Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het vogeltje wenste twee snavels

Er was eens een vogeltje dat heel ongelukkig was omdat het maar een snaveltje had gekregen. Telkens wanneer het op een takje zat en hij een bes zag hangen proefde hij met tegenzin de bes en spuugde hem uit omdat naast die glanzende bes nog een veel vollere en smaakvoller bes hing waar hij niet bij kon omdat hij maar een snaveltje had.
Het vogeltje was een spreeuw en op zijn verenkleed waren vrolijke stippen geschilderd maar om geen van deze stippen gaf hij.
Hij kroop wanneer hij een prachtige zwerm vogels zag hoog in de lucht terug in een door hem aangestampt hoekje met mos en sloot zijn oogjes toe omdat hij die schoonheid en verhevenheid van het mooie wieken van die prachtige vogels voor heel hoog in de lucht niet kon verdragen.

Voor hem was er de worm en al het gewormte en een paar vrolijke stippen voor zijn lamlendige vleugels.En een mooie bes is geen lekkernij als je tegelijk niet bij een tweede bes kunt.
Het arme vogeltje zag ook nog hoog in de sparrenboom een kruisbek vol prachtige zomerse kleuren van vuur en zonneschijn met wel twee snavels sparappels leegpeuzelen: "Oh had dit arme vogeltje ook maar twee snavels meegekregen bij zijn geboorte".

Op een nare druilerige dag in het sparrenbos verscheen een Engel Gods aan het vogeltje die het vogeltje meenam naar een ondergrondse grot.Het vogeltje hipte op zijn drie tenen maar mee.In die onderaardse grot stroomden drie rivieren. In de ene rivier zwom een krokodil die klaagde dat hij bang was dat zijn geschubde huid eens werd gestroopt voor een handtas. In de andere rivier zwom een nijlpaard die bang was voor de tandarts. En in de derde rivier die fonkelde als smaragd en rook naar Eau de Cologne zat een rat gevangen in een rattenval wat zijn bootje was geworden. Die rat huilde stilletjes en klaagde dat hij nooit aan de kaas had mogen zitten.
En toen liet de engel de rat los en de rat dankte de engel daarvoor. Niet veel later zei de engel dat er geheime kamertjes in de grot waren afgegrendeld door deurtjes van paarlemoer.
Hij gebood de vogel een per een zo een deurtje open te doen en overhandigde aan de vogel die als kinderdroom had over twee snavels te beschikken een bos sleutels daarvoor.

Toen het vogeltje de eerste deur opendeed met een sleutel hoorde hij in het kamertje: ’’Mannen hebben ook tepels. Oh wat een Godswonder lieve God dat mannen vrouwelijke tepels hebben op hun heuvels. Ja vrouwen hebben vrouwentepels en mannen hebben vrouwelijke tepels. Halleluja, wat een zoet mysterie! Zo begrijpen mannen en vrouwen elkaar in het zoetste van hun ziel en worden ze een vlees,man en vrouw in het heilige huwelijk. Halleluja, Halleluja, en laten we nu broeders en zusters gezamenlijk een beker koffie of thee drinken.”

Het vogeltje sloot daarop de deur en begreep dat het de kerk van de pinkstergemeente was.
Daarna opende het met een tweede sleutel de tweede deur van een holle kamer.
Daarin hoorde de vogel het volgende: ”Wie een paar oren heeft die hore!
Hoort u nog! U zijt doof voor het geluid der blinkende en fonkelende sterren, u hoort met uw valse linkeroor en hoort niet met uw rechteroor.U moet horen! U heeft oren om te horen maar u hoort niet, en God is daar vertoornt op. Gooi de watten uit uw oren en wees het gehoor van mij gekke sekteleider. U heeft oren om te horen. Hore wie hore. HOOR HET GESCHAL VAN DE LAATSTE BAZUIN, Halleluja, hore wie gehoor toe komt.. Prijs de Here, ook voor uw sekteleider zij het met een kinderlijk en zorgzaam en beminnend hart..Halleluja, prijst de Heer. Ach mijn iq is niet zo hoog en wiskunde kon ik niet volgen op de Mavo. Maar ik ben wel een lief kindje van God.”
De vogel wist om wie het ging in dat kamertje en zei dat het de Jehova getuigen waren in Dallas.

En dat klopte.
Nu schonk de engel Gods een stukje brood aan het vogeltje omdat het vogeltje nederig was geworden en vroeg hem of hij nog twee snaveltjes wou.
”Nee’’ tjilpte het vogeltje. Het vogeltje begreep nu dat de mensenman tepels heeft voor zijn vrouw en voor zijn eventuele kroost en dat het geluid der laatste bazuin voor hem verstaanbaar was. Dat was een hele mooie bazuin, een soort trompet van zilver en zilverglans waardoor een hele grote Engel Gods doorheen blies die weer leven in zijn vogelziel bracht en hem liet begrijpen dat hij als spreeuw met een snavel er voor altijd zal blijven in een hemels koortje met ook liefdevolle spreeuwen met een snavel.

Mensen luistert naar de allerlaatste trompet in de handen en aan de mond van de grote engel! Door die hele dikke zoete opgeblazen lippen rood tot zwart als rijpe kersen blaast onzer aller Engel Gods voor ieder mens zijn of haar verlossende boodschap zoals aan dat vogeltje.
De engel zei nog dat hij vroeger een zes haalde voor Duits op de engelschool maar dat hij heel veel moeite had met liedjes zingen en de blokfluit op de Mavo van de engelschool.

Schrijver: cornil, 24 september 2013


Geplaatst in de categorie: religie

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 121



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)