Mickey
Stil kijkt ze naar het schaaltje met brokjes en zijn bakje water op het blauwe dienblad met de vrolijk geschilderde tropische vissen.
Het staat op zijn vertrouwde plek op de vloer tussen de afwasmachine en de prullenbak in de keuken.
Haar blik dwaalt af en door het raam ziet ze de dikke rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin rondwandelen. Daar is die andere rooie ook. Ze heeft dezelfde kleur vacht, maar gaat vermoedelijk naar een andere kapper, en ze weegt een kilo of drie lichter.
Zouden de poezen het weten? Zouden ze denken, hoe is het met ons zwartharig maatje?
Of: Ha, hier valt wat te halen. Als een stelletje plunderaars, na een ramp.
Ze ziet ze loeren naar het kattenluik.
Tussen al het speelgoed van M. valt haar oog op het groene balletje met het belletje.
In een van zijn jeugdige buien kon hij zichzelf helemaal gek maken met dat balletje. Ze had hem al maanden niet in zo’n bui gezien…
Wat hebben ze het fijn gehad met hem al die jaren. Het was een goeierd die zich heerlijk liet aaien.
Vooral T. die hem ruim veertien jaar als huisgenoot heeft gehad kon een potje bij hem breken. Samen hebben ze al meer tijd doorgebracht dan wij met elkaar, denkt ze.
Het was opvallend hoe hij zich steeds meer begon te gedragen als een onmogelijk kieskeurige klant in een restaurant.
Ze trokken drie keer per dag een zakje eten voor hem open. Elke keer met een ander smaakje en van een ander merk.
Als vermoeide ouders die er geen zin meer in hadden om hun kind af te leiden en net te doen alsof ze hem niet hoorden klagen.
Hij jaagde haar af en toe de gordijnen in met zijn veeleisende gedrag. Laatst heeft ze hem zelfs een preek gegeven voor zijn onmogelijke gebedel.
Ze denkt er met een mengeling van spijt en schaamte aan terug.
En hoe vaak hij de tuinslippers van T. niet heeft ondergekotst het laatste half jaar. Bijna iedere dag en soms nog vaker.
Hier inmiddels aan gewend hield ze de slippers onder de kraan en legde ze daarna in de zon om te drogen. Of ze werden weer drijfnat, als ze er geen erg in had.
De geluiden van zijn misselijkheid klonken steeds grimmiger. Zijn dunne nekje rekte zich uit en zijn lichaam schokte reflexmatig om zijn eten er weer uit te gooien.
Zij vonden het een akelig gezicht.
M. keek vooral belangstellend toe. Poes is een beetje ziek, constateerde hij dan.
Na een aai of troostend woord pakte zij of T. de glassex-spuit en de keukenrol en veegde gelaten zijn kots op.
Toen hij niet meer in staat was om sierlijk op de vensterbank te springen om zich te nestelen op zijn rode kleed, drong het pas echt tot haar door.
Zacht aaien ze hem over zijn neusje.
Het rode kleed ligt inmiddels op de grond en Poes komt er nauwelijks nog vanaf.
Hij heeft al vijf dagen zijn eten niet aangeraakt.
Met ferme stappen loopt T. naar boven om terug te komen met de geruite poezenreistas. Hij heeft nogmaals een afspraak gemaakt met de dierenarts en kan direct langskomen.
‘Oma’ roept M. verrukt. Het schotse ruitje van de tas lijkt inderdaad als twee druppels water op de jas van oma.
Behoedzaam pakt T. het magere hoopje Poes op en even later loopt hij naar buiten, aan zijn rechterhand de poezentas. Ze staat samen met M. voor het raam. M. zwaait enthousiast. De ernst op T.’s gezicht doet haar even slikken.
Ruim een uur later hoort ze de sleutel in het slot. T. is terug en zet de tas neer in de gang onder de kapstok. Leeg. Zonder iets te zeggen loopt hij door naar de keuken.
Dat was gisteren.
planet.nlGeplaatst in de categorie: dieren
poes
233
Geef je reactie op deze inzending: