Avonturen met een grote vrouw en een strijkplank op rolschaatsen [1]

Aanvankelijk dacht ik dat mijn vriendin groter was geworden, waardoor ik aan een liedje van Jeroen van Merwijk moest denken: Wat zijn de vrouwen groot.
[Wat zijn de vrouwen groot/ wat zijn de vrouwen groot/ Laatst lag ik op het strand/ Ik denk: daar ligt een rondvaartboot.]
Maar bij nader inzien bleek ìk het te zijn die was gekròmpen.. Het verschil was best aanzienlijk en ik vroeg me af waarom het me niet eerder was opgevallen.
Misschien was het geleidelijk gegaan, zoals bij de hoed van die man waar men iedere dag met een scherpe schaar een millimeter van de rand had afgeknipt om uit te vinden hoe lang het zou duren voordat hij iets zou merken. Behoorlijk lang dus, want processen die geleidelijk gaan lopen niet zo snel in de gaten. Het was een vreemde gewaarwording en er kon voor het verschijnsel geen bevredigende verklaring worden gevonden. Maar alles went en al snel wist ik niet beter meer. Niettemin kwamen we door de gewijzigde verhoudingen al snel in een lastig parket te verkeren.

U moet namelijk weten dat mijn vriendin aan de onderzijde nogal krap gedimensioneerd is, mede ook doordat we gelukkig hebben afgezien van de productie van nieuwe mensen omdat we vinden dat er al meer dan genoeg mensen zijn, zodat ik met slechts twee vingers [wijs- en ringvinger] haar G plek kan stimuleren. Ja, met enig geweld passen er natuurlijk wel meer in, maar dan doet het pijn en wij zijn geen liefhebbers van SM, het moet wel een beetje gezellig blijven.
Maar vanwege mijn danig gekrompen toestand bleek mijn hele hànd tot onze verrassing naar binnen te kunnen: Floep! En weg was ie! Veel speling bleef er niet over, maar hij zat er toch helemaal in. Nadat ik van de verbazing was bekomen en had vastgesteld dat ik nu over 4 in plaats van 2 vingers de beschikking had om mijn vriendin te plezieren, begon ik, gedreven door mijn nieuwsgierige instelling, onmiddellijk te onderzoeken hoe de G plek op deze verdubbelde stimulatiemogelijkheden zou reageren en dat viel bepaald niet tegen. Nee, hij keek er behoorlijk van op en het duurde dan ook niet lang voordat mijn vriendin schokkend en sidderend een hoogtepunt bereikte, waarbij haar kanaaltunnelspieren zich heftig samenspanden en mijn pols als een bankschroef omklemden.

Tevreden met het resultaat van dit zuiver wetenschappelijk onderzoek wilde ik vervolgens mijn hand weer uit mijn vriendin terugtrekken, maar wat wilde het geval? Dat ging helemaal niet! Hij zat onwrikbaar in mijn vriendin verankerd, en wat we ook probeerden, er was geen beweging in te krijgen en het zag er naar uit dat hij de rest van zijn bestaan in mijn vriendin haar onderzeebootremise zou moeten doorbrengen.
Goede raad was duur. Na ampel beraad besloten we de huisarts te bellen, maar die vond ons probleem niet nijpend genoeg om ons met een visite te vereren. Nee, we moesten maar naar zijn praktijk komen, dan zou hij wel eens kijken of hij er iets aan kon doen. Opvallend was dat hij helemaal niet verbaasd was over onze penibele toestand, alsof zulke dingen dagelijkse kost voor hem waren. Goed, we moesten dus de deur uit, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want onze gezamenlijke mobiliteit was aan ernstige beperkingen onderhevig.

Probeert u het zelf maar eens, dan merkt u wel hoe lastig het is. Bovendien had mijn vriendin geen broek aan, zij was van onderen helemaal bloot en kon ook geen broek aantrekken omdat mijn arm in de weg zat. Onze hersenen maakten overuren, maar we konden zo gauw geen praktisch bruikbare oplossingen bedenken, tot me ineens te binnen schoot dat er in de gangkast nog een strijkplank stond die ik in een creatieve bui van vier rolschaatsen had voorzien.

Want dat heb ik zo nu en dan, dat ik zonder aanwijsbare reden iets nutteloos in elkaar moet knutselen, waarbij ik meestal ergens halverwege blijf steken omdat ik niet weet hoe het verder moet en het object tot nader order ergens in een kast parkeer. Dat kwam nu goed uit, want in een mum van tijd lag mijn vriendin ruggelings op de strijkplank met een deken over zich heen waaronder mijn rechterhand verdween. Als mijn vriendin haar knieën optrok paste het heel aardig want ze is maar ruim anderhalve meter lang en heeft een tenger postuur, terwijl de strijkplank nog van een vooroorlogs robuust en degelijk model was zoals men ze tegenwoordig niet meer maakt. In de huiskamer oefende ik wat met het rijden en manoeuvreren: rechtuit ging gemakkelijk, maar bochten maken was lastiger omdat men dan met behulp van de hefboomwerking de voorste wielen van de grond moest tillen, zoals bij een ouderwetse kinderwagen, maar ik had het al snel onder de knie zodat de reis naar de huisartspraktijk kon worden aangevangen. We reden de deur uit en gingen met de lift naar beneden. Het liefst hadden we een route genomen waarop we geen mensen zouden tegenkomen, maar dat bleek onmogelijk, zodat we al snel te midden van een flink aantal verbaasd kijkende mensen voor een voetgangersstoplicht stonden te wachten. We deden maar net alsof er helemaal niets aan de hand was en zetten ons meest uitgestreken gezicht op.
Gelukkig woonde de dokter niet al te ver weg en na tien minuten reed ik mijn vriendin de ruime wachtkamer binnen die helaas behoorlijk vol zat, er waren maar een paar stoelen onbezet. Ik probeerde de ongelovige blikken van de overige patiënten te negeren, nam plaats en begon met mijn vrije hand in 1 van de traditionele overjarige tijdschriften te bladeren.

Wordt vervolgd.