Avonturen met een grote vrouw en een strijkplank op rolschaatsen [2]

Dat heb ik trouwens altijd vreemd gevonden, die oude tijdschriften. Want dokters zijn toch niet armlastig, dus waarom bijvoorbeeld geen abonnement op een actuele leesmap met bijna verse bladen genomen om de wachtende clientèle af te leiden van de vraag hoe de dokter straks hun krampen, bulten en lekkages gaat inschatten?

Maar dit terzijde. Ik legde de vijf jaar oude Viva [Vreemdgaan met je ex!] weer terug op de stapel, ging wat meer rechtop zitten, en keek toen pal in het verontwaardigde gezicht van een oude dame uit de betere kringen. Als blikken hadden kunnen doden was ik er niet best aan toe geweest.. Om haar te ontwijken begon ik maar wat rond te kijken en bemerkte nu dat ook de overige aanwezigen me strak en kil aanstaarden. Ik voelde dat ik begon te blozen en in een poging om mezelf een houding te geven zei ik maar weer eens 'Erg hè, van die Titanic!', maar door mijn nervositeit klonk het veel te luid en bovendien lachte niemand. De stilte werd nu erg drukkend en zoemde als een onheil.
Dat is ook weer zoiets. Overal waar je komt, in winkelcentra, supermarkten en zwembaden, word je vandaag de dag blootgesteld aan wee-ige muziek die uit onzichtbare luidsprekers sijpelt, maar in wachtkamers heerst nog steeds de stilte van het graf. Normaal gesproken hou ik niet van die ongevraagde klanken, maar nu waren ze me zeer welkom geweest. Inmiddels gloeide mijn hele hoofd als een straalkachel en voelde ik een zweetdruppel over m'n wang lopen. Mijn rechterhand was al klam, maar mijn linker werd het nu ook. De spanning nam iedere seconde verder toe tot hij een bijna ondraaglijke waarde bereikte.
Ook onder mijn hoofdhaar begon het nu te te zweten, waardoor ik het idee kreeg dat ik een pruik droeg die op m'n hoofd dreef, en ook het tikken van de ouderwetse klok aan de muur, dat me nog niet eerder was opgevallen, drong nu duidelijk tot me door. Tik.. tak.. tik.. tak.. tik.. tak..

En toen, ineens, ik wilde het niet, echt niet, dat zweer ik, het gebeurde domweg, ik kon er niets aan doen, tòen begon mijn rechterhand plotseling, en zonder dat ik hem opdracht daartoe had gegeven, uit alle macht met vier vingers tegelijk de G plek van mijn vriendin te stimuleren! Tot dusver had zij zo neutraal mogelijk naar het plafond liggen staren, maar nu hief zij haar hoofd op en keek mij aan met een mengeling van verbazing en angst, waarna zij tegen wil en dank begon te kreunen. De overige aanwezigen begonnen te mompelen, almaar harder te mompelen, en de strijkplank wiebelde onder het geweld steeds heftiger op zijn rolschaatsen. Mijn hand groef als een op hol geslagen machine in mijn vriendin haar dienstingang en weldra ontsnapten aan haar mond rauwe kreten die zich met het toenemende geschreeuw van de anderen mengden.
Om een lang verhaal kort te maken: juist op het moment dat mijn vriendin luid schreeuwend klaarkwam en met strijkplank en al tegen de vloer smakte waarbij ze mij in haar val meesleepte, stormde de door het lawaai gealarmeerde huisarts de wachtkamer binnen. Niet veel later bevonden we ons in de behandelkamer waar de dokter mijn vriendin lokaal een spierverslapper toediende wat tot gevolg had dat ik mijn hand bijna moeiteloos uit haar kon bevrijden. En niet lang nadien liepen mijn vriendin en ik opgelucht huiswaarts met de strijkplank gezellig tussen ons in.

Bij wijze van epiloog kan ik nog melden dat de oorzaak van mijn verkleining nog steeds niet gevonden is, maar het proces lijkt niet door te zetten want mijn lengte is sinds het bezoek aan de dokter stabiel gebleven. En om een of andere reden weet ik nu wat ik met de strijkplank moet doen, wat er nog aan ontbrak. Ik ga er een mast met een zeiltje op zetten.