Verhalen

Gebroken falset

Dansend op een spoortje licht verglijdt fossiele tandpasta in een dartele droogbloem.
Gestolde tijd van de Haarlemse schilder Kees Verwey. Stillevens aan het einde.
”Ik vang de laatste bloei.”
Ingelijst een blikvanger voor de Rotterdamse kunstkenner
Robin Adèr, ooit conservator bij museum Boymans van Beuningen.
Een encyclopedie op vliegwielen, tomeloos orerend in gebroken falset.
Citycruiser van de jaren tachtig, cavelier van z’n eigen stompje sigaar.
Gebrilde ondeugd, woest dwalend over het pad van klinkers en medeklinkers.
Pedalist met snelbinders en een knijper voor de kettingkast.
Kien op zelfspot en het lanceren van hardnekkige geruchten. (Die Robin Adèr is schatrijk. Hij heeft alles geërfd….O ja, joh? Geef mij zo’n vent…)
Stijgend promillage op een heftig parcours: van De Schouw naar Café Timmer en dan de alles omvattende afzakker in De Ridder. Even sjorren tussen de schuifdeuren en dan naar huis.
Robin Adèr, luidruchtige schim in troebele ogen. Enfant terrible, prettig gestoord?
Renpaarden mogen niet springen en dus gebeurt het.
Hij bakt een eitje. Niet thuis op het fornuis, maar in een bureaula op z’n werk.
Ontslag, ontsloeg, ontslagen.
Nog even hangen aan een zijden draad. Dan ontploft zijn Rotterdamse cocon en vliegt Robin naar Friesland.
Daar liggen skûtsjes op één oor en klotst wrakhout tegen de kade.
Aan de balie van de VVV in Staveren stamelt een zonderling met fletse ogen onverstaanbare taal. Zijn hoge keelklanken sterven in een groezelig baardje. Hij drinkt koffie uit een grote mok, die van ver is meegebracht.
Een vetzwarte kreukel onderaan zijn rechter broekspijp vertelt dat ’onze’ Robin zijn knijper voorgoed is verloren. (O ja, joh?)