Bezoek op tweede Paasdag, vervolg

''Je hebt wel wat aangehaald hé, ouwe. Waarom moet hij speciaal bij ons komen, je had nooit op zijn verzoek in moeten gaan om butler te worden op zijn feestjes.''
''Dat is de schuld van de barones, die heeft mij aanbevolen bij de minister president en omdat ik de glazen tot aan de rand vol schonk en jij heerlijke hapjes presenteerde, heeft de minister mij uitgekozen.

Tegen twee uur hoorde Mien een harde knal, ze rende naar het raam en zag een blauwe Volkswagen vol met deuken voor de deur stoppen. Een enorme rookwolk hing in de straat. Er stapten twee vrij lange mannen uit, één met een lange baard en een capuchon en de ander gekleed in een lange donkere jas en een hoge hoed op zijn hoofd.
''Kom eens gauw ouwe, zijn ze dat?''
''Ja, dat zijn ze.''

Wouter had inmiddels de huisdeur geopend en begroette de beide heren. Toen Mien de gang in kwam keken de heren met ontzag naar deze ruim twee meter lange vrouw en bogen voor haar.
Ze nodigde de heren uit plaats te nemen aan de grote tafel in de huiskamer, en zei:
''Lusten de heren een kopje koffie?''
''Heel graag, mevrouw, we zijn uitgedroogd na die lange rit, heeft u misschien boerenkoffie?''
''Helaas niet edelachtbare, want omdat klaar te maken heb ik van alles nodig, zoals boter ei, kaneel, bier, koffie, suiker, bloem, nootmuskaat, cognac en slagroom.''

De blonde aan het woord:
''Onze president bedoelt gewoon koffie in een pot en daar heet water op en een glaasje rum erbij. Ik heb nog rum in de auto, moet ik het halen, baas?''
''Doe maar, en neem meteen de overgebleven gevulde koeken mee en het bier.''
''Oké chef, ik ga'',en hij trok zijn lange jas aan en zette de hoge hoed op zijn hoofd.

''Wat blijft die gozer lang weg hé, lieve mensen. Ik wil een geintje uithalen, doen jullie mee?
Mien dacht, die is niet wijs. Wouter begon al te lachen, want die hield wel van geintjes.
''Moet je horen, hier heb ik een apparaatje, dat het geluid van een harde scheet laat klinken, ik leg het onder zijn kussen en als hij straks gaat zitten, kan je lachen.''

Even later rinkelde de huisbel en Mien rende naar de deur en deed die open. Ze dacht, dat het de blonde was, maar het was buurvrouw Carla.
''Hé Mien, wie is die knappe blonde man, ik ken hem ergens van, het lijkt mij een lekker ding.''
Mien wist zich geen raad, en zei:
''Het zijn twee deurwaarders, ze willen, dat wij opkrassen wegens huurschuld, we komen niet meer rond en we moeten toch eten, ze zoeken naar een oplossing.''

Carla ging weer naar huis en bleef natuurlijk loeren. De bel ging weer en nu deed Wouter de deur open.
''Zo, ik ben er weer, jij lust wel een biertje, hé?''
''Gaat er bij mij altijd in, mijnheer.''
Hij volgde Wouter en ging de huiskamer binnen en zette vijf blikjes bier, een fles rum en een paar gevulde koeken op de tafel. De president en de oudjes keken gespannen naar de blonde wanneer hij ging zitten, maar hij liep naar het raam, en zei:

''Jeetje mensen, wat wonen jullie hier mooi en wat een uitzicht over de hei en bossen, heel wat anders dan die bedompte troep waarin ik moet wonen.''
''Ga nou zitten man, effen gezellig bij elkaar, Wouter vertelt leuke moppen.''
De blonde keerde zich om en liep naar de tafel en ging op de stoel zitten en toen gebeurde het, een enorme knal kwam onder zijn kont vandaan. De blonde schrok zich te pletter, en zei:
''Dat heb ik nou altijd als ik niet genoeg gegeten heb, ik bied mijn excuus aan, lieve mensen.''

Mien gierde van het lachen en rende met haar hand voor haar mond naar de keuken en dacht, dat zijn nou de mensen die over ons moeten regeren.
De president deed net of hij woest was, en kwam van zijn stoel en brieste naar de blonde:
''Wat flik je me nou man, wat moeten die eenvoudige mensen van ons wel denken, ik ben hevig teleurgesteld in je, ik neem je niet meer mee.''
De blonde keek verward om zich heen, en zei:
''Ik snap er niks van chef, als ik een scheet moet laten voel ik het altijd aankomen, maar nu had ik dat niet, ik laat mij onderzoeken door een arts.''

Mien stond nog steeds in de keuken te lachen en van de spanning liet Wouter ook een harde wind. De president speelde het mee en kwam met zijn kont even omhoog en liet er ook één.
Iedereen lag blauw van het lachen, want toen de blonde weer ging zitten volgde er weer een harde knal. Hij kreeg zeker een ingeving, want hij keek onder het kussen en zag het apparaatje liggen.
''Zie je wel, jullie hebben mij beet genomen en keek naar Mien.
''Heeft u dat geintje uitgehaald, mevrouw?''
Mien kreeg een hoogrode kleur, en zei stotterend:
''Neen mijnheer, dat heb ik niet gedaan, het is al erg genoeg, dat mijn man de hele dag scheten laat. Toen keek de blonde naar Wouter.
''U soms, mijnheer Wouter?''

Wanhopig keek Wouter naar de minister-president. Die zei tegen hem:
''Zeg het nou maar, dat jij het gedaan heeft, dan is de kous af en kunnen we nog een biertje drinken.''
Woest geworden riep hij:
''Ik heb verdomme dat gore ding niet onder het kussen gelegd, dat heeft u gedaan, en ik verzoek de heren mijn huis te verlaten en ik haal ook geen chinees, wegwezen, nu.''
De blonde:
''Ik vind het een rot streek Wouter de schuld te geven baas en voor straf kom ik morgen niet naar het Catshuis.

Even later hoorden de oudjes een harde knal en zagen ze een enorme rookwolk achter de wegrijdende auto.
''Zo, met die gasten wil ik niks meer te maken hebben, ik stem op boer Koekkoek.''
Mien moest lachen.