Ze waren te groot

In 1947 was nog schaarste en sommige artikelen waren nog op de bon. Gelukkig hadden we weer genoeg te eten, dank zij de Amerikanen, die via het Marshallhulp veel voedsel naar Nederland hebben gebracht. Vooral de hongerwinter heeft mijn gezondheid niet goed gedaan, evenals mijn moeder en jongere broertjes. Mijn vader was al 1943 opgepakt en naar een concentratiekamp bij Berlijn gebracht, waar hij in 1945 werd bevrijd door de Russen.

Ik wist, dat er een dumpzaak van legergoederen was geopend in de Reguliersbreestraat, in Amsterdam. Het was een winkel van de bekende Lou Lap. Mijn vader had weer werk gevonden en had in de zomer één week vakantie. Meer vakantie kreeg je toen niet en de werkweek bedroeg 48 uur en ook werken op zaterdagmorgen tot 13 uur. Ik wil het over schoenen hebben, want mijn schoenen waren van slechte kwaliteit en praktisch versleten. In genoemde dumpzaak had ik prachtige leren legerschoenen gezien en ik wilde graag één paar hebben.

In zijn vakantie moest ik en mijn jongere broertje Gijs met hem mee, want hij wilde schoenen voor ons kopen in die dumpzaak. Met de tram gingen we niet, want dat was weer te duur, zei mijn vader. Lopen dus en dat was een heel eind van Amsterdam Zuid naar de binnenstad. Wij waren hartstikke blij, eindelijk mooie schoenen van het leger. Misschien hebben daar wel Amerikaanse soldaten in gelopen tijdens de oorlog. Eindelijk waren we bij de dumpzaak en gingen we naar binnen. Ik keek mijn ogen uit, want er was van alles te koop: Legeruniformen, sokken, schoenen, riemen, koppels, legerradio’s en nog veel meer. Ik was gek op radio’s, omdat ik ook in de oorlog een eenvoudige radio met één buis zelf had gebouwd en radio Oranje uit Londen stiekem kon ontvangen. Dat was door de moffen ten strengste verboden en er stond een hele zware straf op.

Ik had in de winkel op dat moment meer belangstelling voor die legerradio dan voor schoenen, maar ik kreeg de radio niet, want die was veel te duur. Mijn vader keek wat rond en zag op een gegeven moment mooie bruine hoge legerschoenen op een plank staan. Ze waren van prima leer. De verkoper zei, dat het schoenen waren geweest van Amerikaanse officieren. Papa kocht twee paar, maar ze waren ons veel te groot. Kleinere maten waren er niet, logisch natuurlijk, want wij waren nog opgroeiende jongens en wij waren nog steeds erg mager en hadden smalle voeten, maar mijn vader zei, dat de schoenen wel passen met een paar dikke legersokken aan.

Dus kocht hij ook nog een stapel groene legersokken. Ik trok twee paar over elkaar aan en Gijs drie paar. De schoenen zaten nog te ruim, maar je kon ermee lopen en we gingen weer naar huis. We waren helemaal opgewonden van geluk en praatten alleen maar over die schoenen, maar het lopen ging steeds beroerder. Op een gegeven moment kwamen onze voeten gewoon de schoenen weer uit. Soms gingen we maar even op de stoeprand zitten om de veters nog vaster dicht te maken, maar dat hielp maar even. Het was geen doen, we trokken ze maar uit en ik deed mijn oude schoenen maar weer aan en Gijs zijn kleppers.

Maar we hadden pijnlijke voeten opgelopen, zelfs met flinke blaren. Thuis gekomen bekeek mijn moeder de schoenen en ze vond ze prachtig, maar toen ze onze blaren op de voeten zag begon ze mijn vader uit te kafferen, en zei:
''Hoe kan je nou in godsnaam te grote schoenen voor die gasten kopen, breng ze maar terug.''
We schrokken ons een ongeluk, het zal toch niet waar zijn, dachten we. Over een tijdje zullen die schoenen ons wel passen en we bleven net zolang zeuren, dat we de schoenen mochten houden. Wat waren we blij, zo zelfs, dat we ze meenamen naar bed en onder het bed plaatsten en af en toe bekeken. Het mooiste was, dat onze ouders er niet onderuit kwamen goed passende schoenen te kopen op de markt, waar ze goedkoper waren. Dus had ik en Gijs nu ieder twee paar, dus nieuwe schoenen en legerschoenen. Na een paar jaar pasten de legerschoenen ons ook en hebben daar jaren op gelopen.