Etterbakkies....
Bij ons ligt een parkje wat twee wijken met elkaar verbindt. Een prachtig groot sportveld wat door iedereen gebruikt kan/mag worden. Een speelplaatsje voor de állerkleinsten, een speelplaats voor de grotere kleuter, een trapveld voor de voetballers, baskets en een heuse hangkot voor jongeren waarin ze kunnen......rondhangen. Droog en uit de wind. En als slagroom op de taart....een gewéldige skate baan. Met allerlei hindernissen zoals bv een half-pipe. Er dwars doorheen lopen twee fietspaden en twee wandelpaden.En dáárachter...onze hondenuitlaatplaats. Prachtig traject met sloten, een klein zandstrandje, wat half ingegraven tunnels en een parcours voor de trainers van spelletjes. Het treft dat een gróte schone plas er direct achter ligt want de sloten zijn niet écht prettig maar een kniesoor die daarop let. Ik maak dagelijks een gang naar de hondenspeelplaats met mijn hulphond in opleiding, ik kan er prachtig met hem oefenen.Het maakt wél dat ik de aanlooproute voor de hondenspeelplaats verleg naar de doorgang door het jeugdpark. Om de verleiding voor de hond niet té groot te maken om in het water te springen én netjes met plastic zakjes uiteraard. Meestal kan ik daar goed lopen en soms wel eens wat met de jeugd kletsen m.b.t. de hond en zijn toekomst.
Vandaag ging het echter weer gruwelijk mis. Het had flink geregend en vanwege een renovatie van het park waren er op het pad maar voorál ernaast, dikke moddersporen van de rupsbanden van graafmachines. Wat opgeschoten schooljeugd van rond de dertien fietsten ons achterop en de grote L op de rug van de hond maakte hun negatieve interesse alleen nog maar groter. Met zijn vieren durfden zij wel.
"Hé" begonnen ze, "dat is de L van l.l, " direct gevolgd door oerwoud en oorlogsgeluiden en flink hard bellend zodat de hond zou schrikken. Mijn hoop op nog énige gezónde hersencellen of gebruik van de resterende vervloog onmiddellijk. De hond voelde zich niet veilig en kroop met zijn modderpoten tussen mijn benen, zijn staart in de veilige luwte tussen zijn poten trekkend. Ik reageer niet en blijf rustig staan totdat zij voorbij zijn. Ze glibberen door het modderspoor en hebben moeite om overeind te blijven. Aan het einde van het pad zijn ze dat echter al weer vergeten en komen terug. Ik zucht en weet alweer wat er komen gaat. Ik zet de hond weer op zijn plekje tussen mijn benen en laat het gajes passeren. En weet óók dat zij nog een derde keer zullen komen.
Als zij ons voorbij zijn geef ik de hond commando "pipi" en dat betekent dat hij gaat plassen/poepen. Hij schiet naar voren over het pad naar het grasveldje en gaat op zijn hurken zitten, zijn riem strak over het paadje spannend.Ik zie de etterbakkies alweer terugkomen en stel me strategisch op. Ze móeten achter mij passeren. Nu is het een kwestie van timing. En ja hoor als ik vanuit mijn ooghoeken zie dat de éérste mij rakelings wil passeren doe ík per ongeluk een klein stapje achteruit. Geschrokken van mijn beweging schiet het stuur uit de handen van de slungelachtige puber en zónder te kijken weet ik hem languit in de dikke drek achter mij. Nummers twee, drie én vier waren aan het bumperkleven en de ploffende geluiden achter mij doen mij glimlachen, zij konden niet op tijd remmen nóch uitwijken.Ik ben in mijn opzet geslaagd en de modderspetters op míjn jas en broek neem ik voor lief. "Oh, sorry jongens, wat vervelend nou, willen jullie een zakdoekje om een beetje te poetsen?" vraag ik. Ik verdien een Oscar met mijn onschuldige en verbaasde blik. Scheldend druipen ze af.
100 meter verder staat een wijkagent met zijn rug naar me toe. De bewegingen van zijn jas laten mij echter weten dat hij dubbel ligt van het lachen.....
gmail.comGeplaatst in de categorie: humor
etterbakkies
141
Geef je reactie op deze inzending: