Feest op het plein

De burgemeester is op bezoek bij Gerrit, een gepensioneerde ambtenaar, en vertelde:
''Vanmorgen vroeg ging de telefoon op mijn bureau en kreeg ik de secretaris van het Kabinet aan de lijn. Ik schrok mij kapot, want morgen komt de minister-president. Het wordt dus een drukke dag voor mij. Wil jij mij helpen Gerrit en misschien je vrouw ook? Wil jij ook helpen Alie, want de minister met zijn gevolg heeft te kennen gegeven, dat hij graag stamppot van andijvie met spekkies en een bal gehakt lust. Je krijgt hulp van Chantal, mijn secretaresse.''

''U kunt op ons rekenen, burgemeester?''
De volgende morgen stonden ze al vroeg op.
Na het ontbijt trok hij zijn butlerpak aan, een zwart kostuum, een vlinderdasje en glimmende zwarte schoenen.
Altijd wanneer het nieuwe maan is organiseert de burgemeester een feest voor de ingezetenen van het dorp.

De burgemeester begroette het echtpaar allerhartelijkst.
''Je ziet er leuk uit Alie en dat zwarte fluwelen damestasje past er mooi bij.''
Ze voelde zich opgelucht, gelukkig wist hij niet, dat ze dat tasje van de buurvrouw had geleend.
''Je weet waar de keuken is hé, Chantal zal je helpen. Ze is een beetje kwaad op mij, omdat ze niet meer bij mij thuis mag werken. Sinds mijn scheiding deed zij het huishouden, maar het werd te gek met haar. Ik lag nog niet in bed of ze kwam al naar me toe, dat ze het zo koud had. In plaats dat ze nog een deken uit de kast haalde, ging ze naast mij liggen.''

''Dat is toch fijn burgemeester, ik zou het wel weten'', zei Gerrit.
''Heb je hem weer'', zei zijn vrouw.
''Ik was niet blij, want ze trok haar pyjama uit toen ze het warm kreeg en haalde mij aan.''

Alie ging naar de keuken om de maaltijden voor te bereiden en de ballen gehakt te braden. Gelukkig kon ze goed samenwerken met Chantal, die aan haar vertelde, dat ze niet meer bij de burgemeester thuis mocht werken en dat ze wilde nachten met hem had, maar hij wilde het niet meer.
''Wil jij een goed woordje voor me doen, dat ik weer bij hem het huishouden mag doen, ik mis zijn hartstocht'', zei Chantal.

''Snij jij die andijvie nou maar, en denk niet aan hem, het is gewoon een schande, dat zoiets mogelijk is. Je hebt gewoon misbruik gemaakt van zijn situatie. Trouwens, ik heb gehoord, dat hij een oudere vrouw als huishoudster heeft aangenomen, Sjaan heet ze, maar ze heeft de nare gewoonte zwaar te snurken, en nou heeft hij weer slapeloze nachten, eerst van jou en nou van haar.''

Chantal kreeg een lachbui bij het gillen af.
Opeens kwam de burgemeester hijgend de keuken in rennen, en riep:
''Stop maar met het eten voorbereiden, hij komt niet, er is een kabinetscrisis in Den Haag.
''Gaat het feest vanavond wel door?'', vroeg Alie.
''Gelukkig wel, en ik ben blij, dat die hoge gast niet komt, hoef ik ook niet een welkomstwoord te houden.''

''Waar is Gerrit eigenlijk, burgervader? Ik zie hem nergens'', vroeg Alie.
''Die heb ik terug gestuurd naar de tussenhandel van de drank, vragen of ze een deel van de voorraad terug willen nemen. Dat doen ze wel, wij zijn een goede klant van ze. Zeg Alie, heeft je man het Wilhelmus nog goed in zijn kop, want de dirigent is ziek, nu zal hij het moeten doen.''
''Attenoje, daar vraagt u mij wat, ik denk het wel, want iedere morgen als hij uit bed komt begint hij daar mee, maar alleen het eerste couplet.''

''Dat is niet genoeg, hij moet er drie uit zijn hoofd kennen, dat heb ik hem gezegd, zal mij benieuwen.''
''Kent u het volledige Wilhelmus dan niet? Als burgemeester moet U het zeker kennen, want u moest toch examen doen bij de Commissaris van de Koning?''
''Ja, dat is zo Alie, maar dat ben ik al weer vergeten, mijn lijflied is, daar moet op gedronken worden, dat weet je toch wel.''

Ze moest lachen, wat een idioot, dacht ze.
Chantal kwam de keuken binnen, en riep:
''Hallo burgemeester, gaat niet door hé, die hoge gast, wat een mazzel en meteen kneep ze hem in zijn kont. Alie zag dat en dacht, wat een sloerie is die griet.

Opeens een hoop geroezemoes, daar werd Gerrit ondersteund door twee mannen het stadhuis binnen gebracht, stom lazarus. Ze legden hem neer op een bank, in de gang. Een bode bracht gauw een emmer, want hij gaf te kennen, dat hij moest kotsen, en dat deed hij ook en dat was op het plein te horen. Alie werd gewaarschuwd en ging naar hem toe.
''Hé, schuinsmarcheerder wat heb je nou geflikt, je bent stomdronken, je moet vanavond de dirigent vervangen, want die is ziek. Verdorie nog aan toe, wat een toestand.''
''Krijg allemaal de klere, breng me naar huis, ik wil pitten.''

De burgemeester kwam ook aangelopen en zag, dat Gerrit niet meer op zijn benen kon staan.
''Ook dat nog, wie moet nou het Wilhelmus dirigeren, kan jij het, Alie?''
''Ik help u wel uit de brand burgemeester, komt wel goed.''
Ze ging gauw naar de veldwachter, waarvan ze wist, dat hij het Wilhelmus uit zijn hoofd kende en legde hem de situatie uit.

''Wilt u het doen veldwachter, dan zal ik zorgen voor een extra portie kroketten voor uw vrouw en kinderen, en voor u een fles jonge klare, er is toch genoeg.''
De veldwachter reageerde verheugd.
''Natuurlijk doe ik dat, komt best goed.''
Gerrit werd op een handkar naar huis gebracht om zijn roes uit te slapen.

Zijn vrouw bakte de honderden kroketten en de veldwachter dirigeerde het Wilhelmus. Het werd een gezellige avond en de burgemeester was zeer tevreden, en bedankte Alie en gaf haar 150 euro en twee flessen jenever.
''Laat je man morgen bij me komen, dan zal ik hem een uitbrander geven, de natnek.''
''Doe ik burgemeester, geef hem maar flink op zijn donder".