Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Condoleance

Toen Wouter de gang inliep om de stofzuiger te pakken zag hij een witte enveloppe op de grond liggen met een zwarte rand eromheen. Hij had al zwaar de pest in dat Mien hem opdracht had gegeven alle kamers te stofzuigen en nu dit. Hij bukte zich en pakte de brief en was zeer benieuwd wie de geest had gegeven. Dikke Mien kwam hem tegemoet, en riep:
''Hé, schiet op, straks gaan we naar de markt.''
''Darling, er is net een brief gebracht, misschien van een dooie. Kijk jij effen wie er niet meer met zijn ogen knippert?''

''Kan je dat niet anders zeggen, schoft.''
Ze maakte de enveloppe open en las het overlijdensbericht, en zei:
''Ken jij een zekere Gerrit, ouwe?''
''Ja, dat was mijn billenmaat in Veenhuizen. We zaten toen vast voor dronken achter het stuur. Fijne kerel was hij, groot en oersterk. Menigmaal heeft hij voorkomen, dat ik in elkaar werd geramd, omdat ik een grote smoel had. Wanneer wordt hij begraven, darling?''

''Aanstaande vrijdag wordt hij gecremeerd. Stuur maar een condoleancebrief, want de begraafplaats is te ver hiervandaan en we hebben geen vervoer.''
''Kunnen we niet de motor met zijspan lenen van de barones'', vroeg hij.
''Neen ouwe, ik heb last van mijn rug en rechterbeen, stuur maar een brief, dan heb je toch een blijk van medeleven gegeven.''

Er zat voor hem niets anders op, een brief te schrijven.
''Hebben we nog schrijfpapier, darling?''
''Ja, er zit nog één vel in de blocnote, schrijf nou meteen goed kever, anders moet je er één halen in de boekwinkel. Hij begon te schrijven:

Beste Gerrit, ik heb in je brief gelezen, dat je niet meer ademt. Dat vind ik vreselijk jammer, want je was mijn beste billenmaat in Veenhuizen. Menigmaal heb je voorkomen, dat ik een paar doffe dreunen kreeg van Buck Jones. Ga je nog steeds om met blonde Sjaan, lekkere meid was dat, hé? Ze had ook een oogje op mij, maar in de gevangenis in Assen heb ik Mien leren kennen. Zij was daar bewaakster en alle gevangenen waren bang voor haar, natuurlijk door haar lengte van meer dan twee meter. Mij vond ze een lief ventje en kreeg ik af en toe iets lekkers toegeschoven, zoals een kroket en een reep. Ook kreeg ik van haar een dun boekje met blote vrouwen erin. Dat was effen een meevaller voor me. Nou ik weet niet meer en je moet de groeten hebben van Mien in het Hiernamaals. De mazzel.
Je billenmaat Wouter.

''Het is klaar, darling. Moet je het nog lezen?''
Ze pakte het vel en las het met stijgende verbazing en een woeste gelaatsuitdrukking. Ze zei:
''Wat ben je toch een oelewapper man. Gerrit ligt voor pampus, idioot. Je schrijft naar hem persoonlijk, kaffer.''
''Dat geeft toch niet, schat. Hij was gelovig, dus ik neem aan, dat hij naar de hemel gaat en de brief hem daar zal bereiken.''
Zij:
''Nou je post hem maar'', en ze dacht, met die vent ben ik al zestig jaar getrouwd. Hoe is het mogelijk.

Schrijver: kees niesse, 23 september 2013


Geplaatst in de categorie: overlijden

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 136



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 september 2013
Je bent hoogst integer, Wouter, laat die domme Mien maar lullen en zet alles op alles om van haar af te komen, ouwe kanjer!
Kun je lekker met de vrijgevige barones van bil gaan!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)