Verrassing

“Ik vind dit heerlijk werk”. De man trekt even aan zijn sigaret en blaast met toegeknepen ogen een grote wolk uit.
Ik zie dat hij het meent.
Hij staat in de deuropening, kijkt me vriendelijk aan en verschikt wat aan zijn haar. Een rode spoeling, schat ik. “Ik doe ook nog ander werk hoor, ben leraar maar dit doe ik erbij als ontspanning”. De man kijkt me oprecht blij aan en ik schat hem in als een prater. Dan is hij bij mij aan het verkeerde adres vanmiddag. Ik kan het luisteren niet opbrengen. Dit heb ik de afgelopen uren al te lang en te intensief gedaan. Ik volsta dan ook met knikken kijk hem vriendelijk maar ook een beetje gereserveerd aan en loop de bus in, ver naar achteren.

Ik zie hoe hij gretig de volgende buspassagier verwelkomt en zijn verhalen op haar loslaat. Hij gaat graag naar Curaçao vertelt hij, waar hij ook maandenlang als buschauffeur heeft gewerkt.
Dit is wel een bijzondere chauffeur, peins ik. Praat zeer correct, bijna bekakt. Hij heeft iets slungeligs, is een tikje kalend, moet wel ijdel zijn constateer ik, als ik nog eens naar zijn rode haardos kijk. De man staat verschillende mensen te woord die hem vragen stellen over heel andere routes en busnummers dan de zijne met een toewijding die ik uitzonderlijk vind. Mijn eerdere irritatie is allang verdwenen. Ik vind hem sympathiek en ook een tikje excentriek. Hij blijft me bij.

De weken die volgen heb ik de mazzel dat hij de bus van en naar Nieuwegein rijdt. Hij is altijd op tijd en altijd hartelijk. Wat een verademing. En dan, een maand of wat later, realiseer ik me dat ik hem al een tijd niet meer heb gezien. De bus rijdt sindsdien, ook zonder hem, op tijd. Vast zijn verdienste, denk ik nog. En dan is hij voorlopig uit mijn gedachten.

Tot ik op een ochtend bibberend sta te turen richting de weg waar de bus vandaan moet komen, samen met twee andere reikhalzende mensen. Het sneeuwt en de gure wind doet mijn wangen bevriezen. Er stopt wel een bus maar niet de onze. Deze gaat richting Zeist. De deur schuift open. Ik kijk achteloos naar binnen en herken hem meteen. Hij mij ook lijkt het, want hij lacht verrast en kijkt me stralend aan. Hij heeft rode krullen tot op zijn schouders, draagt twee grote zilveren oorringen en zijn make-up ziet er verzorgder en sprekender uit dan die van mij. Zijn lipgloss geeft hem een zwoele aanblik. Ik zwaai naar hem. Hij steekt nogmaals zijn hand op, zijn nagels zijn felrood gelakt. De deuren maken het bekende sissende geluid en weg is ie. Ik kijk de bus na.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik plotseling nog een bus aankomen. Ik stap snel in en zak neer op mijn vertrouwde plek. Ik kijk uit het raam naar de dwarrelende vlokken sneeuw. Zijn moed en levenslust raken me. Leuk zo’n verrassingsmoment op deze kille maandagochtend.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 15 februari 2010

moniquelouisplanet.nl

buschauffeur excentr excentriek moedig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 336