H1 Indonesiä De zoon van Reagan d2
Na dit vlot en trillend op mijn benen gedaan te hebben, volg ik Anton die met grote stappen op het glazen Restaurant afliep wat geheel was ontruimt voor ons en waar er een tafel met vier flessen Anker bier, bierpullen en een emmer ijs klaar staan. Mijn vader en Ed ieder aan een zijde van mij volgen ook.
"Vuile, vuile pestpleurislijer, dit vergeef ik je nooit meer," gift mijn vader naar Ed met een gezicht dat spierwit en stijf stond van de adrenaline al trilde er af en toe een ooglid van de zenuwen, waarna hij voor de komedie ja knikkend lachte naar mij als een boer met heftige kiespijn.
Als we eenmaal aan het bier zitten komen we een klein beetje bij en draait mijn vader een slag van honderdentachtig graden om, in manier van denken en praten.
"We kennen allemaal lullen wat we willen maar hij heeft het wel weer voor even elkaar!"
Ed lacht als de slang Slis uit de tekenfilm van Disneys Robin Hood en zegt:
"Alleen één klein dingetje.."
Nou gingen we het krijgen, wisten we.
"Er zit een compagnie soldaten in de buurt en die komt zo langs."
"Godverdomme waarom dan?" Vragen ik en pa te gelijk.
"Niets bijzonders alleen lachen, knikken en een hand geven."
Onze blikken ontmoeten elkaar en er stond vuur in onze ogen en ik zag mezelf al geblinddoekt staan voor een vuurpeloton, mijn vader waarschijnlijk het zelfde of erger. We konden hem wel verbranden.
"Maar ik heb ook goed nieuws." Zei hij tegen ons nog witter geworden gezichten. Anton keek nergens van op en ging door met het kluiven van zijn kip.
"Goed nieuws, van jou?" "Ellendeling!" Zegt pa die op een humoristische manier voortdurend in de clinch lag met Ed als Abott en Costello al was de humor nu erg ver te zoeken.
"Jazeker die Chinees laat vrouwen komen zonder iets te vragen!"
"Ja jij wel viespeuk!" "We kennen je toch Ed." "Je hebt weer flink misbruik van de situatie lopen maken."
Hij lacht om zijn eigen slimmigheden en zegt zoals altijd niet meer dan: "T, t, t." Op een manier van; 'Dat is niet waar'.
Legertrucks stoppen voor deur met luid geronk, piepende remmen en slippende banden. De soldaten springen eruit en rennen in draf op maat de trap van het hotel op.
"Nu maar even meespelen dan," zegt Costello weer, "Daarna zijn we klaar."
"Wij zijn nooit klaar met jou," zegt Abott. "Ja als je in je graf ligt ploert!"
"Wat doe je me aan?"
Ik schrik me rot als er twee minuten later in de gang op de rode loper een heel regiment soldaten staat. In strakke houding in vol ornaat en mitrailleurs allen dezelfde kant, het plafond gelukkig, opgericht.
"Geef acht!" Schreeuwt de met nog meer medailles behangen Sergeant die verdacht veel op een kerstboom leek. Groen met slingers, glitters en strepen. Hij had dezelfde snor als Anton en stond met een glimmend zwaard met een rode kwast aan het heft langs zijn bovenarm omhoog houdend, doodstil op ons te wachten. DE rode kwast aan het heft als een bloedvlek op zijn smetteloos witte handschoen. Ik en mijn vader en nu zelfs Anton slikken onze ellende door en gaan helemaal lazarus, proberend gelijk stappend volgens protocol de rij langs waar we snel mee op hielden wat dat hield voor geen meter, letterlijk dan.
De soldaten keken strak voor zich uit en keken ons niet aan als ze van ons een schouderklopje krijgen. De sergeant krijgt een hand, geeft een saluut en een order naar zijn regiment die allen tegelijk het Hotel weer uit marcheren. De sergeant draait zich bij de uitgang met een stevige stamp op de grond nog eenmaal om salueert nog een keer en verdwijnt.
Ik ging haast van mijn stokje en plofte opgelucht op het bed neer in een van de aan ons toegewezen kamers die op allen een rij zaten.
Als ik net slaap word er op mijn deur geklopt en staan er twaalf mooie meiden even strak op een rij in saluut met mijn vader en Ed ervoor. Helemaal dronken hadden zij hun aan leren treden en marcheren. "Een twee drie mars," liet mijn vader hun heen en weer paraderen door de gang, "zodat ik ze goed kon bekijken," zei hij.
Mijn vader nu helemaal in zijn rol riep: "Geef acht!" Wat was hij opgelucht.
"Pleur op jullie stelletje gekken, ik wil slapen," zei ik vermoeid en helemaal verliefd. Ik hoorde Anton hard snurken dwars door zijn gesloten deur heen.
"Frans," zegt Ed. "Jij bent Reagan weet je nog, je moet er minstens drie uitzoeken anders maak je de directie van het hotel ten schande," knipoogt hij naar mijn vader die zegt: "Jaaa Frans," om mijn leed en zielenpijn iets proberen te verzachten wat mijn 'verloofde' betrof.
Na een snelle blik, pik ik er drie uit en plant ze neer op mijn voeteneind van het bed en gooit de deur met een smak dicht en ging weer verder slapen.
Als ik net wegzakt wordt er keihard op de muur gebonkt van mijn kamer waar ik wakker van wordt en verbaasd en verdwaasd zie ik drie mooie meiden op mijn bed naast mij zitten. De hele kamer trilde.
De dames kijken mij verschrikt aan waarop ik mijn schouders ophaalde. "Weet ik veel."
"Wisselen!" wordt er keihard geroepen.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
spanning
125
Geef je reactie op deze inzending: