Verdeel en heers.
De volgende dag.
Gewacht tot 11.00u. En omdat ik toen wilde weten waar ik aan toe was, belde ik naar de woningbouw. Ik werd doorverbonden met Geas en bleek geen afspraak te hebben! Men zei dat ik mogelijk een afspraak had met installatiebedrijf van der Bij en vroeg of ik doorverbonden wilde worden. Dat wilde ik en daar hoorde ik dat de monteur er al was geweest. Ze bedoelden die van gisteren. Ik zei: ‘De kachel is al wéér kapot’.
Je moet het maar Bij kunnen houden.
Er werd een afspraak gemaakt tussen 14.30u en 17.00u. Ik schikte me opnieuw. Wat anders? In ieder geval was ik een paar uur vrij en vertrok ik uit huis om boodschappen te doen met het oog op de sjabbat en pinksteren.
Weer thuis vond ik een kaartje van de Geas. Men was er geweest om 11.30u. Verbaasd en geïrriteerd belde ik naar dit bedrijf. Een vrouw aan de telefoon berispte me dat ik thuis moest blijven. Ik zei ongeduldig dat er een misverstand was en wilde dat uitleggen maar ze gebood me met boze stem naar háár te luisteren. Braaf hield ik mijn mond, misschien kon zij mij vertellen waarom ik belde? Ze herhaalde: ‘Als er een monteur komt, dan dient u thuis te blijven want de monteurs konden geen rekening houden en bla bla bla’. Toen ze uitgesproken was vertelde ik dan maar waarvoor ik belde en met enig gesputter erkende ze haar onterechte boosheid.
Om de stress kwijt te raken heb ik een fikse wandeling gemaakt. Telkens wanneer ik bad, werden mijn ogen als waterbeken en voerden de volgende woorden mee: ‘Gij weerstaat de boze niet’. Helemaal Waar, maar wat nu? In deze emotionele omstandigheden viel het me zwaar om te bidden, ik kon alleen maar huilen. En het wachten begon weer.
Niet kunnen concentreren, snel, snel douchen, want stel dat ze komen. Om 16.00u besloot ik de zaken in eigen hand te nemen en de afspraak naar dinsdag te verzetten. Het brak me op. En bovenal, ja bovenál was ik bang dat ze nog meer zouden afbreken zo vlak voor de feestdagen. In vijf jaar tijd hadden ze niets anders gedaan en mijn vertrouwen in de monteurs was nul komma nul. Het weer zat mee dit weekend, dus ik dacht: even rust, emotioneel bijkomen om te kunnen bidden, ik heb de kachel nú toch niet nodig.
Hoewel ik bij Geas al die jaren telkens weer als een nieuweling over de vloer kom, bleken ze me bij Installatiebedrijf van der Bij rap te kennen en de man zei ‘De klant is koning’, dus ik dacht dat het voor elkaar was en wilde het gesprek afsluiten. Maar hij greep mijn woorden aan tégen mij en op een neerbuigende toon ging hij door ‘Nee, u hebt niet gewacht’ [???] en dat zo en zo beter was, want dan had ik weer warm water [???] en dat en dat moest ik begrijpen, rustig maar mevrouwtje, de monteur was onderweg en stel dat het koud werd dit weekend, dat wilde ik toch niet? En nee, dinsdag kon niet, ze hadden het te druk. Ja wel in de late namiddag en anders woensdagochtend en ja dán wel om 7.30 uur, anders kon écht niet.’
Toen wist ik zéker dat ze met me spotten.
Ik sloeg door: NU, NU, NU KOMT DIE MONTEUR, NÚ, NÚ, NÚ! Alle opgekropte spanning vond zijn uitweg in één luid brullende schreeuw. Ik stampte door de kamer in mijn mooie rode jurk. Buiten veranderde een vrouw in een levend standbeeld, de duiven en de eenden stoven op. Binnen verstomden twee jongelui.
‘Dit geschreeuw zullen we doorgeven aan Welbions’, zo vertelde de man aan de telefoon zelfverzekerd, altijd rustig. Niet hij die pest, maar de gepeste is de schuldige. Hoe je het recht krom buigt, kun je vanaf je vijfde al leren, dus pas u aan dame, búig of anders!
'Het is helemaal MIS hier, Superman, ik kan m wel...'
Terwijl ik nog met Superman overlegde aan de telefoon, sjeesde de man die de kachel had geïnstalleerd meteen door naar de thermostaat. Het gesprek werd beëindigd en ik liep naar de keuken en zeeg trillend op de prullenbak. ‘Ja, ik kan hem slaan, ik zou hem nú kúnnen slaan’, zei ik onthutst tegen mijn vervreemde zelf.
Slot morgen.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
woede
111
Geef je reactie op deze inzending: