Kleine oplichter
Kareltje was acht jaar en hield al een kasboek bij van zijn inkomsten en uitgaven en diversen. Hij was ook handig in een gesprek met iemand. Bij de fietsenmaker zag hij in een hoek en klein bureau staan met een ingebouwde inktpot. Het was nog in de tijd, dat er met een pen gedoopt in inkt werd geschreven. Tegen de fietsenmaker zei hij:
''Leuk bureautje mijnheer, had ik maar zo iets.''
Laat de fietsenmaker nou zeggen:
''Jij mag het hebben Karel, laat je vader het maar ophalen.''
De jongen bedankte hem vriendelijk, en hij dacht, weer mooi gelukt.
In zijn kamertje stond nu het bureau tegen de muur. Daar lag ook zijn kasboek op, die vader voor hem had gekocht in de boekwinkel. Elke bladzijde had hij verdeeld in drie vakken. Bovenaan stond eerst de inkomsten van zijn zakgeld, een kwartje per week. Daarnaast de uitgaven van snoep, zoals een zuurstok, veterdrop en zoethout en tenslotte inkomsten van stiekem ingepikt geld, onder de noemer diversen. Hij had al de criminele gewoonte één of twee centen achterover te drukken bij het halen van boodschappen bij de kruidenier en melkboer. Moeder had het toch niet in de gaten, dacht hij. Van vader wist hij, dat die het ook flikte voor zijn shag. Moeder hield vader in de gaten en als ze ontdekte, dat hij te weinig geld terug gaf was het weer bonje tussen die twee.
Op een dag vroeg buurvrouw aan dat jong of hij een paar boodschappen wilde doen. Een witbrood halen bij de bakker en een half pond gemalen koffie bij de kruidenier. Ze zei dan tegen hem:
''Lieve jongen, wil je dat doen, dan krijg je van mij een heel mooi nieuw dubbeltje.''
Laat die boef nou zeggen:
''Een oud vies kwartje is ook goed, buurvrouw.''
Daar trapte zij niet in, maar het was de rakker weer gelukt twee centen achterover te drukken en werd weer bijgeschreven in zijn kasboek. Later hoorde ik dat hij minister van financiën was geworden.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: geld
kasboek
532
Geef je reactie op deze inzending: