik sta, murw geslagen, met mijn mond vol rotte tanden, in de hoek van het weggemoffelde bushok, te lonken naar een reclameposter, die warmte belooft bij een dure drank, waar ik altijd weer intrap. Met de feestelijke fles whisky onder mijn arm glimlach ik verlegen en niet onschuldig naar de charmante verkoopster van de Gall & Gall, die mij godnogaantoe alweer een prettige avond toewenst, de sexy deugniet, waarvan ik wel weet dat ook die galspuwend en hopeloos verloopt, gevangen in mijzelf, als een vermolmd spookschip in een benauwde fles van onbreekbaar glas, in een verstikkende geur van Groningse jenever, want die was gisteravond al aangebroken, en bitterkoekjes, heel veel bitterkoekjes op een kostbare schaal van Petrus Regout.
Ik dacht aan het bos, waar ik niemand zag, niemand zag gaan op de lange zandpaden, waar ik mijn benen voor mij uit zag rennen, zoals konijnen wegschieten indien zij onraad horen en nog net laten zij hun witte pluimstaarten zien, zoals mijn benen, die ik zocht en die ik niet terugvond, althans ik moest huilen zoals geen ziel dat ooit begrijpen zal, maar God dan, die had ook geen benen of de mijne.
Ik ben de kat die langs de straten slentert, de loslopende hond, de rondvliegende kraai, wat niemand gelukt is, dat zal ik volvoeren, ik ga de wereld veroveren!
Ik begin in deze stad, waar de botte robotten naar hun ziel grijpen achter de tralies van hun geestesnood, en waar ik mij schuilhoud in de stinkende vodden, in een lege fabriekskelder. Lang leve het grauw! Cheers en miauw, miauw, miauw! De unieke borsten van al mijn gedroomde maîtresses, zeemeerminnen in spe, op de deining van de zee, kwallen twee aan twee, huppelku...kunstwerken, de spleennacht heeft zijn eigen verdrietigheden en charmes, genoeg om met rust te laten, de manen die smelten in mijn hart, verleidsters, lege plekken in het duister.
Het is net een film, dit gevecht met de verdrongen Eros, die vanuit zijn doelloos, onherbergzaam moerasgebied een sprong maakt naar het profaan, maar diepbeminde zelf.
Het is vanzelfsprekend lekker warm tussen al die borsten die ik al dromend begeer, maar ik zal ze nooit strelen, nooit hebben, gelukkig maar, het is net zoals William S. voorspelde, ijzeren tepels zijn als gifpijlen, wie ze aanraakt priemen ze door het vlees.
Overigens, morgen is Gall & Gall gewoon weer open.

Mean spleen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.0 met 1 stemmen 286