De vlucht op de rug van Freddy

Vroeger toen ik nog een kind was had mijn vader een biggetje voor me gekocht.Ik was daar erg blij mee vooral toen ik ontdekte, dat het lieve beestje kon vliegen. Op een mooie zomerdag wilde het biggetje een tocht door de lucht maken naar zijn geboortegrond, namelijk het plaatsje Kolhorn in de kop van Noord-Holland. Toen we zaten te ontbijten vroeg hij aan mijn moeder of ik op zijn rug mee mocht. Het biggetje zat bij ons gewoon aan tafel en had schone pootjes. Moeder had hem dat geleerd, maar hij vond het niet leuk, omdat zijn moeder altijd modder aan haar poten had, zeep vond zij een vies woord. Mijn moeder vond het niet goed, dat ik op zijn rug mee mocht vliegen, maar mijn oma zei:
''Laat toch gaan Coba, ik heb dat beest zien vliegen, mooier kan het niet en hij kan sierlijk duiken als er een vliegtuig aankomt.''

Mijn vader was al vroeg naar zijn werk en moeder belde hem op, of hij het goed vond, dat ik met het biggetje mee mocht. Hij vond het uitstekend en had het biggetje meteen de kans zijn moeder, een zeug, op de boerderij bij Kolhorn te ontmoeten, want de boer had vader verteld, dat moeder varken heimwee had naar haar kind. Nu was mijn moeder tevreden gesteld en vond ze het goed, dat ik mee mocht, maar ik moest van haar twee dikke truien over elkaar aantrekken, want boven in de lucht is het altijd kouder had ze gelezen.

Eindelijk was het zover, we konden vertrekken. De zon scheen uitbundig en geen wolkje aan de hemel te bekennen. Ik zweette verschrikkelijk met twee dikke truien over mijn bloes en een dikke lange broek. Vader had op de rug van het biggetje een zitje gemaakt, waarin ik precies paste en hem geleerd welke kant hij op moest vliegen door aan zijn lange oren te trekken. Een lucht tomtom kreeg ik over mijn nek hangen om de juiste route te nemen, want daar had het biggetje geen kaas van gegeten.

''Kunnen we Kees, en noem mij niet steeds biggetje, ik wil een echte naam, noem mij maar Freddy.''
''Oké, Freddy, dat doe ik voortaan.''
''Kees krijg ik onderweg nog wat te eten en te drinken?
''Helemaal voor elkaar Freddy, moeder heeft voor jou voer en een vitaminedrankje meegegeven en voor mij bruin tarwebrood met kaas en als je dat ook lust, mag je van mij wel een sneetje brood hebben.''
''Hij is voor zijn roodkoperen, Kees.''
''Wat zeg je me nou, wat ik dat voor een gezegde?''
''Dat betekent Kees, dat het piek fijn in orde is en ook, dat de zon heerlijk schijnt.''

Oma en mama stonden buiten en moeder keek met gemengde gevoelens hoe ik plaats nam op de rug van Freddy en mij goed vast maakte met de riemen. Freddy begon opeens zwaar te knorren en riep:
''We gaan hoor'',en steeg bijna loodrecht omhoog tot ongeveer 200 meter en ging daarna horizontaal voorwaarts richting het noorden. Ik zwaaide uitbundig naar oma en moeder. Ik zag dat moeder een zakdoek pakte en dat kon ik niet meer goed zien, dat ze misschien haar ogen droog maakte. Ze maakte zich natuurlijk grote zorgen.

''Vliegen we goed Kees, hou je de tomtom goed in de gaten?''
''Komt voor de bakker Freddy, maar ik krijg het wel koud, op mijn hoogtemeter zitten we nu op drieduizend meter. Je oren zijn lekker warm. Wat zie ik nou voor me, dat zijn geloof ik ooievaars?''
''Ja, ik zie ze ook Kees, het zijn er twee en ze hebben ieder een doek in hun snavel, volgens mij brengen ze bestelde baby's naar aanstaande moeders. Wat is het toch mooi geregeld in de natuur, hé?''
Ineens kreeg ik de drang om te poepen, en riep naar Freddy:
''Wil je effen landen, want ik moet hoognodig drukken?''

''Ja, komt goed uit, want ik moet ook'', en Freddy daalde met een duizelingwekkende vaart op een weiland, midden in een modderveld. Dat vond ik niet zo leuk, maar Freddy voelde zich daar prima op zijn gemak en riep:
''Kees, het spijt me voor jou, maar ik blijf hier, hier voel ik mij thuis.''
Er zat voor mij niets anders op om naar huis te bellen om mij op te halen, want Freddy bleef daar in het modderveld en werd spoedig door een boer gevangen en meegenomen. Weg was mijn vriendje. Ik huilde tranen met tuiten.