Homeopathisch terugmeppen.

Het is nu alweer achttien jaar geleden, vlak na de scheiding, toen ik samen met mijn zoontje van anderhalf een leuke flat kreeg toegewezen dicht bij zijn vader.
Maar al vrij snel vernam ik de extreme overlast van buren. Te pas en te onpas werd de muziek luid gezet door mijn jonge knappe onderbuurman die tot diep in de ochtend door feestte. Elders in de flat woonde een vrouw van wie de wekker rondom 7.00 uur alle buren in en om haar trappenhuis wekten. Ze had last van haar gehoor veroorzaakt door een traumatisch ongeluk. Een andere bewoonster in de flat tegenover mij, had een herdershond die dag en nacht blafte als zijn geplamuurde bazin op stap was. ‘Er moet gewoon niemand in het trappenhuis komen als ik er niet ben’, was haar antwoord toen ik klaagde.
En beneden huisde de house er lekker op los. ‘Moet kunnen’. Tussen deze herrieschoppers trachtten enkele gezinnen hun kinderen ‘s nachts in slaap te houden. Hun machteloze vredesvlaggen wapperden gelaten naast de strijdbare mijne. Maar praten hielp niets. Het lag aan mijn scheiding, volgens hen en ook volgens hen was ik verliefd op mijn onderbuurman. De woningbouw kon niets doen zolang de huur betaald werd. Maar toen kreeg ik een idee.

‘Mama gaat timmeren’, zei ik tegen mijn inmiddels tweejarige zoon ‘s ochtends om een uur of half zeven toen ik hem uit zijn bedje haalde. Ik zette hem netjes aangekleed op de bank met zijn flesje. Pakte de hamer, wees naar de ingebouwde kastdeur en zei: ‘Nu gaat mama daar héél hard timmeren’. Wat mama doet is goed. Bewust en gericht op de rotburen mepte ik al mijn frustraties weg. En warempel, het voelde zo ‘ik ben oké’, dat ik onder agressieve vreugdekreten doorging op de muur, onderwijl de hele buurt zich in pyjama op het balkon en op de straat verzamelde tot aan mijn voordeur.
‘Wij doen niet open hoor’, zei ik tegen mijn zoontje die lurkend aan zijn flesje enigszins vertwijfeld, maar instemmend knikte. [Hij zegt dat hij het nog vaag weet.]

‘Wij halen de politie’, werd er hysterisch geschreeuwd aan de andere kant van de deur. ’Mooi’ riep ik. Het lawaai droop af in de volste overtuiging dé dader van de overlast te hebben gevonden. Missie volbracht!

Merkwaardig hoe gemakkelijk de rollen worden omgedraaid. ‘Wat ik doe heb jíj gedaan’. De stap om iemand ’voor gek’ te verklaren is eng klein. Ik had mezelf in de gevarenzone geplaatst. De buurt had plotseling een zondebok, een situatie die mij beslist niet onbekend was. Maar in plaats van een verliefd viswijf in echtscheiding met een getraumatiseerde peuter, vonden de twee agenten een opgeluchte vrouw die hen van harte verwelkomde met een tevreden kind dat snel veiligheid zocht bij zijn moeder voor het uniforme geweld dat onze kleine flat vulde.
‘Koffie?’

De ene agent streek neer op de bank om mijn verhaal te horen, zoals ik had gehoopt. De ander hield de wacht. Nadat ik alles had verteld, er begrip was getoond, vroeg een van de agenten met een goedmoedig verwijt: ‘Maar helpt dat, dat getimmer?’
‘Nou en of!’

Ik noem het homeopathisch terugmeppen met je volle bewustzijn dat in het gezonde heden functioneert. Ik zat uitstekend in mijn vel na een therapeutische begeleiding bij de echtscheiding! En ja, verliefd was ik ook, maar niet op de jonge narcistische god onder mij, die - alsof de duvel ermee speelde - op dezelfde dag vertrok als ik!

Sindsdien woon ik in een huis dat garant staat voor achttien jaar sociaal en veilig wonen, totdat de gemeente besloot er een straat door te trekken. Dit is het één na beste huis dat ik ooit heb gehad. De eerste plaats is al jaren bezet door een houten stacaravan van drie bij zes. Als de woningbouw toch eens zó iets voor me had, dan zou ze nooit meer wat van me horen, nádat ik al het ingebouwde meubilair eruit getimmerd had.

burenoverlast

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 149