Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Hart van de Luchtspiegeling- Suzanna (1)

Wat vooraf ging:

De dag na mijn 30e verjaardag werd ik tijdens een wandeling in Amsterdam door een sneeuwstorm overvallen. Ik zocht beschutting in een cafeetje en daar ontmoette ik de vader van Suzanna. Op reis in Egypte was Suzanna door haar zusje bewusteloos in de woestijn gevonden en was tot op de dag van vandaag nog steeds in coma. De vader had nog steeds niet kunnen achterhalen wat er was gebeurd. Ik had hem verteld dat ik een dichter was en hij vroeg mij of ik Susanna verhalen wilde vertellen. Zo moest ik haar met mij fantasie verleiden naar de werkelijkheid terug te keren. Ik was akkoord gegaan en zou de volgende dag worden opgehaald.

Hart van de Luchtspiegeling- Suzanna

Klokslag drie uur stond ik klaar voor de deur van mijn huis, mezelf koesterend in een aangename winterzon. Van de sneeuwstorm van de vorige dag was alleen het in de zon schitterende sneeuwtapijt over, dat alles bedekte. Ik moest mijn ogen tegen het felle licht dichtknijpen.

Ik hoefde niet lang te wachten of een donkere Mercedes draaide de straat in en stopte voor mijn huis. Het portier zwaaide open, een in het zwart geklede chauffeur stapte uit en hield het achterste portier voor mij open.
Zonder een woord te zeggen reed hij de straat uit. Door de donkere ruiten zag de buitenwereld er mistig uit. Ik keek hoe de stad voorbij gleed. Fietsers die ondanks de bevroren sneeuw door rood reden en roekeloos tussen vrachtwagens slalomden, voetgangers die zich voor een aanstormende tram stortten om maar sneller de overkant te bereiken; iedereen had haast om zijn afspraak te halen, die zo belangrijk was dat hij er zijn leven voor waagde.

Hier in de auto leek de tijd stil te staan, alsof ik me in het binnenste van een klok bevond, een tijdloos gebied waarop de wijzers aan de buitenkant geen grip hadden. Zo moest dat ook voor Suzanna zijn en ik had me de hele nacht afgevraagd hoe ik het beste haar wereld zou kunnen binnendringen.
We reden inmiddels op de snelweg en sloegen weldra af om langs de kronkelige Vecht onze tocht voort te zetten. Dat ging langzaam vanwege de sneeuw. De statige buitenhuizen, die de gegoede burgerij van Amsterdam op deze idyllische plaats had gebouwd, wisselden elkaar hier af. Doordat de buitenhuizen en parken met sneeuw waren bedekt, zag alles er nog sprookjesachtiger uit.

Het duurde niet lang of we reden een plechtige oprijlaan op. De smeltende sneeuw viel met doffe klappen van de overhangende takken op de auto. Aan het eind van de laan kon je het met sneeuw bedekte gazon zien liggen, waar links en rechts symmetrische paden naar het bordes van een barok gebouw voerden.Daar stond een vrouw op me te wachten. Ze stelde zich voor als Alexandra en was, naar mij later bleek, de verpleegster van Suzanna, hoewel haar uiterlijk dat in niets deed vermoeden. Zij had een strak blauw mantelpakje aan en liep op hoge hakken die mij tikkend voorgingen op de marmeren trap. Haar soepele kuiten zagen er frivoler uit dan haar gezicht met het strenge knotje deed vermoeden.

In de hal waar ze me binnen voerde zag ik, na het felle licht buiten, geen hand voor ogen. Ik hoorde alleen haar stem, die fluisterde: "Volgt u me maar."

http://hartvandeluchtspiegeling

Schrijver: Peter Kouwenberg
Inzender: Inge van Schooneveld, 17 maart 2011


Geplaatst in de categorie: wereld

4.0 met 2 stemmen 142



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)