Geïntimideerd
Ze zit op haar vaste plek achterin de bus. Om precies te zijn op de tweede rij, nog voor de achterbank, aan de rechterkant. Krant op schoot. Ze is veel meer een gewoontedier dan ze ooit had gedacht.
De bus stopt bij de halte halverwege de stad.
Hier stapt altijd een bups mensen in.
Ze tuurt even naar buiten en ziet een meisje staan met blote voeten in hoge hakken. Ze kijken elkaar even recht in de ogen.
Ze schudt even theatraal meewarig haar hoofd en geeft het meisje vervolgens een bemoedigend knipoogje. Het meisje doet quasi haar vinger in haar mond en maakt een brr brr beweging.
Ze kijkt erbij alsof ze zeggen wil: ja, ik ben een beetje dom vandaag. En ijdel, dat ook. Het meisje lacht een beetje flirtend terug, maar ook en vooral naar de jongen die schuin naast haar staat.
De vrouw werpt nogmaals een blik op het meisje. Ze ziet er leuk uit, constateert ze. Ik zou haar moeder kunnen zijn, denkt ze vervolgens en voelt zich ineens oud. Wat beteuterd kijkt ze naar de degelijke bergschoenen aan haar voeten. Met lekkere dikke sokken. Hier vraagt het weer wel om.
Dan wordt ze ruw uit haar gemijmer gehaald door het geschreeuw van een man die de bus al scheldend binnenstapt. ’Nu durf je wel hè, met die camera’s, vuile hond, wacht maar, straks pak ik je, gore tifuslijer’’.
Ze is onaangenaam verrast en ervaart het gescheld als een regelrechte inbreuk op haar privacy. Gek genoeg. In deze bus met allemaal mensen om haar heen. Ze voelt zich warm worden en het golft in haar borst. Van woede. Is dit een bedreiging aan de chauffeur? Is hij nou helemaal gek geworden.
De man loopt al scheldend naar achteren en hij doet dit op een intimiderende manier. Even kijkt ze hem aan. Hij kijkt haar ook aan. Dan neemt hij plaats op de achterste bank en ze kijkt nogmaals om. En weer snel voor zich.
Met kloppend hart kijkt ze in haar krant. 'Hé’. Hé, roept de man haar nogmaals toe. ‘Is er wat’, schreeuwt hij dreigend. Haar hart bonkt in haar keel. Ze kijkt, zonder iets te zien, strak in haar krant.
Op dat moment ebt haar agressie weg en maakt plaats voor angst.
Niet Meer Achterom Kijken, spreekt ze zichzelf in gedachten toe.
Nog een schreeuw haar kant op en dan blijft het stil. In de hele bus blijft het enkele minuten doodstil. Slechts het ronken van de motor is hoorbaar.
De rit in de bus zal vijf kwartier duren. De sneeuw dwarrelt tegen de ramen, als slakken gaan ze over de weg.
Vlak voor het einde van de busrit staat de man plotseling naast haar, en zegt gebiedend, ‘geef die krant, geef eens!’’ Hij wijst naar de sportpagina. Ze geeft hem zonder weerwoord de krant. ‘ Kijk, wijst hij haar op de voetballer, dat is een vriend van me’’ terwijl hij terugloopt naar zijn plaats.
‘ Zo’, zegt ze. Haar hart maakt een roffel. Verder weet ze niets te zeggen. Even later stapt de man uit.
Ze kijkt hem peinzend na.
Gelukkig stapt hij niet uit bij de eindhalte, denkt ze. Ze voelt zich geïntimideerd. En laf. Maar ook boos van binnen. Ze is verbaasd over haar eigen woede.
Wilde de man haar intimideren of juist contact leggen en laten zien dat hij de kwaadste niet is. Ze kan het niet inschatten.
Dan stapt ze uit bij het station. Ze is de laatste passagier.
Opgelucht stapt ze door de sneeuw.
Inzender: Monique Louis, 29 december 2010
planet.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
geintimideerd
401
Geef je reactie op deze inzending: