De glimlach

Ze vroeg : “U gaat toch niet verhuizen he ?”
“Nee hoor, ben ik echt niet van plan”; was het lachende antwoord.

Toen ze hier pas woonde, wist ze totaal niet met wie ze allemaal te maken had.
Nu was dat inmiddels wel anders.
“Iedere gek zijn gebrek”, zei men wel eens en dat was hier volkomen van toepassing.
Ze glimlachte toen ze weer op huis aan ging tegen de mensen, waarvan ze dacht dat ze op de lift aan het wachten waren.
Het was iets wat ze aangeleerd had, omdat ze nooit precies wist wie ze wel of wie ze niet moest groeten.
Sommige mensen gaven geen eens antwoord als je ze goedemorgen of goedemiddag wenste.
Ze vond het elke keer een afknapper als er niets terug gezegd werd.
Vandaar de glimlach.
Het was in elk geval vriendelijk en niemand kon dan aan je goede bedoelingen twijfelen.
Dit keer kwam 1 van de twee vrouwen haar achternagelopen.
“Ik vind het zo vervelend die sacherijnige gezichten”; zei ze tegen haar.
“U bent tenminste vriendelijk, u lacht altijd.”
Meteen realiseerde ze zich wie ze voor zich had, een nogal vreemde vrouw waarvan de mensen zeiden dat ze niet helemaal “tof” was.
“Ken je Melanie”; werd haar gevraagd.
Wijselijk schudde ze ontkennend haar hoofd.
Direct er achteraan kwam alweer roddelverhaal.
Iets wat ze allang wist, maar zo als altijd hield ze zich op de vlakte.
“Tja”; zei ze, “was iedereen maar elke dag in een goede bui he !”
“Ik hoop dat ze gauw verhuisd”; was het antwoord.
“Je weet maar nooit”; gaf ze alweer glimlachend ten antwoord.
“U gaat toch niet verhuizen he !”
“Nee hoor, ben ik echt niet van plan”; gaf ze als antwoord en verdween in de inmiddels gearriveerde lift.

Thuis gekomen overdacht ze het gebeuren en genoot van het compliment.
Een compliment dat te danken was aan de glimlach die ze gebruikte om iedereen altijd gedag te zeggen.

glimlach compliment compliment

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 132